chłopiec...

Photo by Bess Hamiti from Pexels

(J 6, 1-15)

Jezus udał się na drugi brzeg Jeziora Galilejskiego, czyli Tyberiadzkiego. Szedł za Nim wielki tłum, bo oglądano znaki, jakie czynił dla tych, którzy chorowali. Jezus wszedł na wzgórze i usiadł tam ze swoimi uczniami. A zbliżało się święto żydowskie, Pascha. Kiedy więc Jezus podniósł oczy i ujrzał, że liczne tłumy schodzą się do Niego, rzekł do Filipa: "Gdzie kupimy chleba, aby oni się najedli?" A mówił to, wystawiając go na próbę. Wiedział bowiem, co ma czynić. Odpowiedział Mu Filip: "Za dwieście denarów nie wystarczy chleba, aby każdy z nich mógł choć trochę otrzymać". Jeden z Jego uczniów, Andrzej, brat Szymona Piotra, rzekł do Niego: "Jest tu jeden chłopiec, który ma pięć chlebów jęczmiennych i dwie ryby, lecz cóż to jest dla tak wielu?" Jezus zaś rzekł: "Każcie ludziom usiąść". A w miejscu tym było wiele trawy. Usiedli więc mężczyźni, a liczba ich dochodziła do pięciu tysięcy. Jezus więc wziął chleby i odmówiwszy dziękczynienie, rozdał siedzącym; podobnie uczynił i z rybami, rozdając tyle, ile kto chciał. A gdy się nasycili, rzekł do uczniów: "Zbierzcie pozostałe ułomki, aby nic nie zginęło". Zebrali więc i ułomkami z pięciu chlebów jęczmiennych, pozostałymi po spożywających, napełnili dwanaście koszów. A kiedy ludzie spostrzegli, jaki znak uczynił Jezus, mówili: "Ten prawdziwie jest prorokiem, który ma przyjść na świat". Gdy więc Jezus poznał, że mieli przyjść i porwać Go, aby Go obwołać królem, sam usunął się znów na górę.

Mili Moi…

I znów minął tydzień… Nie wiem kiedy… Ale za to wokół rozkwitło życie… Kiedyś zupełnie nie zwracałem na to uwagi, a wiosna była najnudniejszą porą roku. Od lat jednak kocham ten okres… Nieśmiałość liści, które ostrożnie wyglądają ku słońcu, kolory, których żadna farba w połączeniu z malarskim talentem oddać nie zdoła, śpiew ptaków, którego mógłbym słuchać w nieskończoność… W tym tygodniu wybrałem się na dluuuugi spacer do Cytadeli (wielki park w Poznaniu). Gdyby nie maseczka na twarzy, powiedziałbym, że odetchnąłem pełną piersią. W każdym razie, po takim seansie natury, który Pan Bóg dla mnie przygotował, mogę powiedzieć z pełnym przekonaniem – aż chce się żyć…

Terminarz rekolekcyjny… Cóż, wykreślam kolejne pozycje… Ale wygląda na to, że 8 maja nawiedzę klaryski w Pniewach i wygłoszę do nich rekolekcje, bo, jak mnie zapewniły, czekają i nie zamierzają z nich rezygnować. To siostry klauzurowe, siedzą w jednym domu, nie zjeżdżają się zewsząd, więc pewnie jest im łatwiej na te rekolekcje jednak się zdecydować. Czas już najwyższy, żeby gdzieś ruszyć, bo korzenie tu zapuszczę… A na razie pozostają lokalne atrakcje, do których należą dni skupienia dla sióstr franciszkanek i dominikanek… Dzięki nim przypominam sobie jak wyglądają siostry zakonne, bo przed apokalipsą to jeszcze jakąś czasami dało się na ulicy zobaczyć. Teraz zniknęły…

Od dwóch tygodni wznowiliśmy też adorację Najświętszego Sakramentu w naszym kościele, która była od miesięcy zawieszona ze względu na trwający remont. To też wielka ulga, że nie trzeba już „biegać po sąsiadach”, ale we własnym domu, trzy piętra niżej, jest Pan, który słucha. Tam źródło natchnień i siły…  Do różnych działań. Dziś na przykład o 17.00 modlitwa przez telefon nad pewną młoda kobietą w Trójmieście chorą na nowotwór. Jeśli znajdziecie chwilę – westchnijcie wraz ze mną…

A dziś zatrzymał mnie… chłopiec. Szczęśliwy posiadacz pięciu chlebów i dwóch rybek… Trochę mi on zresztą pachnie aniołem, bo jak to? Sam był? Bez rodziców? A jeśli byli z nim, to raczej oni mieli ten posiłek… Czy chcieliby go zainwestować i oddać w ręce Nauczyciela, nie wiedząc czego się spodziewać? Czy to nie zbyt wielkie ryzyko? Dla dorosłych z pewnością, ale nie dla chłopców…

On ma niewiele i to niewiele oddaje (bo przecież chyba siłą mu nie zabrali). Nie przecenia swoich możliwości, nie wydaje mu się, że jest kimś wyjątkowym i szczególnym, nie spodziewa się gratyfikacji, wdzięczności i pochwal. Po prostu dał i… zniknął. Może wrócił do zabawy, jak to mają w zwyczaju chłopcy, którzy na niczym dłużej nie mogą skupić swojej uwagi… A może zjadł jak inni, zaspokoił głód i zdziwił się jak to możliwe, skoro chleba było tak niewiele? Ale nie miał szczególnie dużo czasu na rozmyślanie, bo już tłumy cisnęły się do Jezusa, aby Go obwołać królem…

Chłopiec, który nie zdawał sobie sprawy z tego, jak wiele posiadał... Chłopiec, który okazał się hojny, oddając to, co miał… Chłopiec, który nie przywiązywał nadmiernej wagi do samego siebie… Chłopiec, który w ten sposób sam stał się darem dla tej wielkiej wspólnoty… Chłopiec – dla mnie dziś to proste słowo brzmi jak zadanie…