w drodze...

(Mt 12,14-21)

Faryzeusze wyszli i odbyli naradę przeciw Jezusowi, w jaki sposób Go zgładzić. Gdy się Jezus dowiedział o tym, oddalił się stamtąd. A wielu poszło za Nim i uzdrowił ich wszystkich. Lecz im surowo zabronił, żeby Go nie ujawniali. Tak miało się spełnić słowo proroka Izajasza: Oto mój Sługa, którego wybrałem; Umiłowany mój, w którym moje serce ma upodobanie. Położę ducha mojego na Nim, a On zapowie prawo narodom. Nie będzie się spierał ani krzyczał, i nikt nie usłyszy na ulicach Jego głosu. Trzciny zgniecionej nie złamie ani knota tlejącego nie dogasi, aż zwycięsko sąd przeprowadzi. W Jego imieniu narody nadzieję pokładać będą.

 

Mili Moi…

Wybaczcie długą nieobecność… Ale właśnie dziś zakończyłem trwające tydzień rekolekcje dla Sióstr Orionistek w Zduńskiej Woli… Niedawno wszedłem do domu. To były szóste rekolekcje dla nich wygłoszone na przestrzeni minionych trzech lat. I tym razem ostatnie. Konieczna jest przerwa, żeby im samym nie znudził się jeden gadający ksiądz. Tym bardziej, że dobrze gadających jest naprawdę wielu. Te ostatnie rekolekcje były wyjątkowe również dlatego, że sióstr było niemal czterdzieści, a poza mną nie było zwyczajowego drugiego spowiednika. Wszak mamy czas urlopów. Pozostałem więc wiernym słuchaczem opowieści zakonnych, które absorbowały mnie bardzo czasowo, ale też powodowały, że kiedy docierałem wieczorem do własnej celi, to miałem już tylko jeden plan – trafić do łóżka. Pisać. Czytać. Myśleć. Nie… nie dawałem już rady…

Niemniej czas był piękny… Im dłużej jestem zakonnikiem, tym pilniejszą potrzebę pogłębiania świadomości naszej konsekracji widzę. Jesteśmy obdarzeni w Kościele niezwykłym darem. To takie ważne, żebyśmy sami go dobrze rozumieli, potrafili się nim zafascynować i o nim świadczyć…

To świadectwo dziś stanęło mi przed oczami również w kontekście Ewangelii. Skonfrontowano w niej agresję i gwałtowność faryzeuszów z łagodnością i dobrocią Jezusa. Pomyślałem dziś czy ci agresorzy byli ludźmi szczęśliwymi? Czy chcieli się dzielić swoją fascynacją Bogiem i w ten sposób zapraszać do wiary innych, czy raczej byli mścicielami Prawa, którzy najlepiej czuli się wówczas, kiedy mogli złapać kogoś na potknięciu, albo jawnym grzechu? Człowiek szczęśliwy nie boi się, że cokolwiek straci, jest tak pochłonięty swoim doświadczeniem, że znacznie mniej interesują go słabości innych. A jeśli go interesują, to tylko dlatego, że chce się z nimi dzielić swoim szczęściem. Nie przymuszać i przytłaczać, ale świadczyć, zapraszać.

Taki był właśnie Jezus… Nie krzyczał, nie dyrygował, nie zmuszał, nie straszył. Szanował dynamizm każdego człowieka, etap jego rozwoju. Wiedział, że pewnych rzeczy nie da się przyspieszyć. A kiedy emocje sięgały zenitu, potrafił się również wycofać, nie szukać konfrontacji. Wzdycham, jako temperamentalny choleryk, do tego rodzaju łagodności i wyrozumiałości. Bo mnie, podobnie jak faryzeuszom, wydaje się często, że wystarczy powiedzieć raz, wytłumaczyć, przekonująco uzasadnić i… już. Tymczasem rozczarowaniom nie ma końca. A kiedy się na spokojnie zastanawiam, to dziękuję Bogu, że On nie działa wobec mnie tak impulsywnie, jak ja czasami chciałbym zadziałać wobec innych. I to mnie chyba często hamuje…

Przyjaciele… Nie wiem kiedy zajrzę tu znowu… Jutro mam jeszcze cudowną okazję wygłoszenia kazania podczas ślubów wieczystych s. Katarzyny, betanki, w Gościcinie. A potem ruszam na urlop… Przez trzy tygodnie będę się bujał tu i ówdzie i nie jestem w stanie przewidzieć dostępności internetu. Odezwę się, jak to tylko będzie możliwe. Najpóźniej za kilkanaście dni...