radość czy tylko przyjemność?

(J 16, 20-23a)

Jezus powiedział do swoich uczniów: "Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Wy będziecie płakać i zawodzić, a świat się będzie weselił. Wy będziecie się smucić, ale smutek wasz zamieni się w radość. Kobieta, gdy rodzi, doznaje smutku, bo przyszła jej godzina. Gdy jednak urodzi dziecię, już nie pamięta o bólu z powodu radości, że się człowiek narodził na świat. Także i wy teraz doznajecie smutku. Znowu jednak was zobaczę, i rozraduje się serce wasze, a radości waszej nikt wam nie zdoła odebrać. W owym zaś dniu o nic Mnie nie będziecie pytać".

 

Mili Moi…

Kolejny tydzień za nami… Wciąż trudno uwierzyć, że to maj. Siedzę przy biurku w grubym swetrze i myślę sobie czy jeszcze nie okryć się kocem… Ale mimo wszystko cieszę się, że to chwila przy moim własnym biurku.

Miniona niedziela to osiemdziesiąt pięć osób, które oddały się Niepokalanej w Kwidzynie. Głosiłem tam kazania i musze przyznać, że zapamiętam to miejsce na długo… Po raz pierwszy bowiem, odkąd to robię, zdarzyło mi się, że na jednej z Mszy… nikt nie podszedł, nikt się nie zdecydował. Była to Msza w sobotę wieczorem i ludzi było niewiele. Niemniej dla mnie to było coś zupełnie nowego. Na pewno moja pokora na tym zyskała. Szkoda mi tylko, że nie zyskali ci, którzy tam wówczas byli. Na oddaniu swojego życia Maryi można bowiem tylko zyskać…

W poniedziałkowy poranek stawiłem się w Warszawie, gdzie sympatyczna ekipa nagrała kilka moich refleksji o wspominanej już książce Eleny Golii – Niepokalana. A potem szwendanie się po stolicy… Jak ja to lubię. Trzydzieści tysięcy kroków zrobione w jeden dzień w znakomitym towarzystwie. Tak dobrym, że nawet nogi mnie nie zabolały… Wtorek i środa to nagrania w Niepokalanowie. To zawsze znakomity czas i… kolejny wieczór szwendania się po Warszawie. Jak ja lubię duże miasta! Nawet padający deszcz nas nie zniechęcił…

No i dwa dni w domu… Nadrabianie zaległości wszelakich. A jutro kurs do Poznania na święcenia kapłańskie naszych dwóch braci. Jednym z nich jest Wojciech – człowiek, który rozpoczynał swoją przygodę z zakonem, kiedy ja jeszcze byłem odpowiedzialny za powołania w naszej prowincji. Przyjeżdżał do mnie na rekolekcje. To już ostatni z tamtego czasu. Cieszę się więc, że mogę z nim być w tej chwili, bo na poprzednich jego uroczystościach nie udawało mi się być. A w niedzielę będę mu towarzyszył w jego Mszy Prymicyjnej w Mogilnie. Sobotni wieczór więc… Czeka mnie szwendanie się po Poznaniu. Czyli sporo radości.

No właśnie o tej radości dziś Pan mówi… I o smutku. Jakie są ich źródła w moim życiu? Przekonałem się wielokrotnie, że nie cieszy mnie to, co materialne. Ani lepszy ciuch, ani dobry telefon… Nic z tych rzeczy. Ale za to z ziemskich spraw – doświadczanie. Choćby wspominane „szwendanie się”. Uwielbiam chodzić i przyglądać się ludziom. To daje mi dużo przyjemności. Pamiętam tez jedne wakacje, które spędziłem z książką w leżaczku, na cichym trawiastym podwóreczku, gdzie sączyłem zimne napoje i drzemałem, kiedy miałem na to ochotę… Przyjemne? Pewnie, że przyjemne. Wzdycham do tamtych dwóch tygodni z tęsknotą…

Ale to raczej przyjemności. A radość? A smutek? One chyba mogą wiązać się wyłącznie z rzeczami ważnymi. Takimi, które mają naprawdę duże znaczenie. Ale nie zawsze są oczywiste. Dlatego prawdziwej radości i smutku trzeba się uczyć. Najpierw w sensie ich odkrywania, a później – przeżywania. Radość związana z Bogiem? Smutek z Nim związany? O tym właśnie mówi Pan. Żeby ich doznać, trzeba bliskości z Nim i przekonania, że On należy do sprawa ważnych (chciałoby się powiedzieć – jest najważniejszy – bo to najprawdziwsza prawda). Wówczas otwierają się nowe światy…