wodospad łaski...

(Łk 5,17-26)

Pewnego dnia, gdy Jezus nauczał, siedzieli przy tym faryzeusze i uczeni w Prawie, którzy przyszli ze wszystkich miejscowości Galilei, Judei i Jerozolimy. A była w Nim moc Pańska, że mógł uzdrawiać. Wtem jacyś ludzie niosąc na łożu człowieka, który był sparaliżowany, starali się go wnieść i położyć przed Nim. Nie mogąc z powodu tłumu w żaden sposób przynieść go, wyszli na płaski dach i przez powałę spuścili go wraz z łożem w sam środek przed Jezusa. On widząc ich wiarę, rzekł: „Człowieku, odpuszczają ci się twoje grzechy”. Na to uczeni w Piśmie i faryzeusze poczęli się zastanawiać i mówić: „Któż On jest, że śmie mówić bluźnierstwa? Któż może odpuszczać grzechy prócz samego Boga?” Lecz Jezus przejrzał ich myśli i rzekł do nich: „Co za myśli nurtują w sercach waszych? Cóż jest łatwiej powiedzieć: "Odpuszczają ci się twoje grzechy", czy powiedzieć: "Wstań i chodź?" Lecz abyście wiedzieli, że Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów” — rzekł do sparaliżowanego: „Mówię ci, wstań, weź swoje łoże i idź do domu”. I natychmiast wstał wobec nich, wziął łoże, na którym leżał, i poszedł do domu, wielbiąc Boga. Wtedy zdumienie ogarnęło wszystkich; wielbili Boga i pełni bojaźni mówili: „Przedziwne rzeczy widzieliśmy dzisiaj”.

 

Mili Moi…

Wczoraj osiągnąłem pełnoletność zakonną. Minęło dokładnie osiemnaście lat od dnia złożenia przeze mnie profesji uroczystej, czyli zobowiązania na całe życie, że będę żył w posłuszeństwie, w ubóstwie i w czystości, kierując się w tym życiu dokumentami i tradycją Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych. Oceniam ten czas raczej surowo. Wiele mi brakuje do ideału i niedoskonałości ogrom znam. Ale błogosławię Pana za jedną rzecz – nigdy nawet przez myśl mi nie przeszło opuści tej rodziny zakonnej i szukać swojej drogi gdziekolwiek indziej. Czasem jestem zmęczony moją rodzina, czasem jej nie rozumiem, czasem się na nią złoszczę, ale z nieodmienną radością wracam do domu, do mojej wspólnoty i na razie z pewnością nie żyję marzeniami o innej.

W minionym tygodniu zakończyłem rekolekcje w naszej, franciszkańskiej parafii w Ostródzie, gdzie ponad pięćdziesiąt osób przyjąłem do Rycerstwa Niepokalanej. Czwartek i piątek to Radio Niepokalanów i nagrania kolejnych audycji. A sobota, to nauczanie i nabożeństwo pierwszosobotnie u nas w Gdyni, a pod wieczór wyprawa do Gościcina, nie daleko, pod Wejherowo, aby tu w niedzielę rozpocząć kolejne rekolekcje adwentowe w tym sezonie. Nie pierwszy raz już tu jestem. Jedenaście lat temu miałem już okazje przemawiać do tych życzliwych ludzi. Tym razem również ich mam zamiar zaprosić do oddania swojego życia Maryi. A we wspomnianej Ostródzie domknąłem Wielki Post – to znaczy przyjąłem rekolekcje na ostatnią, wolną jeszcze niedzielę – będzie to parafia św. o. Pio w tym mieście. Więcej możliwości nie ma – obym podołał tym zobowiązaniom.

Ten tydzień będzie dość trudny. Głównie dlatego, że w Gościcinie kończę w środę Mszą Świętą o 19.00, a w czwartek rozpoczynam o 10.00 rekolekcje w Nysie. Noc w aucie zatem i pewnie dłuższa chwila dochodzenia do siebie. Czy to już nie za duże harce jak na mój wiek i stan? Przekonam się wkrótce. Niemniej czuję się bardzo zmęczony i pewnie odpoczynku trochę mi trzeba… Święta specjalnie wypoczynkowe dla księży nie są, więc nie będzie słodkiego nieróbstwa. Ale ważne, że w domu. Swój pokój, swój fotel, swoja łazienka. Jakie to małe radości, a jakie ważne…

Pomyślałem dziś sobie, jak słabo wyczuwam dramatyzm grzechu. Podejrzewam, że dla mnie, jak dla wielu słuchaczy dzisiejszego słowa, to fizyczne uzdrowienie ma jednak jakie większe znaczenie, niż duchowe wskrzeszenie tego człowieka. Może dzieje się tak, ponieważ grzesznej kondycji nie widać, a przynajmniej nie jest ona tak oczywista, jak fizyczne kalectwo. Co więcej, o ile swojej niesprawności dziś ludzie nie próbują już ukryć za wszelką cenę, to grzech jednak wciąż trzymamy pod kluczem, głęboko ukryty w naszym sercu. I bardzo często dopiero jakaś bolesna konfrontacją z prawdą o nas samych, która często płynie ze świata zewnętrznego, sprawia, że prawda o naszej grzeszności wylewa się na zewnątrz, czasem w sposób zupełnie niekontrolowany. Czy to wszystko nie mogłoby dziać się sprawniej? A może jednak trzeba do prawdy o swoim grzechu dojrzeć, może trzeba zostać „sprowadzonym do parteru”. Nie wiem… Jedno wiem, że chciałbym jeszcze tu, na ziemi poznać jak wiele mi Bóg przebaczył, bo ten, komu wiele przebaczono, wiele miłuje. A ta miłość ku Niemu jest przecież niczym zawias, na którym musi zawisnąć wszystko, co robię i  co jeszcze zrobić powinienem.