tłumy - nie tłumy

(Mt 18,12-14)

Jezus powiedział do swoich uczniów: „Jak wam się zdaje? Jeśli kto posiada sto owiec i zabłąka się jedna z nich: czy nie zostawi dziewięćdziesięciu dziewięciu na górach i nie pójdzie szukać tej, która się zabłąkała? A jeśli mu się uda ją odnaleźć, zaprawdę powiadam wam : cieszy się nią bardziej niż dziewięćdziesięciu dziewięciu tymi, które się nie zabłąkały. Tak też nie jest wolą Ojca waszego, który jest w niebie, żeby zginęło jedno z tych małych”.

 

Mili Moi…

Czułość Jezusa wobec najmniejszych jest urzekająca… Ci zagubieni to nie tylko grzesznicy, ale pewnie wszyscy, których wciągnął wir tego świata, poturbował ich i wypluł gdzieś daleko od domu, od owczarni. Czasem ludzkie nadzieje, czasem zbyt proste rozwiązania, czasem nadmierne ryzyko sprawia, że ludzie wpadają w spiralę, z której sami wydobyć się nie mogą. Kiedy się orientują, bywa za późno… Nie mogą znaleźć drogi powrotu, drogi wyjścia. I takich szuka Pan… Czy znajdzie wszystkich? Niestety nie… A może inaczej – nie wszyscy zechcą wrócić. Czasem wstyd, wewnętrzny upór, uraza narastająca latami, nie pozwalają ludziom zawołać – Jezu, ratuj! Może tu miejsce na świadectwo chrześcijan, którzy pokażą, że wszystko może być inaczej. Ale ile cierpliwości do tego potrzeba, ile cierpliwości…

Mój choleryczny temperament często jest wystawiany na próbę. Wczoraj na przykład, po jednej z Mszy, wpadła do zakrystii pewnie gorliwa czcicielka Maryi, oburzona tym, że powiedziałem o Maryi, że była zwykłą dziewczyną. Pani wykrzyczała mi pytanie – czy jest Niepokalane Poczęcie czy nie? Odpowiedziałem, że przecież rekolekcje się jeszcze nie skończyły… Pani na to – o tym trzeba mówić codziennie! Nie zdążyłem zadać żadnego pytania, bo owa dama fuknęła na mnie – zresztą nie będę z księdzem dyskutować, prawda jest jedna… Poziom ekspert znów zaskoczył mnie swoją aktywnością – uczę się samego siebie. Uczę się milczeć…

Swoją drogą, chyba jakiejś ofiarki potrzebuje lud Koszalina, bo w sobotę ujawniło się w moim organizmie takie przeziębienie, którego nie pamiętam od dawna. Może wychodzi zimny Stargard, a może ktoś mnie obdarzył. Niemniej dziś czuję się już odrobinę lepiej, ale ostatnie dwa dni to głównie spanie, przerywane głoszeniem konferencji. Ale jeśli to może komuś duchowo pomóc, to niech się dzieje wola Niepokalanej…

Jutro kończymy. Ludzi nie przychodzi zbyt wielu. Łowy maryjne pewnie będą mniej liczne, ale każdy, absolutnie każdy jest ważny. Ostatnio dużo myślę o numeroherezji, która ogarnęła nas wszystkich. Utknęliśmy w statystykach. Liczymy i liczymy… Pierwsze pytanie wobec przykładowego komunikatu – zorganizowałem dzień skupienia dla kobiet, brzmi – ile było uczestniczek? To zawsze pierwsze zagadnienie – ilu przyjdzie? A w domyślę – czy to się opłaca? Nie finansowo rzecz jasna, ale czy warto wkładać wysiłek? Innymi słowy – dla jednej słomki nie będziemy uruchamiać całego kombajnu. Czas chyba już wychodzić z takiego sposobu myślenia. Bardzo to trudne, bo naturalnie chciałoby się, aby jak najwięcej osób skorzystało z okupionego dużym wysiłkiem wydarzenia. Ale co my tam wiemy o ludzkich duszach? Być może właśnie ta jedna z trzech uczestniczek spotkania dozna na nim takiego wstrząsu, że sprowadzi kolejnych trzydziestu. Czy dla Pana jest coś niemożliwego? Nie moja siła i moc, ale Twoja – sam sobie to nieustannie powtarzam…