czy znajdzie???

(fot. flikr.marathon photo/ Lic. CC)

Mili Moi...

Niedziela, którą postanowiłem spędzić leniwie. O ile to oczywiście możliwe w dniu przybycia gości. przygotowania bliższe trwają. Ale właściwie są na ukończeniu. Dziękuję za miłe słowa wszystkim, którzy zechcieli je skierować po tej zmianie miejsca blogowania. Jak napisałem, mam nadzieję, że wszyscy odniesiemy z tej okazji jakieś korzyści. Duchowe rzecz jasna. Mój poprzedni bloog prawdopodobnie powisi jeszcze nieco w internecie. To głównie zasługa Pani Pauliny, która o to poprosiła. Ale nie będę zdradzał szczegółów, żeby nie było, że się chwalę, skupiam na sobie czy coś tam :) Jeśli sama zechce to napisze... A wiem, że zagląda :)

Dziś porusza mnie to pytanie Jezusa - czy Syn Człowieczy znajdzie wiarę, gdy przyjdzie? Czy znajdzie? Żyjemy w epoce, w której robi się wszystko, żeby ludziom zohydzić to, co z wiarą związane, żeby pokazać środowisko ludzi wierzących jako patologię społeczną, a co więcej, jako niszową grupę, której  odmawia się nie przywilejów, nie, nie... ale zwykłego szacunku często. Praca trwa i, co więcej, prawdopodobnie odniesie zamierzony skutek w życiu wielu osób, dla których już dziś wiara jest dodatkiem do ich życia. Być może za chwilę więc zrezygnują z tych namiastek, które jeszcze gdzieś w ich sercu się tlą. Jeśli dzisiejsze czasy, w myśl słów papieża Benedykta, są czasami "cichej apostazji" to aż strach pomyśleć jakie odstępstwo nas jeszcze czeka... Być może słowa Jezusa - nie bój się mała trzódko, będą już wkrótce bardzo aktualne...

Ale gdybanie o przyszłości i próby jej przewidywania są zdaje się czymś, co zakrawa na praktyki, od których dystansowałem się w poprzednim poście. Więc "idźmy do ad remu" jak powiada jeden z naszych profesorów. A istotą jest moja własna wiara, bo przecież Słowo jest kierowane do mnie i to ja pierwszy mam być jego słuchaczem. Zdałem sobie sprawę, że w moim życiu wiara zawsze była prawdziwym fundamentem i źródłem niezwykłego entuzjazmu, prawdziwej radości, chęci do działania i tak dalej... Czy coś się zmieniło, że o tym wspominam? No właśnie dziś medytuję, czy nie przywykłem za bardzo do świata mojej wiary, czy ona mnie nadal cieszy, a  co więcej, czy to ona jako pierwsza motywuje mnie do podejmowania różnych życiowych aktywności? Innymi słowy, czy gdyby Pan przyszedł dziś, to znalazłby w moim sercu tę wiarę, o której dziś wspomina? A może zamiast niej natknąłby się na pragnienie świętego spokoju, wyrachowanie, zdystansowanie, dobrotliwy uśmieszek nad wieloma ważnymi kwestiami, tchórzostwo i tak dalej, i tak dalej... Co znalazłby we mnie? Jaka ta moja wiara jest?

Pewnie dobrym probierzem jest modlitwa... Jej gorliwość i intensywność coś ważnego o mojej wierze mówią... I uświadomiłem sobie, że dużo modlę się za innych. Sprawia mi to radość i wkładam w to kawał serca. Ale za siebie i swoje sprawy? No właśnie... Również o nich wspominam... Ale są takie tematy, w których chyba nie wierzę i nie liczę na ich wysłuchanie moich próśb... Czy to nie absurdalne? Takim tematem jest choćby moja zdolność do nauki języków obcych... Od wielu miesięcy proszę Pana o jej wzmożenie. Zainspirowany moimi zagranicznymi wizytami, zatęskniłem za swobodnym komunikowaniem się... Ale moje życiowe doświadczenie staje w poprzek tej modlitwy. Nie mogę sie nauczyć i tyle... Czy nie zdaję sobie sprawy, że Pan może zmienić ten stan jedną swoją myślą? Owszem... Czy nie wiem, że to dla Niego nie jest żaden problem? Oczywiście, że wiem... A uwierzyć ciężko... Staram się jednak, niczym ta uboga wdowa, każdego dnia na nowo przedstawiać Mu moją prośbę, licząc na to, że On, który wie lepiej, czego mi potrzeba, spojrzy na mnie z wyrozumiałością i wspomoże...

Przy okazji... Są to już ostatnie dni, żeby podesłać mi swoją intencję. przypominam, że zabiorę je na moją pielgrzymkę do Ziemi Świętej, którą rozpoczynam już w przyszła niedzielę. Nie zwlekajcie więc...  Ślijcie na nowy adres - bratmajkel@gmail.com Zapraszam.