przed burzą...

(Mk 4, 35-41)

Owego dnia, gdy zapadł wieczór, Jezus rzekł do swoich uczniów: "Przeprawmy się na drugą stronę". Zostawili więc tłum, a Jego zabrali, tak jak był w łodzi. Także inne łodzie płynęły z Nim. A nagle zerwał się gwałtowny wicher. Fale biły w łódź, tak że łódź już się napełniała wodą. On zaś spał w tyle łodzi na wezgłowiu. Zbudzili Go i powiedzieli do Niego: "Nauczycielu, nic Cię to nie obchodzi, że giniemy?" On, powstawszy, zgromił wicher i rzekł do jeziora: "Milcz, ucisz się!" Wicher się uspokoił i nastała głęboka cisza. Wtedy rzekł do nich: "Czemu tak bojaźliwi jesteście? Jakże brak wam wiary!" Oni zlękli się bardzo i mówili między sobą: "Kim On jest właściwie, że nawet wicher i jezioro są Mu posłuszne?"

 

Mili Moi…

Wszystko ostatnio dzieje się niewyobrażalnie szybko… Żegnam się powoli z Poznaniem, co oznacza, że robię marsze po 25 kilometrów dziennie. Jest kilka miejsc, które lubię i kilka tras, za którymi będę tęsknił. Powoli żegnam się również z ludźmi – te pożegnania są zawsze trudniejsze, bo pojawia się taka wyraźna świadomość, że coś się kończy, że jakiś etap życia znów za mną, że te serdeczne deklaracje – będziemy w kontakcie i przecież się nie żegnamy ostatecznie – są tylko deklaracjami i nigdy nie okazują się prawdziwe, choćby człek nie wiem jak w nie wierzył. No ale… Kartony gotowe. W najbliższym tygodniu zaczynamy je zapełniać…

Spróbowałem pozbyć się nieco dobytku w postaci książek… Jest ich ciągle za dużo, więc pomyślałem, że może choć część zainwestowanych w nie pieniędzy uda się odzyskać. Myślę tu zwłaszcza o reportażach, czy książkach historycznych, które bardzo lubię czytać, ale do których przecież się nie wraca. Zaprosiłem panów z pewnego wiodącego internetowego antykwariatu internetowego. Przygotowałem około stu tytułów. Panowie pocmokali, stwierdzili, że wezmą około 70. I zaoferowali zawrotną sumę… 150 złotych. Czyli po dwa złote za sztukę. Cóż, podziękowałem im za fatygę, a książki pewnie zostaną w Poznaniu, bo mój pokój zmienia status na „pokój gościnny”. Może więc goście zechcą zajrzeć w wolnej chwili do książki, która na półce pozostanie…

Muszę Wam przyznać, że ostatnimi dniami mocno rozważałem zamknięcie tego internetowego miejsca. Mam trochę wrażenie, jakby jego formuła się przeżyła. Zakładałem bloga w czasach, kiedy nie miałem zbyt wiele okazji do głoszenia, a wiele przemyśleń kłębiło mi się w głowie. Chciałem się z kimś nimi podzielić. Dziś sytuacja jest zgoła odwrotna. Okazji do głoszenia mam aż nadto, co częstokroć sprawia, że nie mam sił, ani ochoty siadać jeszcze przed ekranem i dzielić się. Co więcej – po tak intensywnych głoszeniach mam zwykle chwilową „pustkę w głowie”. Pisząc zaś rzadko, w konsekwencji notuje bardzo małą ilość wejść (zwykle około 50). No bo po co ktoś ma tu regularnie zaglądać, jeśli regularnych wpisów nie ma? Koło się zamyka, bo istnienie bloga ma sens, kiedy są Czytelnicy. Ale w minionych dniach dwie czy trzy osoby, z którymi nie łączą mnie jakieś zażyłe relacje, przyszły podziękować za posługę w Poznaniu, powiedziały dobre słowo i dodały, że zaglądają na mojego bloga. Pomyślałem wówczas sobie – a może jednak warto. Może komuś to jednak do czegoś przydać się może. Niech więc na razie ta decyzja „zawiśnie”.

Może to po prostu kolejna sytuacja przełomu, która motywuje do jakichś zmian. Wczoraj otrzymałem kalendarz na rok 2022, który sobie zamówiłem, ale który obejmuje również połowę roku 2021. To znacznie ułatwia planowanie. Kalendarz ów, bardzo ładny zresztą, rozpoczyna się od daty 28 czerwca, czyli od dnia, w którym zaplanowałem przeprowadzkę do Gdyni. Nowe miejsce, nowy kalendarz, nowe życie?

Tak czy owak, burz w nim nie zabraknie. One się zwykle nie zapowiadają, trochę jak nad jeziorem Galilejskim – przychodzą nagle i bywają gwałtowne. Ale to właśnie w takich sytuacjach najgłośniej wybrzmiewa pytanie o wiarę, o zaufanie Dobremu Ojcu. Sen Jezusa z dzisiejszej Ewangelii jest jego najlepszym dowodem. On jest zanurzony w Ojcu, podczas gdy uczniowie są zanurzeni w lęku. Przychodzą do Niego z pretensją, reprezentując klasycznie żydowski sposób myślenia – czy dobro, czy zło, wszystko pochodzi od Boga. On jest ostatecznym winnym. Dziś jakby mówili Mu – pretendujesz do roli Mesjasza, a nasz los nie ma dla Ciebie znaczenia? Przecież za chwile wszyscy zginiemy i nic nie wyjdzie z Twoich planów – a zapowiadałeś, że będziemy rybakami ludzi…

Żeby przekonać się co tak naprawdę jest w człowieku, wystarczy raz zrobić coś inaczej, niż on tego chce. Dzisiejsza sytuacja pokazuje wyraźnie, że uczniowie „tkwią” raczej w sobie niż w Nim. Nie mają wystarczającej świadomości kim On jest, żeby w Nim uznać Boga. A jeśli nie jest Bogiem, to marny nasz los. Ale zaraz, może jednak jest… Któż inny mógłby rozkazywać żywiołom? Kimże więc On jest… I to jest chyba pytanie na dzisiejszą niedzielę… Niech nasze działania (fakty) staną się dla nas najlepszą odpowiedzią… Nawet gdyby była zawstydzająca.