i na tej skale...

Photo by Marius Venter from Pexels

(Mt 16, 13-19)

Gdy Jezus przyszedł w okolice Cezarei Filipowej, pytał swych uczniów: „Za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego?” A oni odpowiedzieli: „Jedni za Jana Chrzciciela, inni za Eliasza, jeszcze inni za Jeremiasza albo za jednego z proroków”. Jezus zapytał ich: „A wy za kogo Mnie uważacie?” Odpowiedział Szymon Piotr: „Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego”. Na to Jezus mu rzekł: „Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony. Albowiem ciało i krew nie objawiły ci tego, lecz Ojciec mój, który jest w niebie. Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr – Opoka, i na tej opoce zbuduję mój Kościół, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie”.

Mili Moi…

Minione dni spędziłem w sztumskim domu załatwiając sprawy administracyjne. Biegania po urzędach chyba nikt nie lubi, ale musze przyznać, że udało się wszystko zrealizować wyjątkowo sprawnie i nawet całkiem miło. Choć naszym, polskim urzędom, do standardów światowych ciągle jeszcze bardzo, ale to bardzo daleko. Najważniejsze jednak, że bez nerwów i skutecznie…

W czwartek dostałem prezent… Jeden z pierwszych związanych z upływającym czasem i moimi, zbliżającymi się wielkimi krokami urodzinami. Moja przyjaciółka Kasia zaprosiła mnie do Teatru Muzycznego w Gdyni na przedstawienie „Gorączka sobotniej nocy”.  Dawno nie byłem w teatrze, a lubię baaaardzo… To był cudowny wieczór. Kilka chwil spędzonych w zupełnie innym świecie.

A od wczoraj prowadzę weekend lectio divina dla dziewcząt u sióstr franciszkanek w Poznaniu. Dolna granica wieku poszła nieco do góry. Przyjechało więc kilkanaście dziewcząt powyżej osiemnastego roku życia i są to naprawdę fajne, ogarnięte dziewczyny. Spotkanie odbywa się w całkowitym milczeniu – to absolutnie podstawowy warunek zgłębiania Słowa.

Dziś, na porannej medytacji, uzmysłowiłem sobie, że Kościoła Jezusa nie można zniszczyć. Nikt nie ma takiej władzy. Ani „zły papież”, ani „źli księża”, ani „obojętny, czy wrogi lud”. Niby oczywiste, że bramy piekielne nie zdołają nim zachwiać, ale poczułem się dzięki temu zapewnieniu bardzo bezpiecznie w tym domu, któremu można zaszkodzić, który można okaleczyć, zranić, ale którego nie można unicestwić.

Druga myśl, to treść moich rozmów… Czy Jezus nią jest? Czy jest treścią mojego życia? I ciągle myślę, że zbyt rzadko, że nie zawsze, że zdarza mi się zapomnieć. Tyle zmarnowanych okazji… I nawet nie chodzi o „głoszenie Jezusa”, ile raczej o dobre rozmowy o Jezusie, o sycenie się Jego obecnością w dzielonych z innymi słowach, o czerpanie sił z cudzej wiary, często tak głębokiej… A w wielu miejscach Jezus to temat tabu… Czasem sobie myślę, że i w klasztorach, gdzie tematy „praktyczne” pojawiają się znacznie częściej niż teologiczne… Czym my żyjemy? A czym będziemy żyli, kiedy przyjdzie się z Nim spotkać i żaden „praktyczny” temat nie będzie miał już znaczenia?