biało - czerwono

(Łk 17,20-25)

Jezus zapytany przez faryzeuszów, kiedy przyjdzie królestwo Boże, odpowiedział im: „Królestwo Boże nie przyjdzie dostrzegalnie; i nie powiedzą: "Oto tu jest» albo: «tam». Oto bowiem królestwo Boże jest pośród was”. Do uczniów zaś rzekł: „Przyjdzie czas, kiedy zapragniecie ujrzeć choćby jeden z dni Syna Człowieczego, a nie zobaczycie. Powiedzą wam: "Oto tam" lub: "oto tu". Nie chodźcie tam i nie biegnijcie za nimi. Bo jak błyskawica, gdy zabłyśnie, świeci od jednego krańca widnokręgu aż do drugiego, tak będzie z Synem Człowieczym w dniu Jego. Wpierw jednak musi wiele wycierpieć i być odrzuconym przez to pokolenie”.

 

Mili Moi…

Wczoraj znów doświadczyłem maryjnego cudu… Kończyliśmy rekolekcje maryjne w Gdańsku i jak zawsze zapraszałem do oddania się Niepokalanej w duchu Rycerstwa. Nasz kościół nie jest miejscem, do którego uczęszczają wielkie tłumy. Jest jakaś wierna grupa czcicieli Matki Bożej Ostrobramskiej, który od 75 lat w tym miejscu odbiera cześć. Ale jest to raczej grupa nieliczna. Tymczasem wczoraj do MI przystąpiło… 45 osób. Nie spodziewałem się tak wielu chętnych. Do tego stopnia, że musiałem w ciągu dnia wrócić do Gdyni i zaopatrzyć się w większą ilość materiałów, bo nie przewidziałem, że będą mi potrzebne. Dla mnie to tylko kolejny dowód na to, że Maryja troszczy się o swoje dzieci i teraz jest Jej godzina. Ona zaprasza do tego oddania, które ma się realizować w sercach ludzkich jak najszerzej. A ja jestem szczęśliwy, że mam w tym swój udział…

To był dla mnie ważny znak również z innych przyczyn… Wspominałem, że czasem to moje słowo wydaje mi się takie słabe, że zupełnie nie umiem siebie samego przekonać, że ono działa (a precyzyjniej mówiąc – że Duch przez nie działa). Wczoraj jednak, o. Piotr, dziękując mi wieczorem za wygłoszone rekolekcje, zwrócił moją uwagę właśnie na to, co ostatnio roztrząsałem. Mówił o tym, że głoszę tak, że się to może podobać, ale dziś mamy naoczne świadectwo, że nie tylko o „podobanie” się chodzi. Dziś, mówił, widzę ludzi, którzy odpowiedzieli na twoje słowo i którzy podjęli bardzo konkretną decyzję i zobowiązanie. I to jest niesłychanie realny owoc, na który i ja patrzyłem z wielkim zdumieniem i wdzięcznością.

A dziś spokojny dzień dochodzenia do siebie… Czytam, spaceruję, rozmyślam. Także o Ojczyźnie, którą kocham, ale którą coraz mniej rozumiem… A właściwie chyba moich rodaków rozumiem coraz mniej. Niechęć, nienawistne sposoby mówienia o sobie nawzajem, wulgarność, obraźliwy język – od salonów politycznych, aż po bruki ulic. Kanały informacyjne? Publicystyka? Mam coraz większy odrzut i powoli przestaję się zmuszać… Narasta we mnie przekonanie, że konieczna jest dla mnie „cała wstecz”, żeby uniknąć tego brudu, który wyziera z każdej strony i który formatuje moje myślenie. Nie karmić siebie i trudnych uczuć – gniewu, złości, rozczarowania – kolejnymi obrazami, podłościami, głupotą…

Jeszcze Polska nie zginęła – śpiewamy… Jeszcze nie zginęła! I oby to już nigdy się nie powtórzyło, choć maszerujemy, moim skromnym zdaniem, w tym kierunku ochoczo. Nawet jeśli to nie kierunek „zagłada”, to z całą pewnością „osłabienie i rozbicie”. A stąd już tylko krok…

Ale milczę. Dziś „czarnowidzom” nie wolno lamentować. Dziś ma być tylko biało – czerwono. Pośpiewać, wzruszyć się, a jutro jeszcze ostrzej, jeszcze brutalniej, jeszcze wulgarniej. Dobitnie. Po polsku…