wróciwszy...

(Mk 3, 20-21)

Jezus przyszedł do domu, a tłum znów się zbierał, tak że nawet posilić się nie mogli. Gdy to posłyszeli Jego bliscy, wybrali się, żeby Go powstrzymać. Mówiono bowiem: "Odszedł od zmysłów".

 

Mili Moi…

Dziś w nocy wróciłem na ojczyzny łono. I powiem Wam szczerze, że kiedy krążyliśmy nad Warszawą, to płakać mi się chciało… Oczywiście z powodu tego powrotu. Ale nie ze smutku. Z radości. I to jest dla mnie niesamowity owoc tego wyjazdu, owoc, którego się absolutnie nie spodziewałem. Najzwyczajniej w świecie doceniłem Polskę, w której, owszem, pod wieloma względami jest mi niewygodnie, ale to jest jednak mój dom. Bardzo ostrożnie, ale jednak, pozwalam sobie na określenie – ostatecznie pożegnanie z Ameryką. Nie w tym rzecz, że nigdy tam już nie pojadę, ale raczej w tym, że do pracy tam chyba nie ma powrotu. Chyba po prostu nie chcę. Już nie… I czuje, że w ten sposób tylko docieram do woli Bożej, wobec której jestem spóźniony o ponad trzy lata…

Dużo by pisać o tej wyprawie… Najcudowniejsze, jak zawsze, spotkania z ludźmi. Gościnni, serdeczni, stęsknieni. A ja za nimi. Więc dużo czasu spędzałem na dobrych pogaduchach. Przypomniały mi się wszystkie radosne i dobre chwile tam spędzone. W parafii wiele się zmieniło – daleki jestem od jakichkolwiek prób oceny. Nie żyjesz tam na co dzień, nie próbuj się wymądrzać po dwóch tygodniach. Ale jeszcze raz – to już nie mój dom. Byłem gościem i tak już chyba na zawsze pozostanie. Bracia przyjęli nas przeserdecznie i też byli dla nas bardzo dobrzy. No właściwie nie sposób się do niczego przyczepić…

A jednak to zrobię… Rzecz jasna sprawa dotyczy podróżowania. Tuż po naszym przyjeździe do USA otrzymaliśmy powiadomienie od naszego przewoźnika, że nasz lot powrotny do Helsinek odbędzie się zgodnie z planem, ale lot z Helsinek do Gdańska jest odwołany i „radźcie sobie sami”. Jako że zima i Bałtyk zimniejszy niż w lipcu, więc wpław by się nie dało, zaczęła się batalia o poważne traktowanie klienta (z wydatną pomocą naszego przyjaciela Roberta).  Zaproponowano nam w tym samym terminie lot z Helsinek do Warszawy. Termin był ważny, ponieważ piszę to już z Pleszewa, gdzie po kilku godzinach snu dotarłem, aby poprowadzić rekolekcje dla Sióstr Służebniczek. Nie mogłem więc sobie pozwolić na żadne opóźnienie. Musieliśmy więc wynająć w Warszawie samochód i dotrzeć do Gdyni głęboką nocą. I choć podróż była wygodna, bo samoloty prawie puste, to latanie z Finnairem chyba można sobie darować…

Malo tego – wymaga się od pasażerów aktualnego testu na obecność Covid 19. Zrobiliśmy go w czwartkowy poranek. I choć przez telefon poinformowano nas, że musimy zapłacić 85$, to ostatecznie test wykonano nam za darmo. Test... którego na żadnym, podkreślam ŻADNYM etapie podróży nikt od nas nie oczekiwał. Gdybym wydał tę niemałą przecież kwotę, to chyba poprzegryzałbym im tętnice ze złości. A tak, skończyło się tylko na niedowierzaniu malującym się na mojej twarzy… Absurd goni absurd…

W każdym razie wróciłem mocno zmotywowany do nowego poukładania sobie w głowie kilku spraw, do zabrania się za sprawy odłożone, do konsekwencji i pewnej dyscypliny. Jeśli cokolwiek z tego uda się zrealizować naprawdę (a mam na to głęboką nadzieję) to zdecydowanie warto było nawiedzić Amerykę… Aaaa… Zapomniałbym… Żeby nie było tak wesoło, to w poniedziałek złapało mnie… coś. Czy to grypa żołądkowa, czy zatrucie, czy cokolwiek innego. Ale konsekwencje były straszne i oszczędzę Wam bliższych opisów, bo łatwo je sobie wyobrazić.  Powiem tylko tyle, że kondycja była taka, że po raz pierwszy w życiu zdecydowałem się nie lecieć w habicie. Dziś już nieco lepiej, ale wciąż daleko do stanu idealnego, a za godzinę rozpoczynamy rekolekcje…

Odszedł od zmysłów… Jeśli wystrzeli się do człowieka z takiego działa, to bardzo trudno go potem wskrzesić. A jednak, mam takie wrażenie, że gdybym miał kiedyś zostać „wariatem”, to wyłącznie z powodu Jezusa i Jego Ewangelii. Nie wiem czy po ludzku bym chciał… Nie mam wiele do stracenia i w oczach świata moja opinia nieszczególnie mnie interesuje. Ale z wariatami i świętymi żyje się szalenie trudno pod jednym dachem. Wariaci we wspólnocie, nawet ci najfantastyczniejsi, Boży wariaci, na dłuższą metę stają się obciążeniem i powodem do zbierania przez braci zasług na niebo. Wariatów trudno jest kochać. A ja chyba wciąż, niczym dziecko, potrzebuje być kochany. Niech więc Pan dam decyduje o kierunkach moich dróg i o moim poziomie szaleństwa. Otrząsnąwszy się ze złudnych miraży, wróciłem do życia. Tego prawdziwego. W którym On na mnie czeka…