pielgrzymka...

zdj:flickr/Moyan_Brenn (back soon, sorry for not commenting)/Lic CC

Mili Moi...
Wybaczcie, ale dzień dzisiejszy tak mnie pochłonął swoimi sprawami, że nie zdołam napisać niczego sensownego. Tym bardziej, że jeszcze spotkanie z Panem przede mną, a pora już późna...

Zaglądam tu dziś tylko po to, żeby powiedzieć, że jutro rano ruszam... Do Rzymu... Przez Warszawę i Frankfurt :) Polecam się waszym modłom i sam je obiecuję w wielu świętych miejscach, w które być może Pan pozwoli mi dotrzeć... Czytelnicy omodleni będą...

Wracam za tydzień... Jeśli będzie możliwość, to oczywiście będę nadawał :) Życzę wam błogosławionej Oktawy i pieknego przygotowania do uroczystości kanonizacyjnych...

nie ma Go tu...

Mili Moi...
Wczorajszy dzień to prawdziwie pełna zadumy sobota. Chmury wiszące nisko nad Krakowem, padający co chwilę deszcz. Ale zmartwychwstanie dokonało się niezawodnie. To zresztą w wielkim mieście wygląda dość zabawnie, kiedy przechodzi się między kościołami, w których liturgia albo już trwa, albo za chwilę się zacznie. Tu i ówdzie odzywają się dzwony, zwiastujące, że to już, podczas, gdy w innych kościołach jeszcze trwa adoracja w "grobie". Niestety w wielu kościołach w centrum liturgia rozpoczynała się o 18.00, co oznacza, że wbrew przepisom liturgicznym, nie po zapadnięciu zmroku. Cieszyłem się, że u moich współbraci o 20.00. Wówczas ta liturgia światła ma sens, wymiar, głębię... Liturgia dostojna i bez pośpiechu. Znów piękne, pomagające się modlić śpiewy. I ja siedzący sobie cichutko w stallach, słuchający, modlący się... Piękny czas... Wróciliśmy do domu przed północą, co dla mnie jest łaską, bo choć kocham tę noc, to jest ona dla mnie najtrudniejsza w roku. Jestem fizycznie mocno ograniczony jeśli chodzi o "zarywanie nocy"...

A rano wstałem, żeby spotkać się ze Słowem, tym bardziej, że wiedziałem, że na mszy o 8.00 przyjdą wierni z okolicy. I należy ich z tym Słowem spotkać. Wyobraziłem sobie sytuację (i ich prosiłem, żeby sobie wyobrazili) pogrzebu bliskiej osoby... Po dwóch dniach zaś odnalezienia jej grobu pustym... Co robimy? Biegniemy na policję szukając pomocy i żywiąc najgorsze przeczucia. Policja przybywa, spisuje zeznanie, wszczyna postępowanie... My zostajemy z bólem nie wiedząc nic... Kurtyna... Trochę podobnie było z Marią Magdaleną. Odnajduje pusty grób, biegnie po pomoc, uczniowie przychodzą... Badają... I nie ma kurtyny... Oni zaczynają rozumieć. Że to, co im powiedział, okazało się prawdą... Wchodzą do grobu, doświadczając go zmysłami - wzrokiem widzą płótna, słuch zanurzony w ciszy, rękami mogą dotknąć porowatych ścian, czują zapach, który z pewnością nie jest zapachem śmierci... Zaczynają rozumieć. Tego poranka naprawdę się budzą....

To prawdziwy wstrząs, bo jeśli te zapowiedzi okazały się tak prawdziwe, to przecież i inne Jego słowa... Tak wiele słów... One wszystkie są prawdziwe. I te - w domu mego Ojca jest mieszkań wiele, gdyby tak nie było, to bym wam powiedział. Idę przecież przygotować wam miejsce - którymi uderzał w najbardziej podstawowy ludzki lęk, lęk przed śmiercią. I te - a oto Ja Jestem z wami po wszystkie dni, aż do skończenia świata - którymi uderzał w drugi wielki lęk, lęk przed samotnością. Wszystkie Jego słowa są tak samo prawdziwe, jak te o zmartwychwstaniu i pociągają za sobą Boże działanie, fakty, niczym fakt zmartwychwstania... Gdyby tylko nasze serce chciało się obudzić... Gdybyśmy sami zaczęli cokolwiek z tej prawdy zmartwychwstania pojmować... To jedyny sposób, żeby obudzić świat. Tylko chrześcijanie, którzy rozumieją, którzy wierzą, mogą tę wiarę ponieść do świata. Choć z niemałym bólem myślę sobie o tym, że On może to zrobić bez nas, bo bardzo, ale to bardzo w tej misji zawodzimy...

Nie umarłem dla jaj - powiada Pan Jezus na jednym z memów, które wczoraj widziałem w internecie, stojąc na tle koszyczka wielkanocnego i wyciągając ku nam przebitą dłoń. Dopóki dogłębnie nie przejmiemy się tą prawdą, to każdorazowa, coroczna wizyta w Pańskim grobie - pustym i cichym będzie się wiązała z zapadnięciem kurtyny. Kurtyny ponownie okrywającej mrokiem nasze życie. A demon siedzi i zaciera ręce, bo sytuacja "nie pojęli" jest dla niego bardzo korzystna.

Dziś powalczyłem również z nim. W mocy Jezusa Zmartwychwstałego. Pisałem niegdyś, że przystąpiłem do spowiedzi z modlitwą o uwolnienie. Mówimy na nią "spowiedź furtek", bo polega ona na zamknięciu wielu różnych furtek, które w ciągu całego życia mogły zostać demonowi otwarte. Piękne doświadczenie, które stało się moim udziałem. Dziś natomiast po raz pierwszy taką spowiedzią posługiwałem i choć trwała prawie cztery godziny, a ja jestem wyczerpany, to jednocześnie jestem bardzo szczęśliwy, że dziś ktoś następny doznał takiego wewnętrznego zmartwychwstania... Chwała Jezusowi!!!

pragnę...

zdj:flickr/ra1000/Lic CC

Mili Moi...
Próbuje zlokalizować w pamięci święta, które mógłbym porównać do tegorocznych. I chyba tylko jedne... W 1997 roku, tuż po śmierci mojej mamy, postanowiłem spędzić święta w towarzystwie mojego przyjaciela Andrzeja w Koszalinie. Pamiętam jak dziś - stałem w takiej firankowej komeżce gdzieś pod ścianą i nikt niczego ode mnie nie chciał. To było bardzo oczyszczające, bo w swojej parafii zwykle byłem odpowiedzialny za wiele rzeczy. Ale ówczesne przeżycia są we mnie do dziś... A w tym roku prezent od Opatrzności. Siostry o mnie dbają. Mogę się wyspać. A dziś wymodliłem się za wszystkie czasy... Przedłużone rozmyślanie, Droga Krzyżowa, adoracja... A po obiedzie tour po Krakowie... Gorąco, zielono, kwieciście...

A wieczorem liturgia. Znów u braci. Jakoś czułbym sie pewnie nieswojo w innym kościele. I znów jestem pod wrażeniem. Przede wszystkim muzyka... Jak ona pomaga się modlić... A u nas na najwyższym poziomie. Brawurowo wręcz zaśpiewana Pasja, na melodię, której nigdy dotąd nie słyszałem. Ale przy tym dostojnie i z namaszczeniem. Kazanie prawdziwy "zaklinacz węży" :) Wiecie, że kazania chwalę rzadko, a dziś siedziałem z otwartą buzią w napięciu od początku do końca. Chylę czoła przed kaznodzieją... No i gest po liturgii, który mną prawdziwie wstrząsnął. Gwardian powiedział z pokorą - a teraz zapraszam braci do konfesjonałów... A oni, bez wyznaczania i listy, rozeszli się po bazylice i żaden konfesjonał nie był pusty... Dwie godziny solidnej posługi... I choć siostry planowały jutro pójść gdzie indziej, bo u nas nie ma procesji rezurekcyjnej na zakończenie wieczornej liturgii, to dziś im się tak spodobało, że jutro prawdopodobnie też u franciszkanów... :)

Z całej Pasji, którą dziś miałem okazję sobie powoli samodzielnie przeczytać, za czym tęskniłem od wielu lat, a co mi się nigdy w poprzednich latach nie udawało z racji na różne zobowiązania, zatrzymały mnie trzy momenty. Takie chwile, w których widać bardzo wyraźnie, że to Jezus panuje nad sytuacją i to On wie, ku czemu to wszystko zmierza...

Po pierwsze żołnierze, którzy padają na ziemię po Jego ujawnieniu się... Ja Jestem... Potęga tego Imienia ścina ich z nóg. To On decyduje, że się podnoszą. To On im na to pozwala. Wyraźny znak Jego Bóstwa i tego, że gdyby chciał, mógłby tchnieniem swoich ust zmieść ich wszystkich z powierzchni ziemi. Ale w Nim nie ma agresji, złości, gniewu i nienawiści. To wszystko jest w nich, ale nie w Nim.
Po wtóre ta chwila, kiedy sługa arcykapłana policzkuje Go za niewłaściwą jego zdaniem odpowiedź. Jezus reaguje z taką godnością, że owemu człowiekowi odbiera mowę... Nie wypowiada już żadnego słowa, nie prowadzi tej dyskusji dalej. Obrońca urzędu, lizus, sługa w najgorszym tego słowa znaczeniu...
I wreszcie trzecia chwila, kiedy patrząc na Piłata Pan powiada - nie miałbyś żadnej władzy nade mną, gdyby ci jej nie dano z góry... Wszystko jest przewidziane Piłacie, wszystko musi się stać. Jesteś za słaby, żeby tę machinę nienawiści zatrzymać. Żydzi wodzą cię za nos, a ty nie wiesz jak to zmienić... Ale i tu nie ma w Jezusie żadnej pogardy, szyderstwa, złośliwości... Za to wśród tłumu... Posuwają się nawet do bluźnierstwa tej rangi, że poza Cezarem nie mają króla... Szaleństwo...

I Króla wznoszą się znamiona... Tajemnica krzyża błyska... Oto Bóg królował z drzewa... Nie rozpoznali... Nie rozpoznają... Zaprzeczają do dziś... Tak wielu... Wciąż tak wielu...

Król, który wie, czego chce, ku czemu zmierza... To pozwoliło mnie samemu znaleźć dziś siły do przejścia tą Drogą Krzyżową razem z Nim. I choć kocham to nabożeństwo, często je praktykując, to dawno mną tak nie wstrząsnęło, jak dziś... Bo odkryłem w sobie wszystko to, co było... w nich... I ten chłód gwoździ... W moich dłoniach... Aż do tej chwili...

A mój Bóg patrząc na mnie wciąż szepcze jedno słowo - pragnę...

P R A G N Ę...

P R A G N Ę...

P R A G N Ę...

bo ksiądz jest jak ławeczka...

zdj:flickr/dcJohn/Lic CC

Mili Moi...
No i jestem w Krakowie... Dotarłem tu dziś, choć przeżyłem dwukrotnie chwile grozy :) Godzina 3.40, wychodzę z klasztoru. Otwieram drzwi, wciskam guzik otwierania bramy. Zatrzaskuję drzwi i... zawisam plecakiem na klamce w taki sposób, że nie mogę się ruszyć... A brama powoli się zamyka :) No ale jakimś nadludzkim wysiłkiem... Godzina 5.05, docieram do Poznania. Kolejny pociąg z peronu 4b... Nikt nie wie gdzie to jest... Ludzie biegają i szukają... Ja z nimi... Okazuje się, że na jakimś dworcu letnim... Koszmar... Wsiadam do pociągu 5.27. Dwie minuty przed odjazdem... No ale jestem już w gościnnym klasztorze sióstr nazaretanek.

Niedawno wróciliśmy z liturgii z naszej, franciszkańskiej bazyliki. Jestem pod wrażeniem. Naprawdę nie mamy się czego wstydzić. Piękna, dostojna, przemyślana liturgia. Bez pośpiechu. Znakomita schola - świetna oprawa muzyczna. I prowincjał, który powiedział dziś znamienne słowa - dziękuję bracia, że nie jesteście w białych koszulach i wyprasowanych spodniach, bo to najlepszy znak, że przychodzicie wprost od obowiązków i posług, zmęczeni... I tak właśnie powinno być. Zapominamy o sobie dla naszych braci. To tajemnica miłości.

Nad nią dziś rozmyślam od rana... Czasem bywałem świadkiem rozmów kapłanów na temat mycia nóg podczas wielkoczwartkowej liturgii. Z trwogą zauważam, że jest to traktowane jako nagroda. Za zasługi, dla dobrodziejów, dla współpracowników, dla bogaczy, dla tych, co mają czyste nogi. Czytałem dziś tę Ewangelię o umyciu nóg wielokrotnie i nigdzie nie znalazłem nawet cienia takiej motywacji u Jezusa. Żadna to nagroda i żadne wyróżnienie. Umył wszystkich. Przyjaciół i wroga. Jako znak do naśladowania. Ta miłość Boga uniżyła się tak totalnie, że Pan postanowił klęknąć przed każdym z nich i ofiarować miłość w tej pozycji - klęczącej. Nie mieli czystych nóg, nie mieli czystych serc, nie ogarniali tego umysłem. Żaden z nich nie zasługiwał. Nie byli dobrodziejami, ani innymi zacnościami. Jako współpracownicy też okazali się słabi. A mimo to umył im nogi. Właśnie takim. I to nakazał im czynić. Myjcie nogi jeden drugiemu. Bez żadnego wartościowania - ten lepszy, a ten gorszy; ten ma dziurę w skarpecie, a ten w sandałach; ten bije żonę, a ten hojne datki składa na bezdomnych... Jeden drugiemu - jak ja wam...

Trzeba dużej pokory. Takiego uznania, że ja nie jestem lepszy od innych, a co więcej - jestem kochany dokładnie taką samą miłością jak inni. Przez tego samego Boga. Jestem takim samym Jego dzieckiem. Mnie, jako kapłana, w tym wymiarze miłości, nic nie odróżnia. Bóg kocha mnie miłością totalną i pokorną, dokładnie tak samo jak moich braci świeckich. A ja mam być dla nich takim, jakim chciałbym, aby oni byli wobec mnie. Jedni drugim umywajcie nogi... Dziś dziękuję tym wszystkim, którzy myją je mnie... Tym, którzy mają do mnie cierpliwość, którzy decydują się dla mnie tracić swój czas, którzy wspierają mnie swoim groszem, którzy przynoszą mi dobre słowo. A nade wszystko tym, którzy korzystają z mojej posługi. Moj kapłaństwo jest dla was. W myśl porównania księdza poety - ksiądz jest jak ławeczka - każdy może przyjść i posiedzieć... Przyjdźcie... Odpocznijcie... I idźcie dalej, nie skupiając się na ławce, ale na celu, który macie osiągnąć... A jeśli ta ławka w tym choć odrobinę pomogła... To chwała konstruktorowi ławek!

a była noc...

zdj:flickr/ldysw357/Lic CC

Mili Moi...
No i wczoraj wylądowałem w Gnieźnie. Trzy dni posługi w konfesjonale. Nie jakoś szczególnie intensywnej, bo cztery godziny słuchania dziennie to nie jest jakoś szczególnie dużo. Ale zmęczony jestem raczej czym innym. Powierzchownością. Zawsze miałem i mam dużo cierpliwości w konfesjonale i nigdy, ale to nigdy nie zdarzyło mi się na nikogo tam nakrzyczeć. A tu czasem mam ochotę... Z bezsilności, z żalu, ze złości, że ta łaska sakramentu rozbija się o jakąś totalną niewrażliwość serca. Bardzo się modlę o łaskę mądrego i delikatnego prowadzenia dusz i mam szczerą nadzieję, że choć jedno, czy dwa słowa do tych tradycyjnych, wielkanocnych penitentów dotrą... A błogosławię Pana, kiedy czasem pojawia się ktoś, kto swoją tęsknotą za Bogiem wgniata mnie w fotel. Jak dobrze, że i tacy ludzie się pojawiają. Czerpię z nich wielką pociechę...

Lada dzień Święte Triduum... W czwartek zmierzam do Krakowa. Tam mam spędzić tegoroczne święta. We wspólnocie sióstr nazaretanek. Tak trochę inaczej... Nikt, niczego ode mnie nie chce (w sensie liturgicznym rzecz jasna). Stanę sobie cichutko w kącie i będę przeżywał, nasycał się łaską. Nikomu nieznany, przez nikogo niezauważony, nie rzucający się w oczy... Chyba mi tego bardzo potrzeba na ten czas...

A w Słowie szczególnie uderza mnie dziś ta noc, w którą wychodzi Judasz po spożyciu kawałka chleba... Może właśnie dlatego, że tak bardzo mnie zasmuca brak refleksji wśród ludzi nad swoim postępowaniem. On też czuł się w porządku. Podejrzewam, że podobnie jak pozostali uczniowie był w stanie czynić znaki i cuda. Wszak Jezus wszystkich ich wyposażył w moc wysyłając na głoszenie nauki. Miał wszystko to, co inni. Niczego mu nie brakowało... Może poza przekonaniem, że Jezus wie co robi. Może poza wiarą, że Jemu można zaufać. Może poza świadomością, że on, Judasz, może nie wiedzieć wszystkiego... Wyszedł natychmiast. A była noc. To jest czas demona, czas panowania ciemności. Oddalił się od światła i dał się zwieść. Zaufał sobie i odszedł w niebyt... Bardzo się martwię, że sporo osób w naszych kościołach przyjmuje z ręki Jezusa chleb, ale tuż po tym wychodzą w mrok. Powierzchowność, niewiara, brak jakiegokolwiek związku codzienności z Jezusem... Można mnożyć te obawy w nieskończoność... Demon, który porywa tych, którzy do Jezusa nie należą.

Nie chodzi o to, że oni są gorsi, niż inni. Zdradzamy Jezusa wszyscy tak samo. Apostołowie wszyscy się rozpierzchli, Piotr się zaparł. Ale Judasza pochłonął mrok... Ci, o których dziś piszę nie są gorsi. Są biedniejsi. Bo nawet nie wiedzą w jak wielkim niebezpieczeństwie się znajdują, nie zdają sobie sprawy z nienawiści demona, igrają z nim lekceważąc jego wpływy. Dlaczego? Bo nie znają prawdziwej potęgi Boga. I w ten sposób wszystko, co duchowe, staje się zaledwie dodatkiem do życia... Do życia??? Bez Boga nie ma życia... Jest... Mrok...

Tydzień Wielki...

zdj:flickr/[xinita]/Lic CC

Mili Moi...
Wczoraj po północy wróciłem z Grudziądza po warsztatach powołaniowych dla sióstr elżbietanek. Muszę orzec, że pełen sukces. Przynajmniej z mojej perspektywy. Siostry zaangażowane mocno, chętnie słuchające, zapisujące skwapliwie... Ale najfajniejsza oczywiście była praca w grupach nad postaciami, które dla nich przygotowałem. Każda grupa musiała przygotować rozmowę powołaniową z kandydatką, o której nieco informacji zawierało się w przygotowanym przeze mnie profilu (a te były bardzo, ale to bardzo skomplikowane). Reszta zależała od twórczości sióstr. Mało tego, musiały ten dialog przedstawić na forum, co oczywiście było fantastyczne, bo talentów aktorskich im nie brakuje, więc mieliśmy wspaniałe teatralne przedstawienia. Oczywiście nie tylko zabawie to służyło. Chodziło o zmierzenie się z trudnymi przypadkami, empatyczne spotkanie z młodą dziewczyną, umiejętne stawianie pytań, unikanie zwrotów, które zamykają drugiego człowieka. One same poczyniły sporo obserwacji, ponieważ każdy taki dialog omówiliśmy wspólnie...

Z ciekawostek? Była z nami siostra pracująca w Norwegii (tam też elżbietanki mają prowincję). Jak się okazuje sporo powołań. Mają 14 postulantek... Wietnamek. Nie pomyliłem się :)
A w drodze powrotnej napadł mnie znienacka... fotoradar :) To już drugi w tym miesiącu. Zrobiły się ostatnio niezwykle napastliwe i agresywne. Czarna seria po prostu...

A dziś, po krótkiej nocy, udałem się do Kazimierza, aby poprowadzić skupienie dla sióstr betanek. Ważne było, bo podczas adoracji młodzież zakonna miała wyznać Jezusa Panem swojego życia. Dziewczyny czyniły to z wielkim wzruszeniem i przejęciem, co mnie bardzo cieszy, ponieważ kolejna grupa osób doświadcza Jego bliskości, czułości, a w tym kontekście również przebudzenia świadomej wiary. Dodatkowo mocno poruszające było, kiedy po młodzieży podeszła do monstrancji matka generalna tego zgromadzenia i sama również wyznała w Jezusie Pana. To tak szczególnie ważne, że ona, ta, która wszystkim zarządza, kieruje, decyduje, również klęknęła w gronie tych, które dopiero rozpoczynają i ponowiła swoje oddanie Jezusowi. A za nią skwapliwie niemal wszystkie siostry z tej wspólnoty. Potęga przykładu... Bardzo, ale to bardzo mnie to ucieszyło... Tym bardziej, że wyznanie matki było bardzo szczere.

Trudno dziś komentować Słowo. Ja wobec opisów męki Pańskiej zawsze doznaję niemego zdumienia. Staję przed Bogiem - człowiekiem, który się boi, który wyczuwa tę ludzką agresję, nienawiść, gniew skierowane przeciwko Niemu i nie reaguje. Ani ucieczką, ani walką, ani choćby słowną obroną. Wobec tych obrazów, jak zawsze nabieram przekonania, że ja nie dałbym rady zmierzyć się nawet z procentem takiego lęku, bólu, smutku. Znam siebie, a dzięki Jezusowej męce poznaję się jeszcze dokładniej. Dziękuję Mu dziś z całego serca, że uczynił to dla mnie i za mnie, że ja sam nie musze przez to przechodzić, że Jego miłość mnie uchroniła... Składam przed Nim wszelkie odmiany mojego tchórzostwa, mojej słabości i proszę, żebym choć w te święte dni Wielkiego Tygodnia mógł z Nim nieść ten Jego krzyż... Tak choć przez chwilę...

Od jutra zaczynam... 6.25 pociąg do Gniezna. Bilet już kupiony. A po południu pierwszy dyżur w konfesjonale... Małe krzyżowanie...

pytać? - nie pytać? - po co pytać?

zdj:flickr/Dom Dada/Lic CC

Mili Moi...
No to jestem w Grudziądzu... Wielki klasztor sióstr elżbietanek, w którym mieści się dom dla dziewcząt, a w którym niegdyś był dom formacyjny... Mieszkamy na korytarzu, po którym jeszcze nie tak dawno kręciły się nowicjuszki, postulantki, słowem - kandydatki do życia zakonnego. Dziś ten korytarz jest pusty... Zupełnie pusty... Ludzkiej pracy nad zmianą tego stanu są poświęcone warsztaty, które już dziś rozpoczęliśmy w gronie sióstr. Zjechały się z całej Polski, a nawet z Norwegii. Jutro czeka nas ciężki dzień pracy. Dziś zaczęliśmy duchowo. Drogą Krzyżową, o której dowiedziałem się tuż przed nią, więc popłynęła całkowicie z serca (trwała przez to 45 minut:), Eucharystią, a po niej... filmem. Obejrzeliśmy wspólnie "Bezcenny dar", piękny film o dojrzewaniu do miłości... Wszystkim polecam...

Dziś też nawiedziłem mojego najlepszego przyjaciela z liceum, Dawida, który wczoraj obronił doktorat z ekonomi... Kiedy siedzieliśmy w jednej ławce na łacinie, w życiu bym nie powiedział, że mój przyjciel "Misiek" będzie doktorem ekonomii. Żona, dwoje dzieci, codzienna praca, budowa domu i pisanie doktoratu. Jestem pod wielkim wrażeniem tego wyczynu i chylę czoła przed tym człowiekiem i jego rodziną, która to udźwignęła. Piękni ludzie...

A Żydzi dziś znowu swoje... Ta rozmowa przypomina dialog przez szybę. Dwa światy, które nie mogą się spotkać. A właściwie jeden nie chce spotkać drugiego. Nie ma miejsca w ich sercach, szczelnie wypełnionych schematami myślenia. I nawet Bóg tych schematów nie pokona. Nie ma w nich na to zgody... Przychodzi więc ostatecznie taki moment, w którym Jezus się wycofuje. Uczynił wszystko, co możliwe, ale nie padły właściwie pytania. Pojawiły się złośliwe, płytkie, pełne zawziętości, banalne, ale nie właściwe. Jakie byłyby te właściwe? Myślałem o tym dziś...

Może takie jak zadawał Nikodem... Jak to możliwe, żeby człowiek narodził się powtórnie? Może takie jak Tomaszowe - nie wiemy dokąd idziesz, jakże więc możemy znać drogę? Może Janowe - czy Ty jesteś tym, na którego czekamy, czy inny będzie Mesjaszem? Wszystkie one miały jedną wspólną cechę - domagając się odpowiedzi od Jezusa, miały doprowadzić pytających do prawdy. Tą byli oni zainteresowani. Żydzi zaś stawiali mnóstwo pytań, ale... oni już znali odpowiedzi...

I to chyba kolejna różnica, którą dziś rozpoznałem między wątpieniem, a zwątpieniem. Subtelna. Niczym ta pojedyncza litera. Człowiek, który wątpi, stawia pytanie i szuka odpowiedzi. Ten zaś, który pyta, ale odpowiedź go nie interesuje, zwątpi... Prędzej, czy później... A od zwątpienia do niewiary już tylko jeden krok... A w niewierze już nie ma pytań. I koło sie zamyka... A wszystko kończy się obumieraniem wewnętrznym... Śmiercią duchową... Pustką... Nienawiścią... Krzyżem zgotowanym innym...

Wiele wątpić, aby nigdy nie zwątpić... Ot, taka dewiza dnia....

uczciwość....

zdj:flickr/Sheba_Also/Lic CC

Mili Moi...
No naprawdę żal odjeżdżać... Rekolekcje w Jeleniej Górze zakończone. Doświadczyłem tu nieprawdopodobnej życzliwości przede wszystkim od ludzi. Mnóstwo osób przychodziło podziękować, podzielić się swoimi wrażeniami. To takie ważne dla rekolekcjonisty - mieć świadomość, że jego słowo jakoś trafiało do słuchaczy. Co będzie z nim dalej? Jeden Pan Bóg wie... Ja jestem szczęśliwy, że znów mogłem głosić, a wszelkie pochwały oddaję Panu, bo wiem doskonale, że od Niego mam wszelkie dary. Wczoraj wieczorem zakończyliśmy wszystko Mszą Świętą z Modlitwą o Uzdrowienie. Posługiwał fantastyczny zespół, posługiwały grupy wstawienników z jednej z miejscowych wspólnot Odnowy w Duchu Świętym. Było naprawdę pięknie. I bardzo, ale to bardzo dużo ludzi. Skończyliśmy po 22.00. Wśród wielu głosów, najbardziej uderzył mnie jeden - młoda kobieta, która przyszła i stwierdziła - ojcze, dziękuję, nigdy dotąd czegoś podobnego nie przeżyłam... Ufam, że to pierwsze przeżycie poprowadzi ją ku następnym...

A za chwilę trzeba wsiąść w maszynę i jechać... Dzień cały.... Do Sztumu, żeby jutro rozpocząć osławione warsztaty powołaniowe dla sióstr w Grudziądzu.... To będzie dopiero ciekawostka :) Będę informował możliwi na bieżąco :)

A dziś próba kamienowania Jezusa... Żydzi dokładnie wiedzą za co... Oni nie traktują Go jak zaburzonego psychicznie, jak megalomana, na którego nie warto zwracać uwagi. Nie. On jest świadomym bluźniercą, który czyni siebie równym Bogu. Dla nich słowa Ja Jestem brzmią całkiem klarownie i jasno, oni je bardzo dobrze zrozumieli i chwycili za kamienie...

Szkoda, że nie zrozumieli Go wcześniej. A właściwie, szkoda, że nie chcieli Go zrozumieć. Jezus nie współczuj ich błądzeniu, ale wprost nazywa ich kłamcami. To nie pomyłka, nie słabość intelektualna, nie nieumiejętność zrozumienia, ale świadoma odmowa, świadome zaprzeczanie, wybiórczość. Przy takiej postawie nie ma szans na poznanie. Dlatego mówi do nich od kilku dni - nie znacie Ojca. Nie możecie Go znać, ponieważ Jego traktujcie dokładnie tak jak mnie. Selektywnie. Wybieracie sobie prawdy, które są dla was wygodne, a odrzucacie te, które zaburzają wasz święty spokój. To nie mojego Ojca czcicie, ale wasze własne wyobrażenia o Nim...

Uczciwość w poszukiwaniach. Jak cenna to cecha. Przekonałem się o tym choćby wczoraj, kiedy przybył na rozmowę pan Z. Burzliwa przeszłość, były wojskowy, niezwykle inteligentny, oczytany, kulturalny, inżynier. Zainspirowany katechezą dla związków niesakramentalnych zdobył się na odwagę. Człowiek z ostatniej ławki. Wiele bolesnych tematów. Wiele żalu. Ale i niemało pytań. A przy tym brak zażartości dyskutanta, ale szczere pragnienie, aby zrozumieć. Nie zgodziliśmy się w wielu punktach, ale... Wziął adres mailowy z deklaracją, że przemyśli i odezwie się. I jestem przekonany, że to zrobi. Uderzyła mnie jego uczciwość. I ona jest dla mnie gwarantem, że znajdzie Prawdę, bo wobec tak uczciwych poszukiwaczy Jezus staje się jej Objawicielem. Przed kłamcami, cynikami, pyszałkami zakrywa swoje Oblicze. Brak im dyspozycji do przyjęcia Prawdy.

Dziś wołam do Ojca Abrahama, aby nauczył mnie pokory w odkrywaniu Prawdy, w słuchaniu Bożego głosu. Jego, starego, doświadczonego człowieka było na nią stać. Oby i mnie...

biblijne problemy - światowe problemy

zdj:flickr/lamazone/Lic CC

Mili Moi...
No głosi mi się tu bardzo dobrze w tej Jeleniej Górze... Parafia jest duża, ale ludzi przychodzi nie za dużo. To znaczy, oczywiście kościół jest pełen, ale... Oczekiwania miejscowych duszpasterzy są większe. Niemniej ci, którzy przychodzą są wdzięcznymi słuchaczami. Podziwiam odwagę ludzi, którzy przychodzą po wielokroć i dziękują za coś, co usłyszeli, czy chcą podkreślić coś, co w jakiś sposób do nich trafiło. To jest jakiś znak czasu, który mnie osobiście cieszy. To takie normalne traktowanie duszpasterza. Ksiądz też człowiek - można przyjść, pogadać, nawet z czymś się nie zgodzić, czy poprosić o doprecyzowanie. To mnie cieszy, bo jest przejawem jakiejś normalności w relacjach. Sporo ludzi prosi mnie o spowiedź, czy o rozmowę duchową, co cieszy jeszcze bardziej. A dziś wieczorem wygłosiłem konferencję do osób żyjących w związkach niesakramentalnych i nawet ich trochę przyszło... Same radości... Nie mówiąc już o fanklubie kuracjuszek... Cieplice, dzielnica w której jestem, to sanatorium. Wyjście na Różaniec kończy się nieustannymi gawędami z kolejnymi grupami kuracjuszek, które czyhają a każdym rogu... Wesołe towarzystwo... Jak to w sanatorium...

A dziś rozmyślałem sobie nad uczuciami, które żywili wobec Jezusa ci mężczyźni, którym nie dane było zabawić się w odbieranie życia... Jakiż niesmak musieli odczuwać odchodząc z tamtego miejsca. Przecież Jezus dotknął jakoś ich męskości, upokorzył ich, poniżył i to w obecności tej... W naszym, dzisiejszym świecie kolokwialnie określa się takie uczucie słowami - jakby im ktoś dał w gębę. Co więcej - odebrał im rzadką przecież szansę na to, że swoim własnym wysiłkiem mogli przyczynić się do ukarania kogoś, kto nie zachowywał Prawa. Wszak niemałym wysiłkiem było kamienowanie. Może by się nieco spocili, ale poszliby do domu z poczuciem znakomicie wypełnionego obowiązku. Pobożni Żydzi, którzy ukarali wszetecznicę... A On ich tego wszystkiego pozbawił... Podejrzewam więc, że ich agresja i złość wobec Jezusa wzrastała wprost proporcjonalnie do odległości od miejsca, w którym pozostawili Go z tą... Napięcie w tym Słowie jest ogromne...

Ale choć ich wnętrze jest jakoś mocno ciemne dla mnie, który reflektuję nad ich postawami dwadzieścia wieków po ich opisaniu, to jednak musze powiedzieć, że jest coś za co ich bardzo szanuję. Coś, czego chyba współcześnie bardzo brakuje. A mianowicie myślę o pewnej formie krytycznej autorefleksji... Osadzając tę sytuację współcześnie, obawiam się, że ten prosty komentarz Jezusa - kto jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci kamień, niestety nie powstrzymałby rozgniewanych mężczyzn przed linczem. Znalazłby się z pewnością jeden, czy dwóch, którzy powiedzieliby w duchu, albo całkiem głośno - a co ty mi tu będziesz opowiadał.... I poleciałby pierwszy kamień... A w ślad za nim poleciałyby następne z rąk całkiem już ośmielonych pozostałych świadków przestępstwa. O ile rzecz jasna ktokolwiek z pochwyconą na cudzołóstwie kobietą przyszedłby do Jezusa, żeby akurat Jego zapytać o zdanie... Czasy pytania Jezusa w takich sytuacjach chyba bowiem minęły... Zresztą i cudzołożne jakby mniej zainteresowane, żeby to Jezus je ratował... Dziś mogą czuć się znacznie bezpieczniej...

Tylko franciszkański mnich nad Księgą (choć dzięki Bogu nie on jeden) nadal rozmyśla nad nieszczęściem cudzołóstwa i nieszczęściem niewrażliwych serc. Świat bowiem ma już całkiem inne problemy... O nich nie zawsze przeczytam w Księdze... Dlatego jutro znów wyjdę na spacer.... Posłuchać kuracjuszek... One są na bieżąco....

obezwładniająca fascynacja...

zdj:flickr/Shardayyy/Lic CC

Mili Moi....
Jelenia Góra... Fantastyczny kościół. Cisza. Spokój. Park zdrojowy niemal przylegający do terenu kościelnego, wypełniony cudowną muzyka ptasich głosów. Spacerujący kuracjusze. Błogi spokój, który się natychmiast udziela. Dziś po raz kolejny stanąłem przed Bogiem w postawie dziękczynienia za moje powołanie. Ono pozwala mi doświadczać życia w tak wielkiej intensywności i różnorodności. Tyle widzieć, tyle czerpać, tak bardzo cieszyć się tym światem, który On stworzył również dla mnie. Nie raz zastanawiałem się czy to wszystko byłoby możliwe, gdybym nie był franciszkaninem, gdybym nie pełnił posługi. Jestem szczęściarzem... Nieustannie obdarowywanym.

Wczoraj wieczorem Pan znów dał mi prezent. Otóż dowiedziałem się, że na pielgrzymkę do Rzymu, z okazji kanonizacji, na którą zaprosiły mnie już dawno siostry Misjonarki Chrystusa Króla, abym pełnił funkcję opiekuna amerykańskiej grupy, którą one zgromadziły, wybiera się również generał... Braci z Bronksu. Pisałem nie tak dawno o fascynacji ich stylem życia, z którym zetknąłem się dzięki lekturze. Okazuje się, że ów generał jest również polskojęzyczny, co pewnie pozwoli mi się przyjrzeć bliżej posłudze braci w Ameryce. Posłuchać... Aż doczekać się nie mogę... Bo sporo pytań się we mnie rodzi...

A dziś już poprowadziłem dzień skupienia dla wspólnoty ojców pijarów, która posługuje w tej parafii, a wieczorem, o 19.00 rozpoczynamy nasze parafialne zmagania. Rano jednak Pan znów do mnie mówił... I pokazał mi strażników z dzisiejszej Ewangelii. Ludzi całkowicie bezradnych wobec Słowa. Zaskoczonych mocą Jego oddziaływania. Obezwładnionych przez Jezusa Głoszącego. Pomyślałem, że dopóki my, duszpasterze, właśnie tak nie będziemy podchodzić do Słowa, dopóki nie będziemy Nim wstrząśnięci i oszołomieni, doputy nie będziemy z mocą oddziaływać na ten świat.

Dlaczego tak bardzo ""pasujemy" do faryzeuszów, czy uczonych w Piśmie? Dlaczego te opisy ich postaw niczym kalka są nakładane na nas, kapłanów? Może właśnie dlatego, że brakuje nam tej prostoty strażników, tego pokornego zauroczenia Jezusem. Jesteśmy ociężali od naszej wiedzy, doświadczenia, poczucia odpowiedzialności. A wewnętrzna pustka nadyma i unosi nas w górę. Może stąd postawa jakiejś duchowej wyższości. A to wszystko jest znacznie prostsze. Wskazuje na to kapłan nawracający się - Nikodem. On już wie, że trzeba wyjść poza schemat, on już nie chce tkwić w skostniałych strukturach, on już rozumie, że trzeba dostrzec człowieka, bo nikt, absolutnie nikt nie zasługuje na miano przeklętego...

Nikodem, w którym powoli, ale konsekwentnie rodzi się fascynacja Jezusem. Może to jest nasza droga, kapłańska droga. Może w naszym życiu dokonuje się wszystko wolniej. Może uruchamiamy się dłużej i nie dajemy się zbyt łatwo przekonać. Może... Ważne, żebyśmy niczym Nikodem skończyli pod krzyżem Chrystusa, przyjmując w swoje ramiona Jego umęczone Ciało. Choćby miały temu towarzyszyć niespokojne westchnienia - jak to możliwe, że nie dałem Mu się porwać wcześniej... Ostatecznie tam jest nasze miejsce. Pod krzyżem, aby usłyszeć najwyraźniejszy głos Jego miłości... Wykonało się...

żyć naprawdę...

zdj:flickr/Big Grey Mare/Lic CC

Mili Moi...
Walizka spakowana, kluczyki gotowe na biurku, wszystkie konferencje w teczce zebrane... Znaczy się - będzie podróż. Już jutro o poranku. Droga daleka, bo aż do Jeleniej Góry, ale może sobie jeszcze do Mamy do Częstochowy zajadę, wszak na miejscu mam być dopiero wieczorem. W sobotę dzień skupienia dla braci pijarów, a od niedzieli rozpoczynamy rekolekcyjne zmagania w pięknych okolicach (dziś proboszcz stwierdził, że gdybym nie znalazł kościoła, to mam pytać o dom zdrojowy, bo to bardzo blisko). Znaczy rekolekcje w kurorcie :) Ale dla nas, franciszkanów, którzy klasztory mamy w Kołobrzegu, Darłowie, czy Gdyni, kurorty to codzienność :) Ufam, że lud chętnie przyjmie Słowo i o to się modlę...

Mnie ono dziś przywiodło po pierwsze do refleksji nad ciągłością... Bóg, który zaplanował historię ludzkości, zapowiadał swojego Syna już wieki całe przed Jego przybyciem. Dziś sam Jezus o tym mówi - Mojżesz o mnie pisał... A wy nie wierzycie - mówi do Żydów. I rzeczywiście. Nie wierzyli. To wszystko wydawało im sie zbyt proste. Nawet czyny Jezusa, które przecież niezwykłe, nie były w stanie przekonać ich, że Mesjasz mógłby być z krwi i kości, jak oni. Za proste...

Bóg jest za prosty dla zbyt wielu do dziś. Szukają Go nieustannie uporczywie zaprzeczając Jego istnieniu. Niczym Piłat, który stojąc z Nim twarzą w twarz nie rozpoznał. Zrobił z Niego krwawy strzęp, ale to nie pomogło mu znaleźć odpowiedzi na dręczące go pytania. Im bardziej gwałtownie próbuje się Go wyeliminować z życia publicznego, tym więcej pytań pozostaje bez odpowiedzi i tym serce człowieka mniej spokojne.

Kiedy czytam wieści o tym z jakim uporczywym samozaparciem poszczególni ludzie i całe społeczności piłują gałąź, na której siedzą, niszcząc chrześcijańskie korzenie, uznając je za przestarzałe i zbędne, zawsze zastanawiam się, co im zostanie, kiedy już ich wysiłki zostaną zwieńczone sukcesem? Zastanawiam się, bo człowiek bez Boga jest istotą przerażającą. Sam martwy, niesie śmierć... A Jezus dziś powtarza - wy nie chcecie przyjść do mnie, aby mieć życie.

I to jest druga myśl dnia... Nie ma życia bez Niego, obok Niego, poza Nim. Jest iluzja życia, jego pozory. Pełne smutku próby zagłuszenia podstawowego lęku - lęku przed śmiercią... Bo wszystko się skończy. A nie ma żadnego celu... Ostatnio znów przekonałem się jak bardzo jest on w ludziach obecny... Żegnając się z moją grupą kursową (z którą uczę się angielskiego), stwierdziłem, że jeśli śmierć nas nie rozłączy, to wrócę do nich w maju... Jakiż to wywołało popłoch! Jaka śmierć? Po co tak mówić? Nie powinno się... Lęk... Który przypadkiem wydobyłem na zewnątrz... Bez Niego nic nie cieszy, bo u kresu zawsze czeka ona... Bezlitosna, konsekwentna, cicha... Czeka i doczeka się... Tego możemy być pewni... Jutro? Za tydzień? Za pięćdziesiąt lat? Ona ma czas... A ja...

A TY?

musisz sam...

zdj:flickr/thewhitestdogalive/Lic CC

Mili Moi...
Zastanawiam się kiedy nadejdzie taki dzień, w którym nie będę musiał rozmyślać nad tym, co mam do zrobienia na jutro, a jak nie na jutro, to na pojutrze, a jak nie na pojutrze, to... Ciągle coś. Nieustannie gonią mnie jakieś terminy. A co z jednym skończę, to już następne jawi się na horyzoncie. Czasem mam wszystkiego dośc i pojechałbym sobie gdzieś daleko... Ale co mi po wyjazdach, kiedy po powrocie... :)

W każdym razie właściwie warsztaty powołaniowe dla sióstr elżbietanek przygotowane. To coś zupełnie nowego dla mnie i sam jestem ciekaw jak to się uda. Rekolekcje w Jeleniej Górze, które mam prowadzić od niedzieli, tez już właściwie ogarnięte. W tak zwanym międzyczasie jeszcze dwa dni skupienia - jeden dla zakonników, a jeden dla sióstr zakonnych... Ale z tym jakoś poradzę... Jeden plus całej tej sytuacji? Taki uczniowski... Kiedy jutro wrócę z uczelni, to następną wizytę na niej przewiduję po majowym, długim weekendzie :)

A Słowo mi dziś odkryło... Moją tęsknotę... Wyznanie chorego przy sadzawce - nie mam człowieka, jest poniekąd moim własnym wyznaniem... Zadałem sobie dziś pytanie - za czym tęsknię, czego w swoim życiu szukam, ku czemu tak naprawdę zmierzam? Oczywiście odpowiedź nie jest prosta, jednozdaniowa. Pewnie dużo łatwiej jest określić czego nie pragnę i nie szukam... Ale gdzie w tym wszystkim są ludzie i co ma z tym wspólnego samotność...

Nie mam właściwie rodziny. Jakieś zgliszcza i szczątki. Na palcach jednej ręki mogę policzyć prawdziwie bliskich. Przyjaciół z prawdziwego zdarzenia - owszem znacznie więcej, ale wszyscy daleko. Bracia? No tak, ale to głównie więź duchowa, a czasem... funkcjonalna. Ci, którym służyłem i służę? Owszem... Chwilowo... Ale zapominają bardzo szybko. Czasem nadpsodziewanie szybko... Ostatecznie jest samotność. Choć rzecz jasna niekoniecznie wyniszczająca i smutna. Bo jest ON! I dziś pomyślałem, że każdego dnia na nowo chcę Mu dziękować za to, że jest. Bo gdyby Jego nie było, to choćby wszyscy wyżej wymienieni byli na wyciągnięcie ręki, to żadne relacje nie miałyby sensu. Wszystkie kończyłyby się w chwili śmierci, jak i wszystko inne. Gdy tymczasem, dzięki Niemu, mogą trwać. Mają znaczenie. Także dla wieczności.

Zdałem sobie sprawę, że samotność, o której myślę i którą odczuwam, jest gdzieś głęboko w sercu każdego z nas. Bo nawet żyjąc w małżeństwie, w rodzinie, są takie chwile, momenty, że człowiek doświadcza niesłychanie świadomie, że nikt nie umie go zrozumieć, nikt nie może mu towarzyszyć w jego przeżyciach, nikt nie wejdzie do jego serca, nikt... Samotność ze sobą i z Bogiem, która jest czasem wręcz koniecznym elementem naszego życia. Nie mam człowieka... A nawet jeśli mam, to czasem jest on dla mnie zupełnie "bezużyteczny".

Muszę się z nią zmierzyć. Muszę jej spojrzeć w oczy. Muszę się jej nauczyć. Im prędzej, tym lepiej. To pomaga żyć w świecie pełnym ludzi. Ale nade wszystko... Pomaga umierać w świecie pełnym ludzi. W śmierci bowiem dokonuj się ostateczny egzamin z samotności. Tam jest ona najprawdziwsza, najbardziej realna, najdotkliwsza... Dziś jest czas, żeby zacząć uczyć się umierać...