jak wygrać?

(Łk 1, 57-66)

Gdy jej sąsiedzi i krewni usłyszeli, że Pan okazał jej tak wielkie miłosierdzie, cieszyli się z nią razem. Ósmego dnia przyszli, aby obrzezać dziecię, i chcieli mu dać imię ojca jego, Zachariasza. Ale matka jego odpowiedziała: "Nie, natomiast ma otrzymać imię Jan". Odrzekli jej: "Nie ma nikogo w twoim rodzie, kto by nosił to imię". Pytali więc na migi jego ojca, jak by chciał go nazwać. On zażądał tabliczki i napisał: "Jan będzie mu na imię". I zdumieli się wszyscy. A natychmiast otworzyły się jego usta i rozwiązał się jego język, i mówił, błogosławiąc Boga. Wtedy strach padł na wszystkich ich sąsiadów. W całej górskiej krainie Judei rozpowiadano o tym wszystkim, co się zdarzyło. A wszyscy, którzy o tym słyszeli, brali to sobie do serca i pytali: "Kimże będzie to dziecię?" Bo istotnie ręka Pańska była z nim.

 

Mili Moi…

Na dzień przed Wigilią otrzymujemy ewangeliczny obraz rodzinnej imprezy, która, niczym nasz jutrzejszy wieczór, jest związana ze sprawami Bożymi. U Żydów to było prostsze, bo niemal wszystko wiązało się z Bogiem. Ale ta uroczysta chwila, to moment włączenia małego Jana do wielkiego Narodu Wybranego poprzez naznaczenie go, wówczas niezatartym, znamieniem – znakiem obrzezania. No i imię, które w Izraelu miało znaczenie o niebo ważniejsze niż dla nas. I ta pobożna impreza ma przynajmniej cztery znaczące aspekty. Po pierwsze, dla wielu z gości to chwila, w której przekonują się, że to rzeczywiście prawda, że Elżbieta urodziła dziecko. Musiał to być solidny wstrząs. Musiało to rodzić pytania. Nie mniej liczne pytania rodzi pewnie milczenie Zachariasza, bo i ono, podobnie jak narodziny z sędziwej kobiety, odsyła jakoś do Boga. Wszak senior nie wymyślił sobie tego sam – to milczenie spadło na niego niczym grom i musi je dźwigać. Tylko my wiemy, że ono za chwilę się skończy, ale przecież uczestnicy tego spotkania nie mają o tym pojęcia. Potem jest imię, które „nie pasuje” do zwyczaju, jakby wzięte „z księżyca”. A oznacza – Jahwe jest łaskawy… No i nagłe uzdrowienie Zachariasza. Nudy tam z pewnością nie było. Wachlarz emocji jest niezwykle szeroki.

A jutro my siądziemy do stołów… O Bogu to chyba mówić nie będziemy. Wszak jesteśmy katolikami – o „tym” się nie rozmawia. To kłopotliwe, jakoś zawstydzające. A o czym będą te święta? Czego będą dotyczyć rozmowy? Co jest treścią świętowania – what is the reason of the season – jaki jest motyw naszego spotkania? Boga można wprowadzić na wiele sposobów. Niekoniecznie mówiąc o Nim wprost. Wszystko zależy od kreatywności uczestników. To o czym tam będzie? Bo kilka godzin później ruszymy na Pasterkę i na wezwanie kapłana – uznajmy przed Bogiem naszą grzeszność, być może właśnie zakończona Wieczerza Wigilijna stanie się pierwszym, przywołanym na pamięć „grzechem”. Znów było tak samo… Znów wszystkie kolędy o pokoju ludziom dobrej woli w naszym domu brzmiały fałszywie. Znów wszystko skończyło się wielką awanturą, bo ktoś postanowił „włożyć kij w mrowisko”.

Ale przecież tak być nie musi… Gdyby się choćby tej zasady trzymać – mówię dziś tylko dobrze, albo wcale. Choć to niebezpieczne, bo Wigilia w milczeniu mogłaby być jeszcze bardziej nieznośna… Ale tak całkiem poważnie. Imprezy z Bogiem w tle z pewnością nie musza być nudne, a może On mógłby rozładować te przygotowywane pieczołowicie na ten wieczór wyrzutnie słów…

Ja wczoraj odprawiłem krótki dzień skupienia w moim rodzinnym Sztumie. Zdecydowałem się bardzo późno, ale chciałem się wprowadzić nieco w duchowy wymiar tych świąt. Skupiłem się na Magnificat i śpiewałem swój własny. To miejsce to moje korzenie. Wspominałem wiele dobrych chwil, miejsc, ludzi. Dziękowałem Bogu, że wejrzał na uniżenie swojego sługi, na moje ukryte życie, nic nie znaczące w oczach świata, i raczył je wykorzystać dla swoich celów. Za tyle dobra, którego zaznałem, tyle doświadczeń, które w sobie niosę, za tych, którzy już na cmentarzu – tam zresztą też się wybrałem. Medytacja, lektura, Eucharystia. Ale już wieczorem dyżur spowiedniczy w Gdyni, więc czasu nie było zbyt wiele. A dziś, za chwilę, kolejne godziny w konfesjonale. Podejrzewamy, że będzie „armagedon” – jak to dzień przed Wigilią… Choć jutro z pewnością będzie jeszcze weselej – wszak niedziela, zatem „jak już jestem w kościele, to może wyspowiadam się pod tego karpika”… Każda okazja dobra, choć nieodmiennie przypominam, że okazją do spowiedzi jest… grzech, a nie jakikolwiek święta czy okoliczności zewnętrzne – zwykle dość rzadkie… No ale może do tego trzeba dojrzeć…

Wziąłem wczoraj do ręki książkę Wydawnictwa Esprit – Mężczyźni i Maryja. Jak wygrać najważniejszą bitwę w życiu. To świadectwa sześciu mężczyzn, których życie odmieniła Ona – Jej interwencja z woli Bożej. Utonąłem po prostu. Nie mogę się oderwać. I choć jestem dopiero w połowie – polecam zdecydowanie. Nie tylko mężczyznom.