rodzina...

(Łk 19,41-44)

Gdy Jezus był już blisko Jerozolimy, na widok miasta zapłakał nad nim i rzekł: „O gdybyś i ty poznało w ten dzień to, co służy pokojowi. Ale teraz zostało to zakryte przed twoimi oczami. Bo przyjdą na ciebie dni, gdy twoi nieprzyjaciele otoczą cię wałem, obiegną cię i ścisną zewsząd. Powalą na ziemię ciebie i twoje dzieci z tobą i nie zostawią w tobie kamienia na kamieniu za to, żeś nie rozpoznało czasu twojego nawiedzenia”.

 

Mili Moi…

Gdzie w tym dzisiejszym fragmencie dobra nowina? Czy Jezus, który ogłasza gwałt, śmierć i ruinę jest nadal Mesjaszem przynoszącym zbawienie? A czy matka, która z gniewem (zrodzonym z lęku o dziecko) mówi mu, że jeśli będzie pchało rękę do pieca, to skończy się to dla niego bardzo boleśnie, jest nadal matką czy złą, niemiłosierną kobietą? Jezus woła z płaczem. Woła, że jeszcze jest czas. Godzina nawiedzenia jeszcze nie minęła. Ale wybór jest konieczny… Bo konsekwencje wyboru, nieco odwleczone w czasie, ale z pewnością przyjdą.

Czytam sobie aktualnie „Królestwo Boże w przypowieściach” o. Augustyna Jankowskiego. Jest to związane ze zbliżającym się zadaniem stworzenia rekolekcji właśnie na podobny temat. I jedno, co pobrzmiewa w omawianych przez Benedyktyna przypowieściach, to wybór związany z konsekwentnym zaangażowaniem w sprawy Królestwa. Skarb i perła są tego znakomitym obrazem. Żeby zyskać Królestwo, trzeba coś stracić. A czasem trzeba stracić wszystko.

Było to szokujące dla Żydów, bo oni uważali się za naturalnych dziedziców Królestwa. Wstępowali do niego, według własnych przypuszczeń, niejako z urodzenia. Jezus zaś dowodzi, że jest całkiem inaczej i nic nie stanie się w sposób automatyczny. Wszyscy zaś stoją w tym samym punkcie startowym. Wszyscy mają takie same szanse. Bo zaproszenie wobec wszystkich jest dokładnie takie samo – nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię. A ten, kto nie wystartuje, mety niestety nie osiągnie. I to nie wina trenera, komentatora sportowego czy stadionowego szatniarza. Każdy sam odpowiada za swoje zbawienie. Za rozpoznanie godziny nawiedzenia.

Pogoda się zważyła… Tak bardzo, że czuję się fatalnie. Im jestem starszy, tym gorzej tak gwałtowne zmiany znoszę. Meteopatię odziedziczyłem chyba po mamie. U niej wiązało się to jeszcze z potężnymi migrenami. Ja czuję się po prostu bardzo słaby i dołącza do tego ból głowy. Ale nie poddaję się i pracuję. Czytam. Piszę. Powoli myślę o pakowaniu.

Pojutrze ruszam do Niemiec. To właściwie ostatnie moje spotkanie z księżmi Chrystusowcami na tamtym terenie. Rok tej posługi minął niepostrzeżenie. W pakiecie mam jeszcze rekolekcje dla nich po nowym roku. Ale to już w Poznaniu. Trochę mi szkoda, że to już koniec tej przygody. Chłopy sympatyczne. Wielu z nich oddanych swojej posłudze. No i te, krótkie wprawdzie, ale jednak podróże samolotem. Lotniska. Wszystko powoli dobiega końca.

Siostra nasza śmierć cielesna upomniała się ostatnio o szwagra mojej babci. Gdyby istniał jakiś konkurs na sympatycznych wujków, to ten zyskałby u mnie ostatnią lokatę. Szczerze go nie lubiłem, wyjątkowo niesympatyczna postać, żołnierz, gorliwy budowniczy systemu słusznie minionego. Ale przy okazji tej śmierci zdałem sobie sprawę, że właściwie absolutnie nic mnie nie łączy z moją bliższą i dalszą rodziną. Nie mamy najmniejszych kontaktów i, co więcej, zupełnie za nimi nie tęsknię. Większość moich „bliskich” to ludzie radykalnie niewierzący, dla których od zawsze byłem rodzinnym półgłówkiem z racji na moją wiarę. Stronili ode mnie, jak od trędowatego, a kiedy po śmierci mojej mamy potrzebowałem bardzo realnej pomocy, nikt nawet nie kiwnął palcem. O niebo więcej pomocy otrzymałem od ludzi całkiem obcych, którym zawsze pozostanę za to wdzięczny. Piszę o tym właściwie dlatego, że to trochę smutne, odczuwać w sercu tak daleko posuniętą obojętność ze strony rodziny, ale i wobec niej. Z drugiej jednak strony czuję w tym również niezwykłą wolność i takie przekonanie, że ta strata jest wpisana w moją ewangeliczną drogę i po prostu trzeba ją ponieść. A właściwie wciąż ponosić.

Czasem jednak, kiedy patrzę na świąteczne reklamy i na te uśmiechnięte, duże rodziny, zasiadające do stołu, to uświadamiam sobie, że należę do bardzo licznego grona tych, którzy nigdy tego nie doświadczyli i nigdy już tego nie doświadczą. I potwierdza się tylko dobrze znana prawda, że w życiu nie można mieć wszystkiego…

Idę więc do mojej „najpierwszej” rodziny, która powoli zbiera się w sali rekreacyjnej po zakończonych obowiązkach całego dnia; rodziny, którą pokochałem dwadzieścia cztery lata temu i w której jest mi tak dobrze, że zamierzam w niej umrzeć i z nią kiedyś zmartwychwstać. Amen.