i trochę smutno...

(Łk 4, 24-30)

Kiedy Jezus przyszedł do Nazaretu, przemówił do ludu w synagodze: "Zaprawdę, powiadam wam: Żaden prorok nie jest mile widziany w swojej ojczyźnie. Naprawdę mówię wam: Wiele wdów było w Izraelu za czasów Eliasza, kiedy niebo pozostawało zamknięte przez trzy lata i sześć miesięcy, tak że wielki głód panował w całym kraju; a Eliasz do żadnej z nich nie został posłany, tylko do owej wdowy w Sarepcie Sydońskiej. I wielu trędowatych było w Izraelu za proroka Elizeusza, a żaden z nich nie został oczyszczony, tylko Syryjczyk Naaman". Na te słowa wszyscy w synagodze unieśli się gniewem. Porwawszy się z miejsc, wyrzucili Go z miasta i wyprowadzili aż na urwisko góry, na której zbudowane było ich miasto, aby Go strącić. On jednak, przeszedłszy pośród nich, oddalił się.

Mili Moi…

No i wszystko jasne… Oczywiście do Wołomina nie pojechałem, podobnie jak nie polecę w czwartek do Irlandii, a kto wie co będzie z dalszymi zobowiązaniami. Muszę przyznać… że błogosławię Pana! Oczywiście z całym szacunkiem do epidemii, chorujących i ciężko pracujących w związku z tym. Ale otrzymałem przynajmniej dwutygodniowe wakacje, na które z całą pewnością w tym terminie nie mógłbym sobie pozwolić. A dodatkowo mają one szczególny wymiar, bo wielu rzeczy nie mogę z przyczyn oczywistych. Więc moje jedyne zajęcia, którym oddaje się w te dni, to lektura, modlitwa i trochę pracy nad realizacją kolejnych, rekolekcyjnych pomysłów. Na dwór nie mam najmniejszej ochoty wychodzić. Kocyk, herbatka, posługa w kościele… Tej przynajmniej całkiem nam nie odebrano…

Przyznam szczerze, że zasmucił mnie wczorajszy dzień. Naliczyliśmy w sumie 67 osób, które wybrały się przez cały dzień na Eucharystię do naszej świątyni. Trudno ukryć rozczarowanie… Rozumiem oczywiście logikę działań związanych z ograniczeniem epidemii, ale jednak wyznaje wiarę, która zdecydowanie logikę przekracza. A my przecież nie tylko w tej, szczególnej sytuacji, uczyniliśmy naszą wiarę tak znakomicie logiczna pod względem ludzkim, pod względem oczekiwań tego świata…

Pozwólcie, że przypomnę słowa Paula Evdokimova, które już swego czasu tu przywoływałem, ale którymi wciąż żyję, bo one wydają mi się coraz bardziej obrazować współczesność…

„Chrześcijanie zrobili wszystko, aby wyjałowić Ewangelię. Można powiedzieć, że zanurzyli ją w neutralizującym płynie. Stępione zostało wszystko, co uderzające, wykraczające poza zwyczaj, wstrząsające. Religia stała się nieszkodliwa, spłaszczona, grzeczna i rozsądna – i przez to niestrawna. Wspierające tę religię założenie: »Bóg nie wymaga aż tyle« pozbawia smaku sól Ewangelii: straszną zazdrość Boga i Jego żądanie tego, co niemożliwe. Chrześcijańska wspólnota, kiedy jest prawdziwa, wbija się w ciało świata jak drzazga, narzuca się jako znak, przemawia do świata jako miejsce, w którym człowiek spotyka Boga. Kościół nie jest już, jak w pierwszych wiekach, triumfalnym pochodem Życia przez cmentarz świata.”

Pierwsi chrześcijanie byli mniej logiczni niż my… A za to znacznie odważniejsi… Pewnie nie dziesiątkował ich wirus… Pewnie nie… Za to miecz oprawców i zęby dzikich zwierząt i owszem. Mordowano całe wspólnoty, które przyłapano na sprawowaniu Eucharystii. Wszak to chrześcijanie „infekowali” innych niebezpiecznym wirusem wiary. Wszak to oni zawrócili w głowie Perpetui i Felicycie, dwóm młodym kobietom, które nie zważając na swoje dopiero co rozpoczęte macierzyństwo, zdecydowały się ponieść śmierć za wiarę w Tego, którego odkryły jako Pana Życia. Nikt nie był w stanie ich odwieść od tej wiary, która całkowicie zdominowała ich myślenie. Ani miłość do najbliższych, ani troska o niemowlęta, które dopiero co powiły. I to wiara, za którą tęsknię…

To wiara, o której mówiła św. Teresa od Dzieciątka Jezusa – gdyby wierzący wiedzieli czym jest Eucharystia, trzeba by kierować ruchem w kościele, tak wielu by przychodziło… Pewnie również w czasie epidemii. Ale takiej wiary wczoraj nie spotkałem w nadmiarze… Może takiej już w tym świecie nie ma… Co więc znajdzie Pan, kiedy powróci?

A jeśli Jego powrót właśnie się rozpoczął… Spodziewamy się Apokalipsy… Meteorytu, który spadnie z nieba, a może inwazji kosmitów, albo choćby zombies wyjadających żyjącym mózgi. Bóg jednak nie jest hollywoodzkim reżyserem. Nie interesują Go nasze wizje i wyobrażenia. Pokazuje nam jak mikorsprawy mogą wpływać na makroproblemy. Wirus? Podwyższenie temperatury na ziemi o jeden stopień? Wyginięcie krylu jako podstawy piramidy troficznej? Maleńkie sprawy, które obrazują bezsilność człowieka. Jego zależność. Widzimy to? A karki pozostają twardymi. I nie zamierzają się zginać…

A Pan idzie do wdowy w Sarepcie sydońskiej, objawia swoja moc Naamanowi, Syryjczykowi. Poganie… To oni być może odnajdą wiarę, którą myśmy zgubili. A jeśli nie oni…? To kamienie wołać będą…