patrzeć...

(Łk 4,14-22a)

Jezus powrócił w mocy Ducha do Galilei, a wieść o Nim rozeszła się po całej okolicy. On zaś nauczał w ich synagogach, wysławiany przez wszystkich. Przyszedł również do Nazaretu, gdzie się wychował. W dzień szabatu udał się swoim zwyczajem do synagogi i powstał, aby czytać. Podano Mu księgę proroka Izajasza. Rozwinąwszy księgę, natrafił na miejsce, gdzie było napisane: „Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie; abym uciśnionych odsyłał wolnych, abym obwoływał rok łaski od Pana”. Zwinąwszy księgę oddał słudze i usiadł; a oczy wszystkich w synagodze były w Nim utkwione. Począł więc mówić do nich: „Dziś spełniły się te słowa Pisma, któreście słyszeli”. A wszyscy przyświadczali Mu i dziwili się pełnym wdzięku słowom, które płynęły z ust Jego.

Mili Moi…

No i tydzień właściwie niemal minął… Dziś wygłosiłem ostatnią naukę siostrom orionistkom. Jutro rano odprawimy jeszcze wspólnie Eucharystię i ruszam z powrotem do Poznania, żeby o 17.00 rozpocząć rekolekcje dla sióstr serafitek. Sam się sobie dziwie, że to tempo mnie jakoś nie przytłacza. Ale ja chyba naprawdę lubię taki rytm życia i dynamikę z nim związaną. A przede wszystkim uwielbiam głosić Słowo i tym razem znów niejednokrotnie byłem zaskoczony natchnieniami Ducha, które odkrywałem zwłaszcza podczas codziennych medytacji nad Słowem, a potem homilii…

Na koniec złożyłem dziś siostrom wyrazy współczucia, bo wczoraj siostra prowincjalna poprosiła mnie o wygłoszenie dla nich rekolekcji również w przyszłym roku. Są więc na mnie skazane również za rok. Siostry przyjęły to… gromkimi brawami, co chyba oznacza, że nie było tak najgorzej. Albo po prostu są miłe…

A na porannej medytacji uderzyło mnie dziś małe słówko – dzisiaj. Nasz Bóg ma swoją ulubioną porę działania – i to jest właśnie dzisiaj. Gdyby tak w to bez wahania uwierzyć. Gdyby przyjąć konkrety obecne w Słowie dzisiejszym, a zapowiadające Jego misję za skierowane również do mnie… Gdyby nie wątpić ani przez chwilę, że On stoi przy mnie nieustannie i gotów jest „obwoływać rok łaski od Pana”, a nie „dzień pomsty naszego Boga”… Gdyby…

A co mi w tym przeszkadza? Może fakt, że moje oczy nie są w Nim utkwione… Może zbyt wiele rozproszeń… Kiedy dziś siedziałem przed Jezusem w kaplicy, myślałem sobie – Panie, mam Ciebie, czego mi jeszcze potrzeba? Uwolniłeś mnie od tak wielu światowych zainteresowań. Rozluźniłeś moje więzy z mediami… Mniej łażę po serwisach informacyjnych, mniej oglądam telewizji… A jednak jeszcze ciągle nie zajmuję się tylko Tobą… Jeszcze ciągle nie skupiam się wyłącznie na misji, która mi zlecasz… Utkwić w Tobie wzrok… Takie małe marzenie…