nikt... i nic...

(Łk 24, 13-35)

W pierwszy dzień tygodnia dwaj uczniowie Jezusa byli w drodze do wsi, zwanej Emaus, oddalonej o sześćdziesiąt stadiów od Jeruzalem. Rozmawiali oni z sobą o tym wszystkim, co się wydarzyło. Gdy tak rozmawiali i rozprawiali z sobą, sam Jezus przybliżył się i szedł z nimi. Lecz oczy ich były jakby przesłonięte, tak że Go nie poznali. On zaś ich zapytał: "Cóż to za rozmowy prowadzicie z sobą w drodze?" Zatrzymali się smutni. A jeden z nich, imieniem Kleofas, odpowiedział Mu: "Ty jesteś chyba jedynym z przebywających w Jerozolimie, który nie wie, co się tam w tych dniach stało". Zapytał ich: "Cóż takiego?" Odpowiedzieli Mu: "To, co się stało z Jezusem Nazarejczykiem, który był prorokiem potężnym w czynie i słowie wobec Boga i całego ludu; jak arcykapłani i nasi przywódcy wydali Go na śmierć i ukrzyżowali. A my spodziewaliśmy się, że On właśnie miał wyzwolić Izraela. Ale po tym wszystkim dziś już trzeci dzień, jak się to stało. Nadto, jeszcze niektóre z naszych kobiet przeraziły nas: były rano u grobu, a nie znalazłszy Jego ciała, wróciły i opowiedziały, że miały widzenie aniołów, którzy zapewniają, iż On żyje. Poszli niektórzy z naszych do grobu i zastali wszystko tak, jak kobiety opowiadały, ale Jego nie widzieli". Na to On rzekł do nich: "O, nierozumni, jak nieskore są wasze serca do wierzenia we wszystko, co powiedzieli prorocy! Czyż Mesjasz nie miał tego cierpieć, aby wejść do swej chwały?" I zaczynając od Mojżesza, poprzez wszystkich proroków, wykładał im, co we wszystkich Pismach odnosiło się do Niego. Tak przybliżyli się do wsi, do której zdążali, a On okazywał, jakby miał iść dalej. Lecz przymusili Go, mówiąc: "Zostań z nami, gdyż ma się ku wieczorowi i dzień się już nachylił". Wszedł więc, aby zostać wraz z nimi. Gdy zajął z nimi miejsce u stołu, wziął chleb, odmówił błogosławieństwo, połamał go i dawał im. Wtedy otworzyły się im oczy i poznali Go, lecz On zniknął im z oczu. I mówili między sobą: "Czy serce nie pałało w nas, kiedy rozmawiał z nami w drodze i Pisma nam wyjaśniał?" W tej samej godzinie zabrali się i wrócili do Jeruzalem. Tam zastali zebranych Jedenastu, a z nimi innych, którzy im oznajmili: «Pan rzeczywiście zmartwychwstał i ukazał się Szymonowi". Oni również opowiadali, co ich spotkało w drodze i jak Go poznali przy łamaniu chleba.

Mili Moi…

Na początek kilka słów z Ecclesia de Eucharistia, z punktu 16 – o komunii - Zbawcza skuteczność ofiary urzeczywistnia się w pełni, kiedy w Komunii przyjmujemy Ciało i Krew Pana. Ofiara eucharystyczna sama z siebie jest skierowana ku wewnętrznemu zjednoczeniu nas, wierzących, z Chrystusem przez Komunię: otrzymujemy Tego, który ofiarował się za nas, otrzymujemy Jego Ciało, które złożył za nas na Krzyżu, oraz Jego Krew, którą przelał «za wielu (...) na odpuszczenie grzechów» (Mt 26, 28). Pamiętamy Jego słowa: «Jak Mnie posłał żyjący Ojciec, a Ja żyję przez Ojca, tak i ten, kto Mnie spożywa, będzie żył przeze Mnie» (J6, 57).

Wczoraj zakończyłem piętnastą książkę w tym roku… Tak, wiem, trochę to wolno idzie, ale niektóre były nieco bardziej opasłe. W każdym razie, zdecydowałem, że szesnastą będzie odkładana od lat „O odnowie życia zakonnego i kierownictwie duchowym” Thomasa Mertona. Broniłem się przed nią długo, choć kusiła mnie nieustannie z półki. Opasła, ponad pięciusetstronicowa pozycja, która… wciągnęła mnie natychmiast. Utonąłem w głębi Mertona…

Merton utożsamia wiele moich ideałów zakonnych. Choć nie odkrywam w sobie rzecz jasna powołania monastycznego, to jednak głębia zjednoczenia z Bogiem w samotności i ciemności wiary, stanowią dla mnie niedościgniony ideał. Malo tego, Merton ma doskonałe pióro i zdolność prostego nazywania rzeczy skomplikowanych. Urzeka mnie to nieustannie.

Choćby, kiedy pisze o 150 nowicjuszach w opactwie Gethsemani (sic!) – Ogólnie rzecz ujmując, nieco niepokojące są efekty sytuacji, w której dom pełen jest szczęśliwych ludzi – szczęśliwych, gdyż nie mieli jeszcze okazji zaznać cierpienia (choć są przekonani o własnej gotowości do podjęcia go). We wspólnocie weteranów czuje się mocniejsze zakorzenienie w Bogu, nawet jeśli wielu z nich sprawia wrażenie ponurych. Nie marnuję czasu na poszukiwanie ukojenia we wspólnocie, ale nie unikam też samotności. Jest zbyt mało czasu na takie drobiazgi.

Czy też, gdy pisze o swoich zadaniach – Jeśli zaś chodzi o resztę, to sądzę, że Jezus chciałby, bym przede wszystkim więcej czasu poświęcił na wspólną pracę oraz na lekturę i modlitewną refleksję, lub, po prostu, poświęcił się Jemu samemu; nie ma przecież wspanialszego i ważniejszego zadania niż miłość. Ma też w sobie wiele ironicznego humoru – Tom naszych wierszy drukował człowiek, który miał pracownię na wsi. Kozy plątały się po drukarni i zjadały książki. Na szczęście nie spotkało to naszych wierszy. Być może kozy okazały się mądre. Wyczuły truciznę.

A dziś o poranku, na zaproszenie arcysympatycznego proboszcza, miałem okazje posłużyć w parafii bł. Jana XXIII w Komornikach pod Poznaniem. Dobrze to czasem popatrzeć na inne twarze, tym bardziej, że dawno nigdzie nie byłem, więc taki wyjazd to czysta przyjemność. Kto wie jak nasza współpraca się rozwinie.

A uczniowie w drodze do Emaus… Niczego się już nie spodziewają… Jak łatwo pozbawić człowieka nadziei. Strach o własne życie nie pozwala widzieć niczego w jasnych barwach. Nicość, pustka, smutek. I ucieczka… Byle dalej. Ile sił w nogach. Zapomnieć. Ukryć się. Przeczekać. Bo ta myśl, że się uda, że można zostawić zagrożenie za sobą, że wystarczy tylko… Ta myśl nie opuszcza człowieka do dziś… Zamknięty dom, lateksowa rękawiczka, i dużo, dużo wiadomości o osaczającym nas zewsząd niebezpieczeństwie. Trwać. Czekać. Minie.

A jeśli minie, to co zostanie? Lęk? Poczucie kruchości? Beznadzieja? Spiskowe teorie? Co mogłoby nas pocieszyć? Gdzie pójdziemy, kiedy już pójść gdzieś będzie można? Kupować? Bawić się? Gawędzić na ławce w parku?

Dziś uciekamy przed lękiem zamykając się w domu. Jutro będziemy próbowali uciec wychodząc na zewnątrz. I mówiąc sobie – nic się nie stało. Znów można żyć…

A oni w tej samej godzinie zebrali się i wrócili do Jerozolimy… Jedno spotkanie i pokonali lęk. Jeden prawdziwie Żyjący i wróciła nadzieja. Jeden. Tylko Jeden. Żaden inny. Nikt. I nic…