a co z tymi na północy?

(Łk 11, 27-28)

Gdy Jezus mówił do tłumów, jakaś kobieta z tłumu głośno zawołała do Niego: "Błogosławione łono, które Cię nosiło, i piersi, które ssałeś". Lecz On rzekł: "Owszem, ale również błogosławieni ci, którzy słuchają słowa Bożego i zachowują je".

 

Mili Moi…

Wczoraj dotarłem do Niemiec. Interesującym transferem, bo odebrał mnie ksiądz Andrzej z lotniska w Dortmundzie, zawiózł do swojej parafii w Bochum, ugościł, a po kilku godzinach podrzucił na lotnisko w Dusseldorfie, gdzie lądował mój docelowy gospodarz, ksiądz Sebastian. A z nim już autem dotarliśmy do Aachen. Na lotnisku w Gdańsku miałem spotkanie, które, zastanawiam się do dziś, mogło być spotkaniem proroczym. Otóż podszedł do mnie młody Polak i stwierdził raczej niż zapytał – mam nadzieję, że ksiądz leci na północ. Ja na to, że raczej na zachód. A on, że bardzo szkoda, bo tam gdzie pracuje, księży polskich brak, a do kościoła bardzo daleko – pozostaje internet. Zgadłem, że to Norwegia. Pogawędziliśmy chwilę i każdy udał się w swoją stronę, ale ta jego nuta żalu jest ze mną do dziś. A ja wciąż pytam Pana, gdzie, według Niego, jest moje miejsce…

Dziś to szczególnie ważne pytanie do mnie wraca, bo ta spontaniczna i głęboko poruszona nauczaniem Jezusa kobieta wypowiada to niezwykłe błogosławieństwo wobec Jego Matki. Słowa te stały się przedmiotem długotrwałej dyskusji – czy Jezus sprzeciwia się jakiejkolwiek czci swojej Matki. Dziś egzegeci są pewni, że nie można tych słów interpretować w ten sposób. Są one potwierdzeniem wypowiedzi anonimowej kobiety z tłumu ze swoistym rozszerzeniem i wskazaniem na to, co stanowi prawdziwe i ostateczne źródło błogosławionej szczęśliwości nie tylko dla Maryi, ale dla każdego Jezusowego ucznia.

Słuchać i wypełniać, zachowywać. Brzmi niesłychanie prosto, ale kiedy dochodzimy do konkretów stawiając sobie proste pytanie – w jaki sposób Słowo Boże wypełniłem dziś? – nagle robi się jakoś mgliście i niejasno. A temu mógłby służyć przecież wieczorny rachunek sumienia. Jeśli rano czytam Słowo i ono daje mi konkretne wskazanie na cały dzień, a tak przecież je powinienem czytać – wydobywając przesłanie Jezusa na moje życie, to wieczorem winienem się wobec Boga i siebie samego z tego rozliczyć. Zapytać się siebie – czy i w jaki sposób zrealizowałem zaproszenie Jezusa? W takim kluczu działając, Słowo nagle staje się niezwykle żywe i rodzi w nas przestrzeń dialogu, który jest już nie tylko słuchaniem, ale słuchaniem z odpowiedzią, z konkretnym wprowadzaniem Slowa w czyn.

Im dłużej o tym myślę i piszę, tym prostsze mi się to wydaje. I tym boleśniej dociera do mnie, że nie realizuję tego w takim zakresie, jak mógłbym, a przede wszystkim, jakbym chciał. Wciąż tyle do poprawy. Obym zdążył jak najwięcej zdziałać przed tym ostatecznym spotkaniem z Miłością, tym twarzą w twarz. Słowo pozwala mi już dziś kosztować słodyczy Pana… Jemu za to chwała!