zimno w sercach...

zdj:flickr/OrangeSmell/Lic CC

Mili Moi...
 Od soboty jestem więc w Gnieźnie. To taki raj mojej młodości. Tu odbywałem nowicjat, najbardziej rajski okres życia zakonnego. Mam więc sporo dobrych wspomnień. Ale... Niech mi wybaczą Wielkopolanie. Moja obserwacja jest taka. Gniezno stało się jakimś miasteczkiem siedmiu smutków. Brudno, byle jak na witrynach sklepowych, małomiasteczkowa (w najgorszym tego słowa rozumieniu) atmosfera, przygnębieni ludzie o ponurych twarzach... Dwukrotnie wybrałem sie na długi spacer i nikt, absolutnie nikt nie pozdrowił Pana Jezusa, ba, nawet się nie uśmiechnął. Może od zawsze tak tu było, tylko ja zafascynowany życiem zakonnym tego nie dostrzegałem, a może zmieniło się to przez lata. Ludzi do spowiedzi coraz mniej, w tym roku jakoś naprawdę mało... Nie nastraja mnie to optymistycznie. Nawet kolędy, których słucham z uporem maniaka, nie są w stanie wprawić mnie w świąteczny nastrój ekscytującego oczekiwania...

Jedynie Słowo podtrzymuje mnie w nadziei... Że On jednak przyjdzie. Do takiego, popapranego, smutnego, zagonionego, żyjącego swoimi sprawami świata. Przyjdzie, bo On nigdy nie zawodzi. Szkoda tylko, że znów takie mnóstwo ludzi nawet tego nie zauważy. Inni zlekceważą, wzgardzą, przejdą obok. Człowiek jest jednak zapatrzony w siebie. Wyrwać go z tej hipnozy jest coraz trudniej. Coraz częściej On musi dopuszczać silne emocje - strach, smutek, żeby człowiek zaczął myśleć o tym, co naprawdę w życiu ważne... Czasem mówię o tym w konfesjonale - jeśli się nie zatrzymasz, Bóg cię zatrzyma, ale wówczas zaboli... On to zrobi z troski o ciebie, bo twoje wieczne zbawienie jest najważniejsze, a dopóki nie masz czasu dla Jego Dawcy, biegasz za iluzjami szczęścia ziemskiego. Więc On hamuje... Żebyś nie roztrzaskał się o skały, bo wciąż wydaje ci się, że możesz jeszcze szybciej, jeszcze więcej, jeszcze intensywniej, że tam za rogiem...

A tam za rogiem jest pustka... Czasem trzeba wstrząsu, żeby to zobaczyć, żeby zacząć się zastanawiać jak ją rzeczywiście wypełnić. Myślę sobie, że takiego wstrząsu doznają ci, którzy są bohaterami dzisiejszej Ewangelii. Dziwny wybór imienia, Zachariasz, który nagle przemawia, choć juz przywykli do tego, że milczy. Najpierw się cieszyli, potem się dziwili, potem padł na nich strach, a potem... brali to sobie do serca. Zaczynali myśleć o nadprzyrodzoności. Tego strasznie dziś brakuje. Koszmarne kolejki w mieście, siedzenie przy stole, patrzenie w ekran. Święta polskie...

Ech... Wybaczcie, ale atmosfera Gniezna naprawdę mi się udzieliła... Wiem, że samym narzekaniem świata nie zmienimy, pewne tendencje są nieodwracalne, pewne zachowania nieuniknione... Szkoda tylko, że Najświętszy Maluch znów przyjdzie na świat otoczony zimnymi sercami. Jedyna nadzieja, że jednak nie wszystkie tchną chłodem. Oby spotkał te gorące... Bo ufam, że ich nie brakuje. Ufam, bo od kilku dni przestałem to widzieć... Może to łaska - odczuć z Nim ten chłód. Może to taka łaska...

tęsknot noc...

zdj:flickr/bl0ndeeo2/Lic CC

Mili Moi...
Wczorajszy dzień skupienia dla naszych, franciszkańskich nowicjuszy uznaję za bardzo udany. Tym bardziej, że rzadko zdarza mi się głosić do zakonników, częściej jednak do sióstr zakonnych. A nowicjusze to zakonnicy szczególni... Kiedy na nich wczoraj patrzyłem, to zastanawiałem się, czy i ja taki byłem... Gorliwy, przejęty, zaangażowany, dbający o szczegóły. Matko, jaki to piękny obraz... Powiedziałem im, że trochę im zazdroszczę... To jest piękny czas. Modlisz się ile chcesz, twoja jedyna odpowiedzialność, to korytarz, który musisz zamieść i umyć dwa razy w tygodniu, masz do przeczytania kilka mądrych książek, każdego dnia wiele czasu spędzasz z braćmi... I masz na to wszystko czas!!! Tęsknie...

 Jutro wyruszamy do Gniezna, pomóc nieco w nawracaniu tym wszystkim, którzy czynią to z okazji świąt... Ale dziś jeszcze w naszym domu dzień skupienia, więc nieco sie skupiam. Ale niestety nie tylko. Sporo zajęć przedwyjazdowych. Z małych radości... Dziś "wyszły" kartki z życzeniami. To dla mnie wielki sukces, bo udało mi się to na spokojnie zrealizować wcześniej. Po latach upraszczania sobie życia za pomocą komputera i drukarki, od jakiegoś czasu wróciłem do życzeń kreślonych tradycyjnie, ludzką (moją własną) ręką. Zajmuje to znacznie więcej czasu, ale mnie osobiście sprawia więcej przyjemności. Podczas pisania tych kilku słów widzę bowiem przed oczami osobę, która będzie to czytać, a ta kartką staje się taką namiastką naszego spotkania, zwłaszcza z tymi, z którymi spotkać się trudno...

Dziś medytując Słowo pomyślałem sobie, że, zachowując odpowiednie proporcję, ja też czasami staję w życiu przed sprawami, które zdają się przerastać moje skromne, ludzkie możliwości. A w ostatnim czasie jest ich jakby więcej... I tak bardzo mi zależy, żeby nie popełnić błędu Zachariasza. Do niego przychodzi anioł i zwiastuje mu niezwykłe rzecz - że Bóg jest i słucha jego modlitw, że jego dotychczasowa bezdzietność wcale nie była przekleństwem, że jego syn będzie wspaniały i cudowny i że Pan zaprasza go do współtworzenia wielkiej historii zbawienia... Na co Zachariasz odpowiada - eee, a to nie za późno trochę? Ja stary, moja żona stara... Gdyby tak 50 lat wcześniej...

Chciałbym jak Maryja, zaufać, że dla Boga nie ma nic niemożliwego. Uwierzyć tak bardzo mocno, że tam, gdzie kończą się moje ludzkie siły, tam zaczyna się miejsce dla Bożej łaski, że On uzupełni moje braki i doda mi tego, czego z pewnością mi brakuje, że skoro On mnie zaprasza do jakiegoś dzieła, to nie musze się bać, bo On jest... On po prostu jest... Nie oczekuję wizyty anioła. To też dziś Panu powiedziałem. Nie, nie o anioła mi chodzi... Chodzi mi raczej o tę wewnętrzną pewność, spokój i to ogromne zaufanie, które, jak pokazuje Maryja, jest zdolne zmieniać losy świata... Tęsknie za tym...

Cicha noc, święta noc... Pełną tęsknoty noc... Ale i noc prezentów. Może więc...

Józefa ufność prosta...

zdj:flickr/jdnx/Lic CC

Mili Moi...
 Tak sobie dziś pomyślałem, że bardzo zazdroszczę świętemu Józefowi jego zaufania względem Boga. Jakąś tam wizję senną bierze za jego głos. Jakąś tam? Ano właśnie... Gdyby Józef żył dziś, psychologowie z neurologami zapewne znaleźliby bardzo proste wytłumaczenie dla tejże wizji. Wszak Józef w wielkim stresie próbuje znaleźć jakieś wyjście z sytuacji, której nie rozumie, która go przerasta. Nic więc dziwnego, że jego mózg w tej aktywności "produkuje" takie wizje. Poradzono by mu zapewne odpoczynek i odwrócenie uwagi od tych absorbujących przeżyć. Musiałby znaleźć sobie coś innego, co zaangażowałoby go emocjonalnie bardziej, niż problemy z jego żoną, która nie wiedzieć jak i z kim nagle spodziewa się dziecka...

Możliwe, że tak byłoby dziś... Ale szczęśliwie Józef żyje w czasach, kiedy Pan Bóg miał łatwiejszy dostęp do ludzkiego serca. W czasach, kiedy ludzie chętniej wierzyli w Boga. Nie byli okopani całą tą wiedzą, która bardzo często od niewiedzy różni się tylko niepotwierdzonymi teoriami, hipotezami, przypuszczeniami, ale pretenduje do najwyższej i skutecznej instancji jeśli chodzi o rozwiązywanie ludzkich problemów. Przypomina to trochę poruszanie się we mgle. Z wiarą, że rozwiązanie istnieje. Nie mamy pojęcia gdzie, ale istnieje. I tak się szwendamy obijając się o mnóstwo wyłaniających się z tej mgły przeszkód. Coraz bardziej obolali niczego nie rozwiązujemy, ale mamy wrażenie, że wszystko się jeszcze bardziej komplikuje. A Bóg czeka... Nie może wkroczyć z normalnymi i najprostszymi sposobami działania, powiedzielibyśmy nawet - bezpośrednimi, bo przecież dzisiejszemu człowiekowi nie wypada w nie wierzyć. No nie oszukujmy się... My już wszystko wiemy. Bóg mówiący w snach, to jest dobra opowiastka dla dzieci, albo dla starych, zdewociałych kobiet...

I to nas chyba różni od "czasów Józefa". Wówczas ludzie, kiedy mieli problem, zaczynali od przyjścia z nim do Boga. Współcześnie, jeśli w ogóle, to na przyjściu do Boga kończą. Angażują cały ogrom ludzkiej niewiedzy, którą zuchwale często nazywają wiedzą i próbują, próbują, próbują... Nie tak dawno czytałem świadectwo jednego z księży, który spotkał w konfesjonale załamanego, porzuconego przez żonę męża. Na zachętę księdza - to może się pomodlimy wspólnie, ów człowiek odpowiedział z wyrazem bezbrzeżnego zdumienia malującym się na obliczu - jak można w takiej sytuacji się modlić??? Bóg, do którego sięgamy, kiedy już absolutnie wszystkie ludzkie zabiegi okazały się nieskuteczne, a my nie mamy już siły ruszyć ręką, czy nogą...

Może przejaskrawiam. Na pewno przejaskrawiam... Co więcej, zdaje mi się, że w moim życiu takiego zjawiska nie dostrzegam. Dostrzegam natomiast znacznie gorszą pokusę, wobec której musze się bronić. To pokusa "nowoczesnego księdza", który łaskę zastąpił terapią, spowiedź psychoanalizą, modlitwę spacerem w lesie i tak dalej... Dlaczego? No bo przecież to tak jakoś dziwnie mówić ludziom w ich trudnościach, że powinni zwrócić się do Boga, że On najskuteczniej i zawsze może im pomóc. Bo to takie niedzisiejsze... Ksiądz może być sobie takim towarzyszem, duchowym doradcą, znawcą zasad rządzących ludzką psychiką, mechanizmów, kompulsji... Tak się dziś pomaga... A cała ta sfera religijna może tylko przeszkadzać... Najpierw postawmy człowieka na nogi... Nawet kiedy to piszę, nie umiem ukryć obrzydzenia dla takiej postawy, ale jak powiadam - pokusa to silna... Bo przecież opinia...

 Każde moje spotkanie z człowiekiem powinno zostawiać Boży ślad, powinno kierować jego myśli na Boga. Nie sztucznie. Ale jak najzupełniej naturalnie... Nie jestem bowiem światu potrzebny jako kolejny psycholog, terapeuta, czy duchowy doradca. Nie ma powodu, żebym stawał się wróżką, czy jakimś innym przepowiadaczem świetlanej przyszłości... Mam być kapłanem, który głosi wielkie dzieła Boga, Jego moc i potęgę, które są dostępne dla każdego, DZIŚ!!!

Ale to jest możliwe tylko wówczas, kiedy sam będę ufał jak Józef... A tego się muszę jeszcze nauczyć...

ruina...

zdj:flickr/deeplifequotes/Lic CC

Mili Moi...
Nadmiar czasu wyraźnie mi szkodzi. Kiedy terminy są napięte, funkcjonuję jakoś lepiej, a jak mam jakiś zapas, to... pojawia się ochota na "dzień Eliasza". Już kiedyś o nim wspominałem. W nawiązaniu do opowieści o biblijnym Eliaszu uciekającym przed Izebel. Słowo nam mówi - Eliasz wstał, zjadł i znowu się położył... Nie mogę sobie ciągle pozwolić na dosłowną realizację tego biblijnego fragmentu, ale zdradzę, że dziś w jakimś stopniu mi się udało...

I u lekarza byłem... I okazuje się, że jestem okaz zdrowia :) Cukier w normie, cholesterol też... Tylko masa... Pani mówi - może by tak chociaż do 100 kilogramów zjechać. A ja na to - pani kochana, tyle to ja nawet w liceum nie ważyłem... Pożartowaliśmy i pewnie wszystko zostanie tak jak jest, bo porada lekarska w stylu - a może by sobie ojciec dietetyczny catering zamawiał, jakoś mi się nie mieści w głowie :)

Wczoraj głosiłem dzień skupienia u sióstr betanek i od wczoraj chodzi za mną fragment wczorajszego Jezusowego sporu z przywódcami ludu... Spór ten właściwie ocieka zazdrością, którą faryzeuszom i uczonym w Piśmie coraz trudniej ukryć... Zazdrość. Gdzie jej źródła? Pomyślałem sobie, że przede wszystkim w nieumiejętności ucieszenia się swoim życiem. Jeśli nie umiem zobaczyć wartości w mojej codzienności, nie umiem zobaczyć jak bardzo jestem umiłowany i obdarowany przez Boga, to zawsze znajdę coś u drugiego, co według mnie uczyniłoby mnie bardziej szczęśliwym. Zwykle, jak to w reklamie, nie ma to wiele wspólnego z prawdą. Ale im milsza iluzja, tym chętniej w nią wierzymy. Prawdziwy problem zaczyna się, kiedy do zazdrości dochodzi odrobina władzy. Nie mogę mieć, ale mam przewagę, której nie zawaham się użyć, kiedy moja tęsknota za czymś, czego nie mam zacznie mi doskwierać nadmiernie. Zwłaszcza jeśli mam władzę nad tym, komu zazdroszczę... Biedny człowiek... Oczywiście wszystko to, podobnie jak w przypadku faryzeuszy, będzie doprawione sosem szlachetnych motywacji. Przecież oni byli odpowiedzialni za lud. Musieli go strzec przed fałszywymi prorokami. A dodatkowo czuwać, żeby okupant się nie zdenerwował. A w gruncie rzeczy tym samym ludem głęboko gardzili, jako tymi, którzy nie znali Prawa. Pogarda. To siostra zazdrości. Nie jedyna. Bo jeszcze zawiść. Ta aż kipi. Adresowana wobec Jezusa jako tego, który nieustannie prowokuje. Zamiast reflektować nad swoim postępowaniem, wolą Go znienawidzić. To znacznie łatwiejsze. I wydaje się rozwiązywać problem zazdrości. Zniknie przyczyna. Zniknie skutek.

Ale Jezus znów im spłatał figla. Posługując się doskonale znaną rabiniczną metodą, odpowiada im pytaniem na ich pytanie. Stawia ich w bardzo nieprzyjemnej sytuacji. Teraz ruch należy do nich. I tu objawia się chyba najgłębsza i najgorsza część choroby zwanej zazdrością. Wielka niewola. Zazdrośnik nigdy nie może być sobą. Bo przecież nie może pokazać światu, że czegokolwiek mu brakuje. Musi grać. Udawać. Nie cieszy się swoim życiem, ale próbuje się ukazać na zewnątrz jako najszczęśliwszy człowiek na świecie. Co więcej, będąc całkowicie uzależnionym od cudzych opinii, musi bardzo czuwać nad tym, co mówi. W konsekwencji wciąż jest skupiony na swoich odpowiedziach i waży ich celność. Co będzie lepiej powiedzieć...? W konsekwencji najczęściej gubi się w swoich kłamstwach, albo... Albo asekuracyjnie wypowiada prawdę, choć sam o tym nie wie... Nie wiem... To jest prawda... Nie wie nic - o sobie, o świecie, o szczęściu, o tym, co ważne... Nie wie... Człowiek ruina. Biedny człowiek...

A wszystko zaczyna się od nieumiejętności dostrzeżenia wartości swojego życia. Od nieumiejętności pokochania siebie... Ruina...

eksplodujesz...

zdj:flickr/duncan/Lic CC

Mili Moi...
Nareszcie weekend ze św. Maksymilianem. Tak dawno już nie miałem żadnej książki o nim w ręku. Ciągle inne, bieżące sprawy do obczytania. W ten weekend jest inaczej. On ma pierwszeństwo. A ja mam poczucie, że robię coś pożytecznego...

Wczoraj przemiła wizyta. Dotarła do mnie z Warszawki Beata. Spędziliśmy we wrześniu nieco czasu wspólnie pod słońcem na Malcie ucząc się języka angielskiego w tej samej szkole. No i od czasu do czasu jakieś wspominki nam się udają. Wizyta tym milsza, że jest to wielka rzadkość... Ja po prostu nie mieszkam przy znaczących szlakach komunikacyjnych i nikt nie ma do mnie po drodze. Stąd na nadmiar gości nie narzekam... :(

Ale idźmy do Słowa, bo ono jest znacznie ciekawsze, niż moja codzienność. Niezależnie od tego, czy Jan Chrzciciel w więzieniu przeżywał chwile zwątpienia (jak chcą komentatorzy protestanccy), czy troszczył się o swoich uczniów, chcąc, aby usłyszeli jasną deklarację Jezusa (ku czemu skłaniają się komentatorzy katoliccy), z całą pewnością sytuacja, w której się znajduje pokazuje całe jego zaangażowanie w misję, której się podjął. Uwięziony z powodu swojej własnej konsekwencji, wierności, szlachetności. To zaangażowanie w sprawę z pewnością czyni go niezwykle podobnym do Jezusa, który również jest całkowicie podporządkowany misji głoszenia, wprowadzania Bożego Królestwa w ten świat. Obaj nie tracą czasu i robią co do nich należy, rezygnując z tego wszystkiego, co mogłoby ich spowolnić, co mogłoby stać sie przeszkodą, co opóźniłoby nadejście Królestwa.

Odsyłając uczniów do Jana, Jezus mówi - opowiedzcie mu o tym, coście widzieli. Przedstawcie mu fakty. Bo to fakty mówią same za siebie. Do swoich słuchaczy mówi - patrzycie i co widzicie? Chcieliście zobaczyć trzcinę chwiejną, chcieliście popatrzeć na jakiegoś wytwornego strojnisia? Nie... Przychodziliście do Jana doskonale wiedząc, czego się spodziewać. Co więcej, właśnie to chcieliście zobaczyć... Bo każdy z nas potrzebuje mocnego świadka, który naprawdę wierzy w to, co głosi, który naprawdę jest przekonany do tej prawdy, za którą idzie, który jest w stanie wiele oddać... Jan oddał już swoją wolność. A wkrótce odda życie. Czy to nie jest wystarczający argument, żeby mu uwierzyć?

Na podstawie tego, co widzicie i co słyszycie wyciągajcie wnioski i podejmujcie decyzje. Teraz jest czas decyzji! Nie kiedyś, nie później. Teraz! Jeśli patrzycie i słuchacie, to musicie dostrzegać obecność Boga w świecie. On przyszedł! I co wy na to??? I to jest pytanie, które do mnie dziś dociera z cała mocą. Bo gdybym w pełni zdawał sobie sprawę z tego w jak wielkich wydarzeniach uczestniczę, jak wielką misję mam do wypełnienia tu na ziemi, jak wielki Bóg mi w tym towarzyszy, to nie byłoby ani chwili do stracenia, to nie marnowałbym czasu, to nie traciłbym żadnej okazji. Zanurzony w świat po uszy. Mogę przyjść, posłuchać, popatrzeć, a potem wrócić do swojego domku, do ciepłego fotelika, do kubka ciepłej herbaty... A misja trwa. Wezwanie Boga jest natarczywe. On jest twórczym niepokojem. Nieustannie w sercu mi powtarza - nie możesz! Nie możesz siedzieć i odpoczywać! Nie możesz marnować czasu! Nie możesz zaprzeczyć temu, co widzisz - przede wszystkim potrzebom. One są wciąż ogromne... Nie możesz siedzieć w fotelu, bo eksplodujesz... Tak właśnie będzie... Eksplodujesz...

No więc dobrze, Panie mój... Ja idę wiązać buty, a ty sięgnij do kieszeni po mapę... Nie trzeba mi nic więcej...

ślad...

źródło: You Tube

Mili Moi...
 No nie będę już narzekał na to, jak szybko płyną dni, bo to jest wszystkim doskonale wiadome :) Całe szczęście, ja właśnie zakończyłem z dniem dzisiejszym zajęcia przed świętami. Co oczywiście nie oznacza, że będę się nudził. Roboty jest sporo. Mogę nawet przebierać. Dziś jeszcze konferencja wieczorna dla sióstr betanek w Lublinie, w poniedziałek dla betanek w Kazimierzu, w czwartek dla nowicjuszy franciszkańskich w Smardzewicach. W przyszłą sobotę zaś wyjazd do Gniezna i kilkudniowe przedświąteczne spowiadanie. Niedługie wprawdzie, ale intensywne. W międzyczasie chciałbym przygotować rekolekcje dla młodzieży na styczeń, bo te "wolne" dni są jakimś prezentem i zachętą. A nie mówię już o kwestiach naukowych. Bo te wiszą nade mną jak "siekiera, która już do pnia jest przyłożona"... Życie zakonne z pewnością nie jest nudne, o czym pisałem już wiele razy :)

Niemniej Słowo prowadzi mnie od wczoraj konsekwentnie w jednym kluczu. Wczoraj Pan powiedział - przyjdźcie do mnie wszyscy utrudzeni... Do mnie. Czyli nie do kogo innego. Tylko do mnie. Mimo że łatwo to zrozumieć, wcale nie tak łatwo zastosować w życiu. Wszak tak często sam szukam pociechy w tym świecie. Nie, wcale nie w jakichś grzesznych jego wymiarach. Po prostu - wydaje mi się czasem, że  "bliższa koszula ciału" i może lepiej się zrelaksuję oglądając film w telewizji, niż idąc do kaplicy (może to trochę słaby przykład, bo akurat telewizji prawie wcale nie oglądam, ale lepszy mi nie przychodzi do głowy). Chodzi o taką postawę, którą nazwałbym jakąś nieufnością. Nie umiem zaufać do końca, że Pan może jedną myślą zadbać o mnie całkowicie i totalnie. Przypominam w tym trochę młode kobiety spragnione męskiego ramienia, którym w głowie się w ogóle nie mieści, że taką bliskość, o której one myślą, mógłby dać Bóg. Bo przecież chodzi o kontakt, o bliskość, o czułe gesty... Tymczasem On zapewnia - mogę to uczynić. Mogę to zrobić jeszcze lepiej, pełniej, piękniej... Jeśli tylko przyjdziesz i zechcesz przyjąć.

Ale domaga się to pewnej gwałtowności, o której słyszymy dziś. Gwałtownicy zdobywają Królestwo. Myślę sobie, że zanim nieco tej gwałtowności uruchomię w sobie celem zdobycia Królestwa, musze jej całkiem sporo użyć dla oderwania się od spraw tego świata. Potęguje się we mnie takie pragnienie bycia przeźroczystym, żeby On mógł być przeze mnie widziany. Dokładnie i wprost. Bez zakłóceń, bez zafałszowań, bez sprzecznych komunikatów. Tak przecież o nie łatwo. Mogę biegać w habicie dając wyraz tego, jak bardzo dobrze należeć do Boga, a swoją ponurą miną mogę temu jednocześnie całkowicie zaprzeczać. A im bardziej jestem zanurzony w sprawy tego świata, tym takich sprzeczności więcej. Dlaczego? Dlatego, że ja sam nie do końca wówczas rozumiem moją tożsamość... Nie da się jednocześnie tkwić z upodobaniem w tym świecie i w świecie Bożym. Ten wybór, ten dylemat od zawsze towarzyszył chrześcijanom. Paweł pisał - pragnę odejść bo to dla mnie lepsze, i zostać, bo to bardziej dla was konieczne...

Odejść w Boga, odejść ku Niemu, to jednocześnie jak najbardziej być w tym świecie, ale już na zupełnie innych zasadach. Nie będąc oblepionym jego sprawami, zyskuje się tę wolność, która jest niezbędna, żeby stać się mieszkańcem Królestwa. Mając wolne ręce, można ich używać do chwytania innych, do odrywania od spraw świata tych, którzy tego chcą, a sami nie mają siły. Ile wówczas można zrobić! Wolne i pełne pokoju oblicze może rodzić tęsknotę w tych, którzy zmęczeni blichtrem doczesności nie do końca wiedzą, gdzie szukać alternatywy. Wówczas przejrzystość objawia Boga samego. Wówczas spotkanie z takim wolnym człowiekiem zawsze jest przemieniające. Zostawia ślad. Żywy ślad...

PS. Na koniec (a właściwie na sam początek) zamieszczam filmik... Ślad dawnych dni... Kiedy częściej śpiewałem na Jego chwałę :)

synu...

zdj:flickr/Malik_Braun/Lic CC

Mili Moi...
Właśnie wróciłem z zajęć, które rozpocząłem o poranku. Mam siłę tylko na to, żeby położyć się do łóżka i zasnąć... Ale chcę się z wami podzielić narracją... Takie małe ćwiczenie na zajęcia z teorii komunikacji. Narracja dotycząca przypowieści o synu marnotrawnym. Pisana z perspektywy ojca... A że dziś Ewangelia mówi nam o Bogu zatroskanym o każdą owcę, a zwłaszcza tę zagubioną, to mam poczucie, że owa narracja nie jest tak całkiem poza tematem...

Boże mój... A miałem nadzieję, że dziś się nie obudzę... To jest takie trudne. Zgasła moja radość. Nic mnie nie cieszy. Nie mam żadnej radości z tego poranka. Zawsze z taką chęcią i ochotą witałem nowy dzień. Zawsze... Do wczoraj. Jak to mogło się stać? Tyle razy kiwałem głową zdumiony nad losem innych. Mówiłem sobie - jak to możliwe? Jeśli dobrze wychowujesz syna, nie szczędzisz mu wsparcia i miłości, nie żałujesz karcenia i rózgi, to będzie on dla ciebie wsparciem i zadba o twoją starość. Nie mogłem się nadziwić, kiedy spotykałem starych ojców złamanych świadomością, że ich synowie odeszli, że układali sobie życie po swojemu, daleko od domu, nie troszcząc się o swoich rodziców... Dawniej tak u nas nie bywało. A wczoraj? Wczoraj ten sam sztylet został wbity w moje serce. I zrobił to ten, z którym tak wielkie plany wiązałem, którego tak kochałem, który był zawsze w moim sercu. Mój syn. Znów ocieram łzę. Znów widzę minuta po minucie wczorajszą sytuację. Daj mi moją część majątku... Poczułem się niczym żona Lota. Skamieniałem. Mój syn prosi mnie o majątek, aby po chwili powiedzieć, że odchodzi? Mój syn? Przecież miał tu wszystko. Przecież dbałem o nich, o niego i jego brata, jak nigdy o nikogo. Przecież moja żona nie jeden raz mówiła mi, że zbyt wiele czasu im poświęcam, że zaniedbuję inne obowiązki. Tak bardzo zależało mi, żeby byli zadowoleni, dobrze ubrani, wykształceni. Przecież... A on przychodzi i mówi mi, że to wszystko nie jest ważne, że dla niego to się nie liczy, że chce żyć po swojemu i na swój własny rachunek. Nigdy nie przypuszczałem, że spotka mnie coś takiego. I przecież nie chodzi mi o moją ojcowską dumę, nie chodzi nawet o ten majątek... Tu chodzi o niego. Co z nim będzie? Gdzie on się podzieje? Jest jeszcze taki niepoważny, niedojrzały. Jest chłopcem. Gdzie popełniłem błąd, w czym zawiniłem? Jak dziś rozpocząć ten dzień... Wczoraj wszyscy patrzyli z bólem na to, co się stało. Współczuli. A mnie było po prostu wstyd. Wstyd za moje dziecko, które tak wyraźnie powiedziało mi, że moja miłość nic nie znaczy. Boże, jak mi smutno. Po co mam żyć dalej? Po co dziś wychodzić z łóżka. Chyba tylko po to, żeby stanąć na drodze i patrzeć... Może wraca, może się zastanowił, może zrozumiał. Może... Wciąż słyszę w uszach płacz jego matki i rozdzierające serce słowa - synu, dlaczego nam to robisz? Widzę zaciśnięte wargi drugiego syna. Starszy, rozumie więcej, martwi się pewnie na swój sposób. Nigdy nie umiał mówić o tym, co czuje, więc nie mam mu za złe. Słudzy mojego domu, którzy wczoraj nie wiedzieli gdzie mają się podziać. Wszystkim robota leciała z rąk. Nasz dom jest pusty. Nasz dom jest smutny. Boże, musze wstać... A może wysłać za nim sługi... Może dogonią go, przekonają, opowiedzą o naszym cierpieniu. Może gdyby usłyszał od jakichś obiektywnych ludzi jak bardzo go kochamy... Boże, po co żyć, po co mieć dzieci? Pamiętam, kiedy w dzieciństwie zasiadał na moich kolanach. Zawsze był taki ciekawy świata, lubiany przez wszystkich, wszędzie wtykał swój mały nos, chętnie się uczył... Nie wiem czy cierpiałbym tak bardzo, gdyby umarł. Wtedy przynajmniej wiedziałbym gdzie jest, że nic mu nie grozi... A dziś? Gdzie spędził noc, czy nic mu nie jest, czy zjadł coś na śniadanie? Co z nim będzie? Co będzie z nami? Boże, muszę wstać... Cóż było robić? Dałem mu to, o co prosił. Z ciężkim sercem, ale dałem... Wszyscy się dziwili, pytali dlaczego? A ja nie chciałem zmuszać go do miłości. Do miłości nie można nikogo zmusić. Można ją jedynie proponować, można się nią dzielić. Tego ich zawsze uczyłem, moich synów. Żeby tylko spotkał dobrych ludzi, żeby go nikt nie okradł, nie wykorzystał. Żeby mu było dobrze. Boże, pomóż mu, zatroszcz się o niego, spraw, żeby wrócił... Nawet jeśli bez majątku, nawet jeśli ubogi, obdarty, upokorzony. Przyjmę go. Mój dom na zawsze jest jego domem. Nie umiem przestać kochać tego chłopaka. Nigdy nie przestanę go kochać. Boże, przyprowadź go do domu... Pomóż mi wstać... Muszę... Muszę iść na drogę. Będę tam wychodził każdego dnia. Tylko ta nadzieja trzyma mnie jeszcze przy życiu. Tylko nadzieja na to, że wróci. Muszę wstać i rozpocząć ten dzień. Pierwszy dzień Bóg wie jak długiego czekania... Muszę. Miłość nie umie inaczej.

cel jest tego wart!

zdj:flickr/Tom Haymes/Lic CC

Mili Moi...
Wczoraj wróciłem z Łodzi, gdzie uczestniczyłem w uroczystości złożenia ślubów wieczystych przez naszych pięciu młodszych braci. Uroczystość piękna. Przypomniałem sobie zaraz samego siebie leżącego na posadzce tego samego kościoła i ślubującego "Bogu żywemu i prawdziwemu, żyć na zawsze w posłuszeństwie, bez własności i w czystości". Lata mijają, a ja się wciąż tego uczę i mam nadzieję, że kiedyś osiągnę to, co nazywamy chrześcijańską doskonałością, czyli inaczej świętością.

Podróż do Łodzi była prawdziwym koszmarem. Jak to określił jeden z kierowców TIRa - jazda figurowa na lodzie. Było niesamowicie ślisko. Piaskarki oczywiście żadnej. Nie jeden raz przeżywałem emocje jak na loterii - zatrzymam się na czas, czy niekoniecznie (mimo że naprawdę posuwaliśmy się z prędkością 20 kilometrów na godzinę). Tym mniej było do śmiechu, im więcej samochodów, które zakończyły swoją jazdę w rowie mijaliśmy. No ale jakoś, po siedmiu godzinach dotarłem na miejsce. Jak się okazało nie byłem rekordzistą tego dnia. Niektórzy wyjechawszy w południe, dotarli do Łodzi nad ranem. Sentencjonalnie należałoby zakończyć - zima znów zaskoczyła drogowców...

A dziś ruszam do lubelskich nazaretanek, aby poprowadzić skupienie dla rodzin gromadzących sie przy ich klasztorze. Medytujmy nad tematem macierzyńskiej obecności Maryi. Dzisiejsza Uroczystość Niepokalanego Poczęcia, która dla naszego zakonu jest tak ważna (bo to franciszkanie od wieków tego przywileju Maryi bronili) motywuje do głębszego namysłu nad wydarzeniami z Jej życia. Dziś urzeka mnie przede wszystkim troska Boga o ludzkość, której nie jest w stanie zniweczyć nawet ludzki grzech. Tuż po grzechu pierwszych rodziców Pan zapowiada ostateczne wyzwolenie i realizuje je przy udziale tej młodej dziewczynki...

Zdumiewa mnie Jej dojrzałość. Wszak, jak mówią komentarze, Maryja ma 12-13 lat, bo to w tym wieku dochodziło do zaręczyn w ówczesnym Izraelu. Ja stary chłop, po kilkunastu latach formacji zakonnej, mam czasem dużo większy problem z dojrzała odpowiedzią na Boże zaproszenia, niż ta młodziutka dziewczyna. Piękna jest w tym swoim zmaganiu, które jest prawdziwe, którego nie ukrywa. Piękna jest w tej odpowiedzi, która jest pełna zaufania, w której zawierza Bogu całe swoje młode życie. To nie kapitulacja woli, to gest totalnego przylgnięcia do Bożej propozycji, tylko dlatego, że jest Boża. Nie dlatego, że anioł Maryi wytłumaczył wszystko, nie dlatego, że zważyła w sercu wszystkie "za" i "przeciw", nie dlatego, że miała pewność, że podoła... Nie. Tylko dlatego, że tego chce Bóg, a skoro On tego chce, to również On dopełni wszystkich braków, On poprowadzi, On wszystko przewidzi... ON, nie Ona...

 Tak bardzo chciałbym być świeży jak Maryja w obcowaniu z Bożym Słowem. Tak chciałbym wychodzić codziennie na nowo z tego gorsetu życiowego doświadczenia, który bywa wielkim ograniczeniem. Tak bardzo chciałbym wchodzić w tę Jego troskę o człowieka. Przecież Jego plan na moje życie, choć z pewnością nie tak znaczący, jak plan na życie Maryi, również objawia się stopniowo. Pan przychodzi każdego dnia i zaprasza. Buduje w ten sposób moją małą historię zbawienia i pozwala mi uczestniczyć w tej wielkiej. Na moim, przewidzianym przez Niego miejscu. W mojej, nadanej mi przez Niego roli. Ale nic nie dokonuje się bez mojej decyzji. Wielka historia zbawienia idzie do przodu, ponieważ Pan zrealizuje ją ze mną, czy beze mnie. Natomiast moja, życiowa historia zbawienia może utknąć w martwym punkcie. Kiedy? Właśnie wtedy, gdy uznam, że Bóg już nic nowego nie może chcieć ode mnie, że wyczerpała się Jego pomysłowość, że wszystko, co chciał mi powiedzieć, już powiedział, że decyzje, które miałem podjąć, już podjąłem...

Nie. Mój Bóg jest "nowy" każdego poranka. Mój Bóg jest dynamiczny. Mój Bóg działa. A ja słucham, dziwię się, niczym Maryja, stawiam Mu pytania, próbuje zrozumieć. Ale obym umiał decydować, obym nie zwlekał zbyt długo, obym rozpoznawał bezbłędnie godzinę mojego nawiedzenia. Bo Jego propozycje, choć trudne, są zawsze lepsze, niż mój "święty spokój", a droga z Nim jest fascynująca. Póki trwa podróż życia muszę być codziennie rano gotów, żeby znów wyruszyć... Cel jest tego wart!

dziurawe serce...

zdj:flickr/Editor B/Lic CC

Mili Moi...
Wczoraj nie wiało... Ale Ksawery powolny, więc doleciał do nas dziś... Nawet jakimś śniegiem sypnął... A ja właśnie u progu podróży. Niedużej co prawda, tylko do Łodzi, ale zawsze. Jutro nasi młodsi bracia składają swoje śluby wieczyste. Jest pośród nich jeden, któremu posługiwałem, kiedy jeszcze pracowałem w Gdyni (Boże, jaki ja jestem stary - moje duchowe dzieci dochodzą już do ślubów wieczystych). A że mam chwilę czasu w ten weekend i mogę z nim być, to chcę i jadę.

Myślę nad dzisiejszym Słowem. I... czasem się boje usłyszeć - niech ci się stanie według twojej wiary. Czym ona jest? Moim najgłębszym przekonaniem? Na pewno tak... Od zawsze mam tak, że wielu spraw związanych z naszą wiarą nikt nie musi mi tłumaczyć. To nie znaczy, że je tak doskonale przejrzałem. Po prostu nie widzę takiej potrzeby w moim życiu. Wiara w nie jest dla mnie czymś zupełnie naturalnym i prostym. Co więcej, czasem w  sercu się zastanawiam - jak to możliwe, że ktoś może nie wierzyć tylko dlatego, że nie rozumie (na przykład tajemnicy Trójcy Świętej)? Jak to możliwe, że ktoś może spędzać mnóstwo czasu na próbie pojęcia na przykład - jak ludzie się rozmnażali, kiedy tylko para została stworzona? Mnie tajemnica nie przeszkadza w wierzeniu. Nigdy nie przeszkadzała i poczytuję to za wielką łaskę od Boga. Nic w tym mojego... Oczywiście nie kwestionuję wartości poszukiwań, czy prób zrozumienia, nie. Żebym był dobrze zrozumiany.

Dalej, czy jest moją postawą życiową? Z pewnością tak. Staram się, żeby tak było. Staram się, żeby obejmowała wszystkie sfery mojego życia i... No właśnie. I tu zaczynają się schody. Bo chociaż Pan Bóg mnie tak zdecydowanie prowadzi, chociaż widzę tak wyraźnie Jego działanie, to czasem czuję się jak spękana cysterna, z której ta wiara gdzieś wycieka. Czasem mam takie wrażenie, że ja Mu nie wierzę. I wcale nie dotyczy to urwanej nogi, która ma komuś odrosnąć, bo i to dla Pana jest możliwe. Czasem dotyczy to znacznie mniejszych rzeczywistości mojego życia, z którymi choćby zmagam się już długo i nie widzę zmiany. Rodzi się we mnie pytanie - czy rzeczywiście Bóg może? Czy może? Dziś to pytanie On sam stawia, wydobywa je na światło dzienne. Pytanie, które chyba wielu z nas czasem towarzyszy. Czy wierzycie, że mogę to uczynić?

No właśnie - czy wierzycie? A oni tak entuzjastycznie i natychmiast odpowiadają - tak, wierzymy. I przecież nie chodzi im o jakiś zestaw prawd, nie chodzi o jakieś teorie, nie chodzi nawet o Pisma, do których nie mają dostępu, bo nie widzą... Chodzi o tę żywą osobę, którą słyszą i wyczuwają, która jest przy nich, która ma moc... Nie mogą oprzeć się na swoich oczach, czyli na tym, czym my się tak chętnie posługujemy - widzę działanie Boga, więc wierzę... Nie, oni nie widzą... Oni słyszą, oni czują, oni ufają, oni wierzą... na kredyt.

No więc mnie chyba powinno być łatwiej... A nie jest, jak się okazuje. Może właśnie dlatego, że za bardzo ufam wzrokowi... Owszem, widzę działającego Boga, ale widzę też masę trudności. I one mnie chętnie skupiają na sobie. Ba, lubią mnie nawet czasem zahipnotyzować, lubią wyglądać na większe, niż są w rzeczywistości, lubią przybierać straszne maski... A ja naiwnie sie na to łapię... A wówczas wiara leży w ciemnym kącie serca. Wiara, która mogłaby je oświetlić i ukazać we właściwych proporcjach, mogłaby je "odczarować", mogłaby niejedną z nich wręcz wyśmiać...

Niech ci się stanie według twojej wiary... Chwileczkę, zaraz jej poszukam. Gdzieś tu na pewno jest... Na pewno...

skomplikowani...

Mili Moi...
No i odhaczam :) Dziś profesor spytał nas, czy wszyscy już przeczytaliśmy nową adhortację papieską. Odpowiedziałem zgodnie z prawdą, że nawet po nią nie sięgnąłem, bo ciągle musze odrabiać jakieś zadania domowe :) Dziś całe popołudnie siedziałem nad - nagraniem przynajmniej pięciu minut tak zwanych "językołamaczy", czyli wierszyków ćwiczących dykcję (wspominałem już o tym), refleksją nad Ewangelia na najbliższą niedzielę według metody retorycznej (to na przedmiot - retoryka dla kaznodziejów). A na dydaktykę homiletyczną miałem scharakteryzować typ kaznodziei - teologa wraz z aparatem diagnozującym kleryków w seminarium, czy taki typ kaznodziejstwa będzie u nich przeważał i z propozycjami środków zaradczych. No bez mała trzy godziny nad tym spędziłem. I trochę mnie zaczyna irytować, że nie mam czasu na czytanie książek związanych ze świętym Maksymilianem. Ale taki to już los studencki - nigdy nie jest tak, jak powinno być :) Każdy student o tym wie... :)

Dość narzekania... Jutro jadę spowiadać młodzież zakonną u sióstr betanek w Kazimierzu, więc trochę powieje młodością i świeżością zakonnego ducha. Cieszą mnie te wizyty, bo widzę, że te młode dziewczyny mają naprawdę wiele zapału w sercu i wystarczy je właściwie ukierunkować, czasem coś podpowiedzieć, doradzić... Konfesjonał to piękne miejsce formacyjne...

A dziś ucieszyłem się znów, że mogę w nim posługiwać. Ucieszyłem się moim kapłaństwem, ucieszyłem się życiem zakonnym. Jutro minie dziewięć lat od złożenia przeze mnie wieczystych ślubów, a dziś mija 2750 dzień mojego kapłaństwa. I pomyślałem sobie dziś, że otrzymałem te dary w sposób zupełnie niezasłużony, podobnie jak dar bycia chrześcijaninem. To niesłychana łaska, której mi Bóg udzielił. Bo moje życie jest bardzo kruche. Właściwie od samego początku. Nie ma we mnie nic szczególnego, czym mógłbym temu światu zaimponować. Jestem biedakiem... Materialnym i duchowym. Zawsze z głębokim doświadczeniem prawdziwości tych słów śpiewam piosenkę - O cuda, cuda dzisiaj niepojęte, cóż Ci się Jezu spodobało we mnie, żeś z tronu chwały zszedł w mej duszy ciernie? Tak właśnie jest...

Bóg sobie wybiera to, co głupie, małe, słabe w oczach świata i chce przez to działać, czynić niejednokrotnie wielkie rzeczy. Zachwyca mnie to, że Boże kryteria są tak bardzo różne od ludzkich. Zamiast światowej kariery, mogę robić tę Bożą, która polega na służbie. Czasem nie jest to łatwe, czasem mi się po ludzku nie chce, słabnę... Ale wówczas ktoś na przykład dzwoni i Pan pokazuj mi - zobacz, ten człowiek cię potrzebuje... I odżywam. I znów dostrzegam ogrom obdarowania... I "gorliwieję" :)

Dziś sobie znów uświadomiłem, że moje kapłaństwo ma wpływ również na tych, którzy juz odeszli. Skończyłem kolejną w moim życiu msze świętą gregoriańską, co oznacza, że według tego, jak wierzymy, człowiek, za którego się modliłem dziś opuścił czyściec. To dopiero jest wielka łaska... Sprowadzać Chrystusową łaskę tam, gdzie jest tak ogromna tęsknota za nią. A ilu już ludzi z czyśćca wyprowadziłem dzięki sprawowanym Eucharystiom. Bez obawy - doskonale wiem, że Chrystus ich wyprowadził, posługując się małym człowieczkiem ze Sztumu... Żadna w tym moja zasługa... Tylko łaska... Mam nadzieję, że kiedyś spotkam ich wszystkich w niebie i to oni będą wstawiać się za mną, kiedy ja tego będę potrzebował.

Wielkie to tajemnice... A Bóg objawia je prostym... Bo ci skomplikowani są ciągle zajęci czymś innym. Czym? Nie wiem... Pewnie czymś wielce skomplikowanym :)

zbudował ją po coś...

zdj:flickr/freefotouk/Lic CC

Mil Moi...
No i weszliśmy w nowy rok liturgiczny... A ja nawet weń wjechałem... na lawecie... Wczoraj o północy na Rondzie Jazdy Polskiej w Warszawie zepsuł mi się samochód. Po prostu zgasł. Nie działało absolutnie nic. Jakiś dobry człowiek zepchnął go ze mną na parking. Ale na szczęście pomoc drogowa przybyła szybko, więc już o 3.30 leżałem w swoim łóżku. Takie to "Andrzejki" :)

Wczoraj też minęło 17 lat od śmierci mojej mamy. Zdałem sobie sprawę, że dłużej już żyję na tej ziemi bez niej, niż żyłem z nią... Zastanawiam się na ile zdałem egzamin z życia, do którego zawsze starała się mnie przygotować. Ciekawe jak ona to ocenia... Może kiedyś się dowiem :) Jak co roku Eucharystia w jej intencji. Myślę, że w tym jej Pan Bóg bardzo pobłogosławił. Ta najprawdziwsza i najcenniejsza pomoc - Msza Święta - to rzeczywistość, która przynajmniej dopóki ja żyję, będzie dla niej wsparciem...

 A dziś najbardziej z tego fragmentu ewangelicznego uderza mnie zdanie, że za czasów Noego ludzie nie dostrzegli, że zbliża się potop, który ich pochłonął. Myślę sobie - jak trzeba żyć, żeby nie dostrzec potopu? To musiało być życie pełne beztroski i naprawdę oddane zabawie. Życie skupione tylko na swoich własnych sprawach, które utknęło w banalnej codzienności. Boże... Przecież dziś jest dokładnie tak samo... Te okoliczności są identyczne. Banał, zabawa, opętańczy taniec ze śmiercią, obłędna pogoń za zabawą i rozrywką, kult przyjemności, odurzenie hałasem... Pustka... Czy ci, na których zwalił się policyjny helikopter w Glasgow byli większymi grzesznikami, niż inni. Nie - mówi Pan, ale jeśli się nie nawrócicie, wszyscy tak samo zginiecie? Jak? Nie zauważycie, że przyszła powódź, nie dostrzeżecie spadającego helikoptera, dachy zaczną walić wam się na głowę, a wy nie będziecie o tym wiedzieli, zbyt zajęci sami sobą, aby przejmować się czymkolwiek innym. Wasz świat się skończy bez was. A ogrom waszego zaskoczenia będzie niewspółmierny do przeżytych przez całe życie wrażeń...

Czy ulubionym zajęciem Jezusa jest straszyć? Kto zna choć odrobinę Jego przesłanie, zdaje sobie sprawę, że nie. Mówienie prawdy nie jest straszeniem. Wspominanie o piekle nie jest straszeniem. Rozważanie Bożego sądu nie jest straszeniem. Przewidywanie śmierci, czasem gwałtownej i niespodziewanej, nie jest straszeniem. Jest wyrazem opiekuńczej troski. Jest kolejnym podkreśleniem prawdy, że Bóg nie zbawi nas bez nas. Jest zapewnieniem o tym, jak wiele od nas zależy. Nie wiem, czy mogę powstrzymać powódź, która niechybnie nadchodzi, ale wiem, gdzie ja sam mogę się schronić. Pan dał mi arkę Kościoła. Nie po to, żebym na jej pokładzie zorganizował kolejną imprezkę i w opętańczym tańcu oczekiwał na nieuchronne. Ale po to, żebym znał wartość mojego życia, która nieskończenie przekracza wszystkie błahostki tego świata, abym miał czas przemyśleć tematy naprawdę ważne, abym mógł skupić się na celu, tak, bo moje życie go ma...

Zaczął się Adwent. To czas, w którym obsługa arki woła - przyjdźcie, jest jeszcze sporo miejsca, usłyszcie to - nadchodzi potop! Pomyśl dziś, gdzie będziesz, kiedy jego wody, które obmyją ten świat przetoczą się nad naszymi głowami. Pomyśl bez lęku, bo w arce drzwi wciąż otwarte. Ale pomyśl...

PS. Wiem, że Pan obiecał nie zsyłać więcej potopu na tę ziemię. Więc może to nie będzie woda. Ale to w tej całej sprawie ma akurat chyba najmniejsze znaczenie. Najważniejsze, że sam zbudował nam arkę... Uczynił to po coś!

Matko ma, Zakonie mój...

zdj.flickr/epSos.de/Lic CC

Mili Moi...
No jakoś szalenie pracowity ten tydzień. Zawdzięczam to moim studiom, które, jak już wspominałem nie raz, przypominają czasami bardziej szkołę podstawową. To znaczy, że dorównują jej z pewnością w ilości prac domowych. Niektóre mniejsze, niektóre większe, a niektóre całkowicie przedziwne, jak na przykład ta polegająca na nagraniu pięciominutowego językołamacza i przesłaniu jednemu z wykładowców. Arcypotrzebne z pewnością... Ale dla ciekawostki jeden taki, mój ulubiony już od dawien dawna wam tu załączę...

Niełatwa słów wymowa.
Ha, trudna na to rada!
Jeszcze trudniejsze słowa,
Gdy się je w całość składa.

Spójrz w przestrzeń w blaskach zorzy:

Gra życiem, skrzy srebrzyście;

A w drzewkach wietrzyk Boży

Splątane czesze liście.

Z otchłani mgła tchła obła,

Trzchnął trznadel, pstrąg głąb pruje,

Wybrnęła wydra z brodła,

Dżdżownica źdźbło dżdżu żuje.

Chrząszcz pszczołę wstrząsł w strzelinę,

Zaś pchła pchłę pchnęła w popiół,

Trwożnie brzmiał trzmiel w trzcinie,

Póki swego nie dopiął.

I ty dopnij, chociaż

Słów kształty krztuszą krtanie;

Co jednak umiesz, pokaż,

Ułóż to w płynne zdanie.

Parł wprzód wśród śrub

Przez złom zły w łzach,

Wplótł w plan plon klątw,

Kłuł go chłód w kłach.

Szedł wszerz przez wrzos,

w krok krak wron grał,

Nie szczuł psem pszczół

–- Psa pchła szał w szkwał.

W krąg grom brzmień brzmiał

W tle tlił lśnień blask

Wszczął pszczyć też deszcz

W czczy burzy czas.

W chmur zwrot wrył wzrok

Giez go gryzł zły

Z nerw drań darł darń,

Plótł trzy po trzy.

Odhaczam więc kolejne zadania z nadzieją, że dojdę do ich szczęśliwego końca, co jest mało prawdopodobne, bo na horyzoncie majaczą następne, a jak wiemy horyzont to taki punkt, do którego im bardziej się zbliżamy, tym on bardziej sie od nas oddala :) Niemniej już dziś zapraszam na adwentowe rekolekcje studentów homiletyki na portalu internetowym e-sancti. Będzie tam można nas poczytać... (to takie kolejne małe zadanie).
W naszym zakonie dziś święto Wszystkich Świętych Zakonu Serafickiego. Piękny dzień, bo pokazuje nam tych wszystkich braci i siostry, którzy dzięki naszemu, franciszkańskiemu ideałowi osiągnęli wieczne szczęście z Bogiem. Jest to także rocznica moich obłóczyn. Czternaście lat temu otrzymałem tę świętą szatę, której noszenie jest dla mnie chlubą i dumą. Ileż to razy, zakładając ją rano, myślałem sobie, że nie jestem godzien jej nosić. I mówię to zupełnie poważnie. To wielka łaska móc przynależeć do tego zakonu, który wydał tylu niezwykłych świętych, owładniętych Boża miłością, oddanych Kościołowi, braciom, misjom... To naprawdę zobowiązuje i motywuje.

A Słowo na dziś dla franciszkanów i tych, którym oni służą, to opowieść o bogatym młodzieńcu. Czytamy ją we wszystkich naszych kościołach. Sprzedaj, co masz i rozdaj ubogim, oni, jak mówił św. Augustyn, będą twoimi tragarzami - doniosą ci to wszystko do nieba. Pomyślałem dziś, że Jezus oczekuje ważnej rzeczy od swojego ucznia. Czegoś, co tu jest tylko zobrazowane wyrzeczeniem się bogactwa. Ale chodzi o coś więcej. Chodzi o zdolność do ryzyka, która bezpośrednio przekłada się na umiejętność powierzenia swojego życia Bogu. Jezus nie tłumaczy mu zasad od "A" do "Z". Zostaw wszystko i pozwól mi decydować o twoim życiu. Wszelkie twoje zabezpieczenia są tylko ciężarem, to wszystko, do czego jesteś tak przywiązany spowalnia cię w drodze, to wszystko, co tak bardzo cenisz i lubisz staje się dla ciebie niewidzialną i nieprzekraczalną granicą. Gdybyś tylko mi zaufał... Moglibyśmy zrobić rzeczy nieprawdopodobne! Gdybyś tylko pozwolił mi decydować o twoim życiu, poprowadzić cię. Gdybyś mnie uczynił jedynym twoim bogactwem, jedynym skarbem!

To chyba istota franciszkanizmu (ba, chrześcijaństwa nawet) i uczyć się tego trzeba nieustannie, bo samo nie przychodzi. A diagnozować samego siebie warto poprzez stawianie sobie prostego pytania - co jest moim skarbem, bogactwem, którego trudno mi się wyrzec? Może się okazać, że to całkiem dobre rzeczy... Ja na ten przykład dziś zobaczyłem wyraźnie, że moje głoszenie i sposób w jaki jest ono odbierane są moimi skarbami, które z całą pewnością musze Jezusowi powierzyć, bo inaczej staną się one sidłem dla mojej duszy. I dobre same w sobie, staną się przeszkodą dla prawdziwego naśladowania Mistrza. Ale tak całkiem Mu zaufać? Oddać bez zastrzeżeń? Pozwolić Mu decydować kiedy, komu, w jakich okolicznościach? Ale to ryzykowne... Bo przecież to takie cenne... A jeśli... No właśnie... Jeśli co?

Sejf ludzkiego serca jest niesłychanie żarłoczny. Pochłania coraz to nowe skarby, a wcale nie przynosi to lepszego samopoczucia. Może więc jednak uwolnić ręce, żeby i nogi zyskały wolność... Wypuść z rąk to, co w nich tak kurczowo trzymasz, a zaraz będziesz gotów ruszyć z miejsca. A twoje serce... Z radością zaśpiewa pieśń, której uczyliśmy się na nowicjacie - "Matko ma, Zakonie mój, dla Cię życie me, dla Cię prac mych znój. Matko ma, Zakonie mój, jam na wieki syn, jam na wieki Twój..."

czekam...

zdj:flickr/amysept/Lic CC

Mili Moi...
No i pierwszy ciężki dzień tego tygodnia prawie za mną. Na koniec dnia przeżywaliśmy seminarium naukowe, na które miałem przygotować kontekst apostolski i duszpasterski, w którym działał św. Maksymilian, czyli miałem powiedzieć cos o Kościele polskim w dwudziestoleciu międzywojennym. Oczywiście nie zdążyłem tego zrobić wcześniej i musiałem dziś rano... Zarwałem trochę wykładów niestety, ale przygotowałem, co należało. Tak zwana "ostatnia chwila" wpływa na mnie raczej motywująco, ale to niestety mój słaby punkt. Oszczędziłbym sobie pewnie wiele nerwów, gdybym działał bardziej systematycznie. Niemniej samo seminarium to też zjawisko dość ciekawe. Musze powiedzieć, że moi koledzy - naukowcy badają takie tematy, że kiedy czytają fragmenty swoich prac, to... niby po polsku, a ja nic nie rozumiem. Przekonuje mnie to po prostu, że nie jestem jednak typem naukowca. Ale nie boleję nad tym faktem nadmiernie :) W każdym razie męczący dzień...

 Ale Słowo jak zawsze ożywcze. Zdałem sobie rano sprawę, że zwykle nie lubiłem tej końcówki roku liturgicznego, właśnie dlatego, że Słowo w te dni przywoływane jest bardzo trudne. Zapowiada bolesne wydarzenia, które staną się źródłem cierpienia dla wielu z nas... Ale dziś, po raz pierwszy od dawna, zdałem sobie sprawę, że rozważając te dramatyczne zapowiedzi, nie odczuwałem tej mieszaniny lęku i niepokoju, która zwykle mi w takich chwilach towarzyszyła. Wiele razy myślałem sobie - obym nie dożył tych czasów, w których będą się dokonywać te wszystkie znaki. Dziś jednak, strzegąc się swoistej naiwności, pomyślałem o tym wszystkim bez lęku. Oczywiście nie twierdzę, że przyszło mi to łatwo, bo wystarczy uruchomić nieco wyobraźni, żeby te wstrząsające obrazy zobaczyć przed oczami. Ale jakoś dotarło do mnie, że to są rzeczywistości, na które nie mam najmniejszego wpływu. I zamartwianie się nimi, ich nadejściem, ich przebiegiem i moją w nich rolą, jest całkowicie niepotrzebne. Z pewnością Panu nie chodzi również o to, żebym usiadł i powiedział sobie - skoro tak się rzeczy mają, to nic nie ma sensu... Ma... Wszystko ma głęboki sens, bo życie toczy się tu i teraz. Bo mam wiele rzeczy do zrobienia. Tych, które ten sam Pan mi zlecił i powierzył. Mam takie poczucie, że powinienem robić swoje z nadzieją, że wszystko, co się wydarzy, jest pod Boża kontrolą. A jeśli przyjdzie mi się zmierzyć z tymi sytuacjami, to przecież nie samemu, tylko z Nim. A jeśli z Nim, to czemu mam się lękać?

Perspektywa wieczności ku której zmierzam, Boży świat, który przeziera czasami do naszej ziemskiej rzeczywistości. On mnie upewnia, że lęk nie jest postawą właściwą dla chrześcijanina. Nie musze się bać mojego Boga, który ostatecznie panuje nad wszystkim i nie dopuści na mnie niczego, co nie byłoby z większą korzyścią dla mnie. Przecież kocha... A miłość chce zawsze dobra. Nawet wówczas, kiedy zadaje cierpienie - ono jest zawsze uzdrawiające, lecznicze, konieczne. Nie trwóżcie się - mówi nasz Pan. Nie bądźcie naiwni, nie dajcie się zwieść, ale nie trwóżcie się... Każdy włos na waszej głowie jest policzony. I największe trzęsienie ziemi nie sprawi, że spadnie choć jeden, jeśli ja tego nie zechcę. I ja wiem, gdzie jest chleb dla was przygotowany. Nie martwcie się więc głodem, który nastanie. I ja doskonale znam najmniejsze bakterie tego świata, bo ja je wszystkie stworzyłem i żadna z nich nie będzie dla was groźna, choćby największa zaraza spadła na ten świat. Jesteście w moim sercu... Ukryci głęboko. Ja już znam sposób w jaki wrócicie do domu... A ja będę tam czekał... Będę czekał... Czekam...

odpoczniemy :)

zdj:flickr/JPod/Lic CC

Mili Moi...
Właśnie wróciłem do domu, po niesłychanie intensywnym weekendzie. Dawno już nie byłem taki zmęczony. Ale owoców sporo :) Przede wszystkim przybyła mi jedenasta Margaretka. Czyli kolejne siedem osób podjęło stała modlitwę za mnie. Niesamowity dar. Zawsze, kiedy jest mi z czymkolwiek ciężko, uświadamiam sobie, że są na świecie ludzie, którzy NA PEWNO za mnie się modlą. To daje ogromne poczucie bezpieczeństwa i mocy w działaniu... Tym gdańskim śmiałkom więc z serca dziękuję...

Zaczęliśmy w czwartkowy wieczór, konferencją dla sióstr franciszkanek. Piątek niby wolny, ale to był dla mnie dzień spowiedzi. Niezwykłej, generalnej... Spowiedzi połączonej z modlitwą o uwolnienie od wszelkich wpływów złego ducha w moim życiu. W przeszłości i teraźniejszości. Mocne doświadczenie Bożej obecności i miłości. Dość wyczerpujące i dla mnie i pewnie dla spowiednika. Zaczęliśmy o 9 rano... Skończyliśmy o... 14.30 :) Ale to tylko tak strasznie wygląda :) To była taka spowiedź z instruktarzem, żebym sam mógł nią później posługiwać... Bo tej formy akurat trzeba się trochę nauczyć. W każdym razie - Panu Bogu chwała za to niezwykłe doświadczenie... Sobota to skupienie dla dziewcząt. Przybyło ich aż piętnaście... Bardzo dużo... Mówiliśmy o mądrej, wychowującej nas miłości Pana Boga. Przyznam szczerze, że myślałem już w zeszłym tygodniu, że nic więcej nie uda mi się "wycisnąć" z tematu "miłość Boża". Tak wiele o niej już mówiłem, tyle różnych konferencji... Nie chcę powiedzieć, że juz wszystko o niej powiedziałem. Raczej, że nic nie przychodziło mi do głowy, czego bym już nie mówił... Ale Duch Święty jest niezawodny i przyszło mi do głowy powiedzieć nieco o miłości Boga i jej przejawach w jakiś czas po pierwszym nawróceniu. Bo zwykle poznajemy z czasem tę miłość na nowo. Kończy się "miodowy miesiąc", a zaczyna ciężka praca, do której Pan nas zaprasza i którą chce prowadzić w nas. Ale o tym może kiedy indziej...
 A niedziela to już skupienie dla moich dorosłych przyjaciół... Za każdym razem przychodzi ich więcej, a dom sióstr jakby się rozrastał i wszystkich przyjmuje. Tym razem niemal trzydzieści osób... Mówiliśmy o kryzysie i o kierownictwie duchowym... Proste (choć nie łatwe) sposoby radzenia sobie z trudnymi sytuacjami zostały omówione i ufam, że ci piękni ludzie zdołają je podjąć w swojej codzienności... Wiele razy już o tym pisałem, ale napiszę jeszcze raz... Jestem z nich taki dumny. To dla mnie wielka łaska patrzeć jak rozkwitają. A teraz pojawia sie powoli nowy obraz - walki... Wielu z nich musi walczyć. Pojawiają się pierwsze kryzysy, zniechęcenia, pokusy odejścia... Wielkie rzeczy się ciągle w ich życiu dokonują. Ale Pan zaczyna też na nich liczyć... Trochę się jeszcze boją... Ufam jednak, że pokonają i to... Pójdą do przodu...

A dziś od rana jadę... Trochę śniegu, duży ruch, roboty (pod Lublinem korek na 40 minut). Ale już jestem w domku i próbuję jakoś zaplanować ten tydzień... Chociaż, jak zawsze, sam się planuje... Przed chwilą telefon - a dzień skupienia u nazaretanek w Ząbkach by ojciec poprowadził? A kiedy? No w tym tygodniu... No i weź człowieku odmów temu wwiercającemu się w mózg, cichemu, konsekrowanemu głosowi słyszanemu w słuchawce :) Odpoczniemy w... grobie :) Chociaż kto wie...

Chciałbym, jak ta uboga wdowa z dzisiejszej Ewangelii, umieć oddać wszystko i nie pytać skąd wezmę jutro... Niech więc się "samo planuje".

przeciętniactwo? nie, dziękuję...

zdj:flickr/Mathew Knott/Lic CC

Mili Moi...
Nie ukrywam, że ta dzisiejsza Ewangelia o minach (czy podobna jej o talenach) jakoś mało w moim życiu do mnie przemawiały. Może dlatego, że wydawało mi się, że jestem bardzo mocno zaangażowany w sprawy Boże, a poza tym generalnie jakoś aktywny, więc nie bardzo potrafiłem na ich podstawie stworzyć sobie jakiegoś planu działania. Zawsze wydawało mi sie, że chodzi o podtrzymanie w sobie tej aktywności, o której niektórzy mówili wręcz, że jest nadaktywnościa i że należy ją raczej powściągać. Ale tak było dawniej... Kiedy byłem młody :)

Dziś zobaczyłem tę swoją aktywność w nowym świetle... W świetle przeszłości właśnie... Trochę żartuję z tym starzeniem się, o którym czasem tu piszę, ale nie jest to takie zupełnie nieprawdziwe. Dziś zobaczyłem, że ta moja aktywność, również w sprawach Bożych, jest inna od tej sprzed kilku lat. Nie wiem czy jest dojrzalsza i bardziej wyważona. Ale mam takie przekonanie, że jest dużo słabsza... I nawet nie chodzi do końca o to, co robię... Może chodzi o to, co gotów jestem zrobić :)

Bo każdy rok życia przynosi ze sobą coraz częściej pomysły na "święty spokój". W jakim sensie? Ano właśnie... Żeby pomnożyć minę otrzymaną od Pana, trzeba wyjść z domu. To znaczy ruszyć się z miejsca i poszukać innego, w którym ten "pieniądz" się pomnaża. Trzeba się spotkać z człowiekiem, z ludźmi. Nie ma co wiele myśleć o nadzwyczajnym wypoczynku, bo prawdziwy inwestor nie ma czasu na wakacje. Trzeba być zdolnym do ryzyka, może nawet do realizacji pomysłów szalonych, takich, które siedzącym w domu nie przychodzą do głowy. Trzeba szukać nowych rozwiązań, przecierać nowe szlaki, zdzierać buty... Trzeba się uczyć, nieustannie rozwijać, być "na bieżąco"...

No i właśnie taki byłem dawniej... Była szansa na dziesięć min. A dziś? Pomyślałem z obawą, że może już jednak tylko na pięć... Bo niby niewiele się zmieniło, ale... Każdy pomysł rozważam trzy razy, zastanawiam się nad swoimi siłami i możliwościami, staram sie przewidzieć wszystkie możliwe warianty... No i tych szaleństw jakoś mniej. I ta skłonność do ryzyka nie taka pewna. I szybkość reagowania zdecydowanie nie maklersko-giełdowa. No chyba starość mi zagląda przez ramię... :)

Jedna moja pociecha w tym, że nie ma we mnie na to zgody. I jeszcze ciągle walczę. Chcę słuchać poleceń Pana, chcę wchodzić w Jego szalone pomysły, chcę zachować świeżość, chcę nieustannie iść do przodu, nie zatrzymywać się w drodze... Ciepłe kapcie i bujany fotel jeszcze nie dla mnie. Pięć min to nie szczyt marzeń. Przeciętniactwo? Nie, dziękuję. Mina w dłoń i ruszamy... Gdzie? To Ty Panie mi powiedz...

odwagi M!!!

zdj:flickr/Rob_/Lic CC

Mili Moi...
 Najpierw chcę napisać coś, o czym zapomniałem ostatnio... Mianowicie w sobotę odprawiłem Eucharystię w intencji wszystkich moich Margaretek (a dziesiąta przybyła mi podczas pielgrzymki do Ziemi Świętej) i wszystkich tych dobrych ludzi, którzy ofiarowują swoją modlitwę za mnie. Również tą drogą informuję, bo wiem, że niektórzy tu zaglądają i zależy mi, żebyście wiedzieli, że udział w tej Eucharystii macie... Ufam Waszej modlitwie i z całego serca za nią dziękuję...

Dni płyną (dziś 2736 dzień mojego kapłaństwa). Sporo się dzieje... Rozgrzebuję coraz to nową robotę (bo spraw wciąż nie brakuje) i żadnej nie mam czasu skończyć. Wiem, że to nie najlepiej, ale taki system wdrożyłem w swoim życiu już w dzieciństwie :) a dziś trudno go zmienić. Kończę, kończę, tylko z "wywalonym językiem" i najczęściej na ostatnią chwilę. Niemniej dziś wyruszam na warsztaty homiletyczne do lubelskiego seminarium. Mamy tam zajęcia na temat "Temperament, a style przepowiadania". Dowiem się więc jak moje osobiste cechy przekładają się na sposób przepowiadania. W czwartek zaś ruszam na Północ... Trzy dni w Gdańsku to skupienie dla sióstr Franciszkanek, powołaniowe dla dziewcząt i dla naszej modlitewnej grupy przyjaciół. Przy okazji jeszcze inne spotkania, wymiana opon i co tam jeszcze się zmieści... Wypoczywał jednak nie będę... :)

A dziś Słowo mnie wysłało w przyszłość... Mianowicie zastanawiałem się jak wyglądał następny dzień życia Zacheusza po spotkaniu z Jezusem. Kiedy Jezus poszedł dalej, kiedy Zacheusz nie odczuwał już tak intensywnie i mocno Jego obecności. Skłonił mnie do tego list od M, młodego chłopaka, który podczas wakacji miał okazję doświadczyć wielkiej Bożej miłości, obecności Jezusa. A wczoraj skarżył mi się, że to zniknęło i nie może do tego wrócić, że nie ma wokół siebie ludzi, którzy by mu w tym pomogli, że sam nie potrafi tej obecności Jezusa odnaleźć na nowo... Zacheusz też został sam... Wokół ludzie, którzy go nie rozumieli i nie mieli dostępu do jego doświadczenia. Zobowiązania, które na siebie przyjął pod wpływem Jezusa, a które należało co prędzej zrealizować. Mieszkańcy Jerycha, którzy z pewnością mieli niemały problem, żeby uwierzyć w jego szczere nawrócenie (czyż to nie problem powszechny?). A Jezus poszedł dalej...

Myślę jednak, że to doświadczenie Zacheusza, które było czymś bardzo prawdziwym, realnym dało mu siłę do realizacji złożonych obietnic. To doświadczenie Bożej obecności w jego domu, choć już nie fizyczne, ale nadal aktualne motywowało go do działania. Ten blask prawdy, który go oświetlił pokazując mu bylejakość jego dotychczasowego życia i obdarzając go nową jakością codzienności, pozwalały mu zmierzyć się z nieufnością świata.

I wierzę, że tak jest, tak będzie również w życiu M. Tak jest i może być w życiu każdego z nas, w moim życiu. Kiedy te silne doświadczenia Bożej obecności przechodzą w sferę wspomnień, trzeba je nieustannie przywoływać i przypominać sobie o ich realności. To się naprawdę wydarzyło. Niczego sobie nie zmyśliłem. Spotkałem i doświadczyłem obecności Pana. I nawet jeśli ona dziś nie jest tak samo silna (nie może być, bo nasz świat emocji mógłby tego nie dźwignąć), to ta obecność Jezusa jest dokładnie tak samo prawdziwa. Nawet jeśli nie mam wokół siebie ludzi, którzy mogliby mi pomóc trwać w tym przekonaniu, nawet jeśli okoliczności zewnętrzne mi przeszkadzają, nawet jeśli otacza mnie nieufność najbliższych, to Bóg jest! Jest blisko mnie! I nigdy nie zapomina... Nigdy!

Odwagi M, mój drogi, młody przyjacielu!!! Odwagi... Nie jesteś sam. Jest nas co najmniej dwóch :) I On jest!

światło pośród ciemności...

zdj:flickr/DrJohnBullas/Lic CC

Mili Moi...
Tak sobie myślę, że Słowo dzisiejsze chce być pomocą dla naszego przygotowania na czasy ostateczne. A jak mawiają niektórzy komentatorzy - one trwają nieustannie od przyjścia Pana. Jak więc umiejętnie przeżywać te chwile, które dane jest nam spędzić na ziemi?

Otóż pierwsza myśl, która się we mnie rodzi, to zdolność i gotowość do konfrontacji. Oczywiście nie ma ona nic wspólnego z wrogością, czy zwalczaniem kogokolwiek. Chodzi raczej o świadomość mojej tożsamości i starania, aby żyć według niej. Czy to widać, że jestem chrześcijaninem? Czy chcę, żeby to było widać? Czy świat potrzebuje mnie jako kogoś innego, niż chrześcijanin? Dramatycznie byłoby, gdyby obojętność, tudzież wrogość świata zneutralizowała moje chrześcijaństwo, gdybym dla świętego spokoju przestał zadawać sobie trud świadectwa. Po co wówczas miałbym żyć? Co mogłoby mieć sens dla chrześcijanina, który zapomniał o swojej tożsamości?

Wiele razy pisałem już, że bywam zawstydzany gotowością do świadczenia przez moich świeckich braci. Niejednokrotnie mając wiele pozareligijnych obowiązków, doświadczając codziennych walk o byt, są w stanie dawać świadectwo i to w tak skuteczny i dynamiczny sposób, że mnie, zakonnika i księdza zostawiają daleko w tyle. Dobrze. Tak może być. Św. Maksymilian pisał o tych szlachetnych zawodach. Oby celem była tylko chwała Boża, coraz większa i większa...

Po drugie (a wiąże się to mocno z powyższym) Słowo stawia przed moimi oczami temat nienawiści świata. Nawet jeśli rozumiemy, że to hiperbola semicka, że to słowo może mieć wydźwięk nieco słabszy - niechęć, czy brak sympatii, to pytanie pozostaje otwarte. Czy są wokół mnie ludzie, którzy są pełni niechęci do mnie ze względu na imię Jezusa? Ze względu na to imię (bo przyczyny mogą być przecież inne)! Czy moja tożsamość jest tak wyraźna, że budzi jakiekolwiek reakcje wśród ludzi? Poza aplauzem współwyznawców, który zawsze bardzo łatwo przychodzi przyjąć. To ważne pytanie, bo Ewangelia jest bardzo w "poprzek świata" i jeśli się nią żyje, to wrogowie pojawiają się niemal automatycznie, a czasem, jak wspomina Ewangelia, rekrutują się nawet spośród najbliższych.

Wreszcie, trzecie światło. Wolność wobec dzieła swoich rąk. Nie bez przyczyny ta refleksja Jezusa następuje tuż po scenie, w której uboga wdowa składa na ofiarę dwa pieniążki. Maleńkie dzieło wobec wielkości i przepychu świątyni. Ale dla Boga dzieło wielkie, bo połączone z wielkim zaufaniem do Niego i wielką wolnością wobec swojego życia (dała wszystko, co miała na swoje utrzymanie). Te zachwyty i aplauz wobec piękna świątyni są mało ważne, bo jak każde ludzkie dzieło może ona zniknąć z powierzchni ziemi nader szybko. I tak w istocie się stało - zburzono ją zaledwie kilka lat po ostatecznym ukończeniu budowy. Ludzka tendencja do gloryfikowania swoich dzieł, do czynienia z nich "pępka świata" jest szczególnie szkodliwa dla głoszenia Ewangelii, bo zatrzymuje w drodze. Zamiast iść i głosić, człek stoi i się zachwyca. Często wracają do mnie słowa św. Maksymiliana - aby Bóg co prędzej zburzył dzieło, które Maksymilian zbudował, jeśli tylko sprzeciwia się ono w jakikolwiek sposób Jego woli, czy odciąga braci od zbawienia...

Co zatem? Usiąść i czekać na nadejście Pana? Nie... Paweł mówi jasno - niech każdy pracuje jedząc ze spokojem swój własny chleb. Spokój i równowaga. Czujna refleksja. Korekta i konsekwentne zmierzanie do ostatecznego celu. A zacząć można już w tę dzisiejszą niedzielę :)