decydowanie...

Ewangelia (J 19, 25-27)

Obok krzyża Jezusa stały: Matka Jego i siostra Matki Jego, Maria, żona Kleofasa, i Maria Magdalena. Kiedy więc Jezus ujrzał Matkę i stojącego obok Niej ucznia, którego miłował, rzekł do Matki: „Niewiasto, oto syn Twój”. Następnie rzekł do ucznia: „Oto Matka twoja”. I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie.

 

Mili Moi…

Znów długo mnie tu nie było. Wybaczcie. Ale działo się wiele i właściwie nieustanny ruch sprawił, że nie zdołałem wygospodarować chwili na ten, przyjemny skądinąd, ale jednak nieco wymagający rytuał napisania kilku słów na blogu. Teraz jestem w mieście rodzinnym. Odpoczywam nieco. Taki pierwszy kawałek urlopu.

W czwartek zamierzam się zaszczepić. Tak, to właśnie zamierzam zrobić. Dlaczego? Po pierwsze dlatego, że leżałem w szpitalu i prawdopodobnie widziałem nieco więcej, niż „przeciętny Kowalski”. Uważam, że należy wykorzystać dostępne środki dla powstrzymania tego świństwa. Po drugie – i to może ważniejsze – nie uczę się medycyny na You Tubie. Nie uczyłem się tam również teologii. Nie jest, nie było i nie będzie to dla mnie źródło objawienia i stamtąd nie czerpię swojej wiedzy. Tam również nie kształtuję swoich przekonań o świecie. I to chyba tyle…

Kończy się moja przygoda z miastem Poznań. Miejsce mojego nowego pobytu nie zostało jeszcze podane do publicznej wiadomości, więc pozwólcie, że się powstrzymam z jego ujawnianiem. Może już w następnym wpisie… W każdym razie cieszę się podwójnie. Po pierwsze dlatego, że Poznania nigdy nie polubiłem (niech wybaczą mi Poznaniacy), po drugie dlatego, że nowe miejsce lubię bardzo, z wielu względów. Ale na razie tyle…

Bardzo lubię przełomy okresów liturgicznych. Jeszcze wczoraj Alleluja przy każdej możliwej okazji, a już dziś Okres Zwykły. Czas odmierzany kolejnymi tomami Brewiarza, tej modlitwy Kościoła, która każdego dnia wybrzmiewa w tak wielu miejscach na świecie. Nowy okres rozpoczynany z Maryją. Dziś zadałem sobie pytanie, czy po roku pełnienia funkcji Prowincjalnego Asystenta do spraw Rycerstwa Niepokalanej jestem bliżej Niej? Bardzo tego chciałem i widziałem w tym zadaniu ogromną szansę dla siebie – na to, żeby Ją lepiej poznać i pokochać. Na razie wielkich sukcesów nie dostrzegam…

Dziś też patrzę na to krótkie słowo ewangeliczne jako na obraz ofiary totalnej, która Ona składa temu światu. Oddaje swoje dziecko w okolicznościach tak bezwzględnych i okrutnych, że trudno o nich spokojnie myśleć. Ma to dla mnie ogromne znaczenie, bo zdaję sobie sprawę, że jestem w takim okresie życia, w którym Bóg zaprasza mnie do weryfikacji moich decyzji, które podjąłem lata temu. Kończy się młodzieńczy entuzjazm, a zaczyna dojrzałość. I ona, przynajmniej w moim wypadku, jest ściśle związana z powtórną odpowiedzią na pytanie – czy chcesz złożyć siebie w ofierze? Odpowiedź na to pytanie wiele lat temu była dla mnie absolutnie łatwa i oczywista. Dziś jest dużo trudniejsza. Być może dlatego, że wiem już co to znaczy.

Moje „chcę” (bo to się nie zmieniło) jest więc obarczone tą wiedza, która czyni mnie pewnie nieco bardziej ociężałym w deklaracjach, które już nie są tak pochopne jak wiele lat temu. A nade wszystko widzę moje własne „ja”, które ordynarnie pojawia się w niemal wszystkim, co robię i kala wszelką bezinteresowność fałszywą nutą zadowolenia z samego siebie. A do tego jeszcze egoizm, który podpowiada – zadbaj o siebie. I mamy taki koktajl, który ani smaczny, ani zdrowy. Należałoby go raczej wylać, niż spożywać.

Dlatego obraz Maryi pod krzyżem jest dla mnie w obecnych chwilach bardzo wymowny, bo jest niemym zaproszeniem do nowej decyzji – poważnej, która może i powinna prowadzić w głąb, a która jest o niebo trudniejsza niż ta sprzed lat. Alternatywą jest powierzchowność i banał, którymi wprost organicznie się brzydzę. Wybór jest więc oczywisty, co wcale nie oznacza, że łatwy…