wdzięczność

(Mt 20, 1-16a)

Jezus opowiedział swoim uczniom następującą przypowieść: "Królestwo niebieskie podobne jest do gospodarza, który wyszedł wczesnym rankiem, aby nająć robotników do swej winnicy. Umówił się z robotnikami o denara za dzień i posłał ich do winnicy. Gdy wyszedł około godziny trzeciej, zobaczył innych, stojących na rynku bezczynnie, i rzekł do nich: „Idźcie i wy do mojej winnicy, a co będzie słuszne, dam wam”. Oni poszli. Wyszedłszy ponownie około godziny szóstej i dziewiątej, tak samo uczynił. Gdy wyszedł około godziny jedenastej, spotkał innych stojących i zapytał ich: „Czemu tu stoicie cały dzień bezczynnie?” Odpowiedzieli mu: „Bo nas nikt nie najął”. Rzekł im: „Idźcie i wy do winnicy”. A gdy nadszedł wieczór, rzekł właściciel winnicy do swego rządcy: „Zwołaj robotników i wypłać im należność, począwszy od ostatnich aż do pierwszych”. Przyszli najęci około jedenastej godziny i otrzymali po denarze. Gdy więc przyszli pierwsi, myśleli, że więcej dostaną; lecz i oni otrzymali po denarze. Wziąwszy go, szemrali przeciw gospodarzowi, mówiąc: „Ci ostatni jedną godzinę pracowali, a zrównałeś ich z nami, którzy znosiliśmy ciężar dnia i spiekotę”. Na to odrzekł jednemu z nich: „Przyjacielu, nie czynię ci krzywdy; czyż nie o denara umówiłeś się ze mną? Weź, co twoje, i odejdź. Chcę też i temu ostatniemu dać tak samo jak tobie. Czy mi nie wolno uczynić ze swoim, co chcę? Czy na to złym okiem patrzysz, że ja jestem dobry?” Tak ostatni będą pierwszymi, a pierwsi ostatnimi".

 

Mili Moi…

Obowiązki życia chrześcijańskiego… Wielu z nas funkcjonuje chyba w takim kluczu. Trzeba przyjść w niedzielę do kościoła, trzeba się pomodlić rano i wieczorem, trzeba od czasu do czasu pójść do spowiedzi. Tam zaś pojawiają się czasem pytania – czy to już jest grzech czy może tę granicę mogę przesunąć dalej; jest się już czym martwić czy jeszcze nie? Wobec tych rozlicznych obowiązków ta dzisiejsza Ewangelia jest wyjątkową prowokacją. Bo przecież to my znosimy trud i spiekotę dnia. Bo przecież to my się tak wysilamy i staramy. Bo przecież to na nas spoczywał ciężar chrześcijańskiego życia. A ci ostatni? Prawie nic nie zrobili i mają otrzymać tyle samo? Przecież to niesprawiedliwe… Niechże sobie dostaną swojego denara, ale przecież to oczywiste, że my powinniśmy otrzymać więcej…

A może warto wspomnieć, że ci pierwsi wcale nie byli bardziej zaangażowani w poszukiwanie pracy niż ci ostatni. Być może mieli nieco więcej szczęścia, że na ich drodze pojawił się gospodarz. Przyjęli jego propozycję – poszli pracować. Ale nie jest wykluczone, że w sercu mieli raczej pragnienie dalszego bezczynnego wystawania na rynku. Czyżby nie zdołali docenić samego faktu przynależności do robotników gospodarza? Czyżby nie rozumieli wartości pracy w jego winnicy? Czy nie traktowali jej w duchu jako przekleństwa?

Czy „urobieni i umordowani obowiązkami życia chrześcijańskiego” katolicy stojący u bram nieba i oczekujący na zapłatę mogą jednocześnie buntować się na to, że ich Bóg działa także poza protokołem? Czy słusznym jest mieć Mu za złe, że w swojej hojności zdecydowanie nas wyprzedza? A może już czas przejść z trybu „muszę, trzeba, konieczne jest” do trybu „chcę, pragnę, z niecierpliwością wyczekuję”. Wówczas trudno będzie zapomnieć o Mszy świętej, o modlitwie, a i w konfesjonale nie będzie targowania, ale raczej szczery żal. Może czas zrozumieć jak wielką łaską jest życie chrześcijańskie. Wówczas zazdrość o mniej spracowanych, a nagrodzonych, zastąpi wdzięczność, że ja od tak dawna mogłem przynależeć do sług mojego Pana. Wdzięczność – oto słowo na dziś…

Mój urlop z pewnością się skończył… Chciałem napisać, że przekonałem się o tym wczoraj boleśnie, ale nie byłoby to zgodne z prawdą. Przekonałem się o tym wczoraj z dużą dozą przyjemności. Jestem pewien, że Jan Paweł II miał rację, kiedy pisał, że praca jest człowiekowi potrzebna nie tylko dla zarabiania pieniędzy i przekształcania rzeczywistości, ale również dlatego, żeby mógł stawać się w pełni człowiekiem. Kocham moją pracę i wróciłem do niej z dużym zapałem i entuzjazmem. W USA pozwoliłem sobie zresztą na niewielki jej zakres również. Poprowadziłem tam rekolekcje ewangelizacyjne w pięknym Sanktuarium świętego Józefa w Webster MA. Uczestniczyło w nich około stu osób i wielu z nich po raz pierwszy zetknęło się z takimi rekolekcjami, co zaowocowało wieloma przeżyciami duchowymi, o czym świadczyli sami uczestnicy. Wczoraj zaś poprowadziłem Regionalny Dzień skupienia dla Wspólnot Rycerstwa Niepokalanej w Ostródzie. Pojawili się na nim reprezentanci wspólnot z Gdyni, Olsztyna, Elbląga, Gdańska i Ostródy oczywiście. Grupa niewielka, ale gotowa słuchać i się formować. Wczoraj mówiłem o pięknie kobiecości i cechach pobożności kobiecej. Temat tak samo ważny dla kobiet, jak i dla mężczyzn, a jego wartość nie zależy wcale od wieku słuchaczy.

Słabną nam te wspólnoty Rycerskie. Wpływ na to ma wiele czynników. Te oczywiste, jak wiek, niedołęstwo czy ostatecznie śmierć członków, ale również te mniej oczywiste, jak choćby bierna postawa niektórych duchowych opiekunów, którzy z pewną dozą nonszalancji traktują starszych ludzi, głosząc hasła w stylu – „babki i tak przyjdą”. Dziś natomiast przekonuje się o jednym. Niezależnie od tego, czy mamy do czynienia z „babkami” czy z ludźmi młodszymi, nie wystarczy już dać im czegokolwiek z przekonaniem, że przyjdą, pomodlą się i na miesiąc mam z nimi spokój. Jeśli już przychodzą, to czegoś szukają, a jeśli nie znajdą, to przestaną przychodzić. Im szybciej to zrozumiemy, tym większą nadzieją, że wciąż ktoś formacji będzie szukał w swoim kościele i w swojej parafii, a nie na internetowych forach, który powinny być co najwyżej jej uzupełnieniem, ale z pewnością nie głównym źródłem.

Jutro zaś całodzienna wycieczka do Rowów, gdzie muszę zainicjować rekolekcje zakonne dla moich trzydziestu współbraci, którzy przez tydzień będą przeżywać swój czas skupienia. Jako organizator tychże, muszę dopełnić obowiązku zakwaterowania braci i ich powitania w domu rekolekcyjnym.

No i czekam… Aż minie jet leg, czyli przesunięcie czasowe między USA, a Polską, które bardzo kiepsko znoszę wracając do kraju. Nie mogę zasnąć do późnej nocy (wszak w USA jest sześć godzin wcześniej), a dziś obudziłem się na przykład o 9.30. To prawie sprawa na konfesjonał. Zakonnik śpiący do tej godziny to grzech wołający o pomstę do nieba. Ale mam szczerą nadzieję, że jeszcze dwa, trzy dni i wszystko wróci do normy…