ujeżdżanie smoka to nie zabawa...

(Mk 9, 14-29)

Gdy Jezus z Piotrem, Jakubem i Janem zstąpił z góry i przyszedł do uczniów, ujrzał wielki tłum wokół nich i uczonych w Piśmie, którzy rozprawiali z nimi. Skoro Go zobaczyli, zaraz podziw ogarnął cały tłum i przybiegając, witali Go. On ich zapytał: "O czym rozprawiacie z nimi?" Jeden z tłumu odpowiedział Mu: "Nauczycielu, przyprowadziłem do Ciebie mojego syna, który ma ducha niemego. Ten, gdziekolwiek go pochwyci, rzuca nim, a on wtedy się pieni, zgrzyta zębami i drętwieje. Powiedziałem Twoim uczniom, żeby go wyrzucili, ale nie mogli". Odpowiadając im, Jezus rzekł: "O plemię niewierne, jak długo mam być z wami? Jak długo mam was znosić? Przyprowadźcie go do Mnie!" I przywiedli go do Niego. Na widok Jezusa duch zaraz począł miotać chłopcem, tak że upadł na ziemię i tarzał się z pianą na ustach. Jezus zapytał ojca: "Od jak dawna to mu się zdarza?" Ten zaś odrzekł: "Od dzieciństwa. I często wrzucał go nawet w ogień i w wodę, żeby go zgubić. Lecz jeśli coś możesz, zlituj się nad nami i pomóż nam". Jezus mu odrzekł: "Jeśli możesz? Wszystko możliwe jest dla tego, kto wierzy". Zaraz ojciec chłopca zawołał: "Wierzę, zaradź memu niedowiarstwu!" A Jezus, widząc, że tłum się zbiega, rozkazał surowo duchowi nieczystemu: "Duchu niemy i głuchy, rozkazuję ci, wyjdź z niego i więcej w niego nie wchodź!" A ten krzyknął i wyszedł, silnie nim miotając. Chłopiec zaś pozostawał jak martwy, tak że wielu mówiło: "On umarł". Lecz Jezus ujął go za rękę i podniósł, a on wstał. A gdy przyszedł do domu, uczniowie pytali Go na osobności: "Dlaczego my nie mogliśmy go wyrzucić?" Powiedział im: "Ten rodzaj można wyrzucić tylko modlitwą i postem".

 

Mili Moi…

Zakończyłem w piątek moją gnieźnieńską przygodę z Matką Boską Częstochowską. Miałem okazję przygotowywać już na Jej przybycie naszą parafię w Inowrocławiu i tam przeżywałem Jej nawiedzenie. Przygotowywałem podgnieźnieńskie parafie w Strzyżewie i Jankowie, choć tam nie mogłem zostać na czas nawiedzenia. Ale z tych trzech miejsc, gnieźnieńską wizytę Ikony Matki Bożej przeżyłem chyba najgłębiej. Miałem czas się pomodlić, sprawować Eucharystie w ważnych dla mnie intencjach. A kiedy żegnaliśmy obraz, wyprowadzając go z kościoła, czułem się jak na pogrzebie kogoś naprawdę mi bliskiego. Dużo smutku i tęsknoty za tym wzrokiem, w którym choć przez chwile mogłem zatopić samego siebie.

W sobotni poranek wsiadłem w auto i dotarłem do Poznania. Nie mogłem sobie oczywiście odmówić… spaceru na lotnisko. Wiało mocno, ale był to bardzo przyjemny spacer. Wróciwszy do miasta, przemieściłem się do Moraska, tuż pod Poznaniem, gdzie od soboty głoszę rekolekcje Siostrom Misjonarkom Chrystusa Króla dla Polonii Zagranicznej. Uczestniczek jest trzydzieści dziewięć, a dziś już lista zapisów na spowiedź jest całkiem pokaźna, więc robię to, co najbardziej kocham. Głoszę i jednam ludzi z Bogiem, a do tego jakieś małe elementy kierownictwa duchowego. Czego chcieć więcej? Dodatkowo cudowna okolica… Wielki teren wokół domu sióstr, sad, dużo zieleni. To oczywiście jeszcze nie ma aż takiego znaczenia, bo wciąż zima. Ale w tym roku mam tu zaplanowane jeszcze trzy pobyty w znacznie korzystniejszych porach roku, co już bardzo mnie cieszy.

W piątek rekolekcje kończymy, ale nie znaczy to, że od razu pojadę do domu. Przybędzie ekipa i całe popołudnie nagrań możliwie wielu odcinków naszych internetowych rekolekcji wielkopostnych. Nie wiem czy zdołamy wszystko zamknąć w tym spotkaniu. Jeśli nie, to… już nie wiem kiedy. Gęsto bowiem się robi w Wielkim Poście okrutnie. Choć przyznać trzeba, że niesie on ze sobą pewien schemat – praca intensywna od niedzieli do środy, a potem dwa dni odpoczynku. Choć to też pojęcie względne, bo często trzeba coś nadrobić, albo reagować na bieżące potrzeby. No ale jest jakoś przewidywalnie. Co do ciekawych wyzwań… Niedawno zadzwoniła Pani Monika z TVP Gdańsk z propozycją nagrania krótkich filmików na temat Triduum Paschalnego. Mają one mieć wymiar ewangelizacyjny, a nie tylko techniczno - informacyjny, więc chętnie się zgodziłem. Nie ma nudy…

A w Słowie dziś walka duchowa, modlitwa i post. Może gdybyśmy lepiej znali przeciwnika, to chętniej sięgalibyśmy po narzędzia, które są dla niego naprawdę groźne. Myślę sobie, że nie musi się on przejmować tymi, którzy po prostu w locie odmawiają pacierze, traktując to jako pewien element poranka i wieczora, oby jak najkrótszy. Nie są też chyba dla niego szczególnie groźni ci, którzy post traktują wyłącznie jako okazję do zajmowania się sobą – choćby do ćwiczenia siły własnej woli. Albo ci, którzy swój post ograniczają do rezygnacji z tego co bardzo lubią na rzecz tego, co lubią odrobinę mniej. Może nie będę słodził herbaty albo zamiast bułki zjem kawałek chleba. Nie wpływa to w istotny sposób na komfort ich życia, a już chyba w żaden sposób nie staje się pomocą w walce duchowej. Jeśli wiemy kim jest demon, to traktujemy go poważnie i sami zachowujemy się poważnie. Jeśli natomiast słabo zdajemy sobie z tego sprawę, to bawimy się w praktykowanie takich drobiazgów, których jedynym zadaniem jest uśpić naszą czujność – bo przecież jednak coś tam robię…