Ecclesia de Eucharistia...

Photo by Thegiansepillo from Pexels

(J 20, 11-18)

Maria Magdalena stała przed grobem, płacząc. A kiedy tak płakała, nachyliła się do grobu i ujrzała dwóch aniołów w bieli, siedzących tam, gdzie leżało ciało Jezusa – jednego w miejscu głowy, drugiego w miejscu nóg. I rzekli do niej: "Niewiasto, czemu płaczesz?" Odpowiedziała im: "Zabrano Pana mego i nie wiem, gdzie Go położono. Gdy to powiedziała, odwróciła się i ujrzała stojącego Jezusa, ale nie wiedziała, że to Jezus. Rzekł do niej Jezus: "Niewiasto, czemu płaczesz? Kogo szukasz?" Ona zaś, sądząc, że to jest ogrodnik, powiedziała do Niego: "Panie, jeśli ty Go przeniosłeś, powiedz mi, gdzie Go położyłeś, a ja Go zabiorę". Jezus rzekł do niej: "Mario!" A ona, obróciwszy się, powiedziała do Niego po hebrajsku: "Rabbuni" , to znaczy: Mój Nauczycielu! Rzekł do niej Jezus: "Nie zatrzymuj Mnie, jeszcze bowiem nie wstąpiłem do Ojca. Natomiast udaj się do moich braci i powiedz im: „Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego oraz do Boga mego i Boga waszego”. Poszła Maria Magdalena i oznajmiła uczniom: "Widziałam Pana", i co jej powiedział.

Mili Moi…

Kościół żyje dzięki Eucharystii [Ecclesia de Eucharistia vivit]. Ta prawda wyraża nie tylko codzienne doświadczenie wiary, ale zawiera w sobie istotę tajemnicy Kościoła. Na różne sposoby Kościół doświadcza z radością, że nieustannie urzeczywistnia się obietnica: «A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata» (Mt 28, 20). Dzięki Najświętszej Eucharystii, w której następuje przeistoczenie chleba i wina w Ciało i Krew Pana, raduje się tą obecnością w sposób szczególny (…) Słusznie Sobór Watykański II określił, że Ofiara eucharystyczna jest «źródłem i zarazem szczytem całego życia chrześcijańskiego». «W Najświętszej Eucharystii zawiera się bowiem całe dobro duchowe Kościoła, to znaczy sam Chrystus, nasza Pascha i Chleb żywy, który przez swoje ożywione przez Ducha Świętego i ożywiające Ciało daje życie ludziom». Dlatego też Kościół nieustannie zwraca swe spojrzenie ku swojemu Panu, obecnemu w Sakramencie Ołtarza, w którym objawia On w pełni ogrom swej miłości (Jan Paweł II).

Moich eucharystycznych refleksji ciąg dalszy… Przedwczoraj usłyszałem od gadającej księżowskiej głowy w telewizji, że jakiekolwiek nieuzasadnione wyjście z domu to grzech ciężki. Nie da się tego uzasadnić wiarą – jest to głupota i zła wola… A co takiego uzasadnia się wiarą? No przecież nie wizytę w Lidlu… Można mówić o wierze tylko w związku z wizytą w kościele… Ale to nie wiara… Zła wola i głupota…

Słucham katolickiego księdza, który mówi o ludziach, którzy w ramach obowiązujących rozporządzeń sprawują Eucharystię i w niej uczestniczą i nazywa ich głupcami? Kiedy to się stało??? Czego nie zauważyłem??? Jak to możliwe, że w przeciągu czterech tygodni z człowieka oddanego swoim obowiązkom stałem się oszołomem, fundamentalistą, kimś, kto nie umie kochać, komu na nikim nie zależy, kto nic nie rozumie? Jak to się stało, że skądinąd dramatyczna sytuacja wokół całkowicie wymiotła nam kościoły? Jak to możliwe, że katolicy zdecydowali przeczekać zagrożenie?

Kiedy głoszę na ambonach wartość życia wiecznego, która zdecydowanie przekracza wartość życia ziemskiego, to nikt nie wychodzi z gniewem z kościoła. Ba, bywa, że potakiwanie głowami odbieram nawet jako wyraz aprobaty dla głoszonych prawd. Kiedy mówię o męczennikach i ich ofierze, nikt nie zrywa się z gniewem i nie krzyczy w moją stronę – człowieku milcz, widać, że nie masz dzieci… A kiedy pojawia się realna okazja, żeby zaufać Bogu, zawierzyć mu samego siebie i swoich bliskich – większość katolików mówi – przeczekajmy. A potem będziemy wierzyć jak dawniej… Czyli jak? Znów w półśnie wsłuchiwać się w głoszone Słowo, niczym w baśnie z tysiąca i jednej nocy?

I jeszcze raz to powiem – cały czas mówimy o możliwościach w ramach obowiązujących rozporządzeń. Nie trzeba łamać prawa. Ale widać bardzo różnie rozumiemy „konieczność”. Dlatego z całym szacunkiem chylę czoła przed ludźmi, którzy każdego dnia karmią się Eucharystią w naszym kościele; przed tymi, którzy u kratek mojego konfesjonału mówili w ostatnich dniach – ojcze, nie boję się zarażenia, boje się tylko jednego – że mogłoby mi zabraknąć Eucharystii; przed tymi, którzy dzwonią i pytają – ojcze, zmieścimy się u was w kościele? A jak przyjedziemy, to nas nie wyrzucicie? Nie… choćbym miał dla waszej pięcioosobowej rodziny odprawić oddzielną Mszę, poza programem, to was nie wyrzucimy… Chyle czoła przed kapłanami, którzy są ze swoim ludem, którzy nie zamknęli świątyń, którzy nie odizolowali się w bezpiecznych klasztorach, którzy dziś nie zyskują pochwał, ale są obiektem drwiny, albo pełnych gniewu i niechęci komentarzy… Czegoś ewidentnie nie zauważyłem… Czyżby duża część mojej wspólnoty Kościoła stała się wyznawcami czystego rozumu? Wystarczy, że zadziałamy według klucza zdroworozsądkowego, a wszystko będzie dobrze… A Pan Bóg? Nie zaszkodzi, a pomóc może… Ale żeby On na pierwszym miejscu? Żeby ufać Jemu, Jemu zawierzyć swoje życie? Przeczekajmy…

Powiedzcie dziś Marii Magdalenie – po co leziesz do grobu? Zostań w domu… Jemu już nie pomożesz, a sobie możesz zaszkodzić. Wspominać możesz Go w swojej izbie. Płakać można wszędzie. Po co ci to? Jeszcze cię jaka krzywda spotka… Siedź w domu… Powiedzcie jej to… Nie zrozumie… Bo ona nie zmierza na spotkanie z ideą, ale z Osobą. Cóż z tego, że według wszelkich prawideł natury martwą? Ale UKOCHANĄ. Ona nie może zostać w domu… Bo miłość ją w kierunku grobu popycha, bo miłość nie pozwala jej spocząć, bo miłość nie dba o nic… Wytłumaczysz temu, który nie kocha? Nic nie wytłumaczysz… A on nic nie zrozumie… I może to jest sekret tych, wobec których jutro znów zaśpiewam – idźcie w pokoju Chrystusa, alleluja, alleluja!!!